شورا و مشورت در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

روشن است که پس از مشورت، نوبت به [[تصمیم‌گیری]] می‌رسد که در این مرحله باید قاطعانه عمل کرد: {{متن قرآن|فَإِذَا عَزَمْتَ فَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ}}<ref>«و چون آهنگ (کاری) کردی به خداوند توکل کن» سوره آل عمران، آیه ۱۵۹.</ref>. اصولاً افرادی که با مشورت و [[صلاح]] اندیشی کاری را انجام می‌دهند و با [[صاحب نظران]] به مشورت می‌پردازند، کمتر گرفتار [[لغزش]] می‌شوند، ولی کسانی که گرفتار [[استبداد رأی]] هستند و خود را [[بی‌نیاز]] از [[افکار]] دیگران می‌دانند - هرچند فوق العاده هم باشند. غالباً گرفتار [[اشتباهات]] خطرناک و مشکل‌آفرینی می‌شوند. و به همین جهت است که استبداد رأی، [[شخصیت]] و حیثیت [[توده]] [[مردم]] را می‌کشد و [[افکار]] آنان را متوقف می‌سازد و استعدادهای آماده را نابود می‌کند و بزرگ‌ترین سرمایه‌های [[انسانی]] - که همانا پشتوانه مردمی باشد - از دست می‌رود. [[رسول خدا]] {{صل}} فرموده است: {{متن حدیث|ما يَسْتَغْنِي‏ رَجُلٌ‏ عَنْ‏ مَشْوَرَةٍ}}؛ هیچ کسی از [[مشورت]] [[بی‌نیاز]] نیست»<ref>نهج الفصاحه، ص۴۹۷، ح۱۶۳۷.</ref> و فرمود: «بدترین [[امت]] من کسی است که عهده‌دار [[قضا]] شود و هنگامی که به تردید افتد مشورت نکند و وقتی به صواب رود گردن فرازد و اگر [[خشمگین]] شود [[خشونت]] کند و هر که [[بدی]] را نویسد مانند کسی است که بدان عمل می‌کند»<ref>نهج الفصاحه، ص۵۳۶، ح۱۸۰۱.</ref>.