جزیه در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

[[تشریع حکم]] جزیه پس از اسلام، به گونه رسمی در [[سال نهم هجری]] با [[نزول آیه]] {{متن قرآن|قَاتِلُوا الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَلَا بِالْيَوْمِ الْآخِرِ وَلَا يُحَرِّمُونَ مَا حَرَّمَ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَلَا يَدِينُونَ دِينَ الْحَقِّ مِنَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ حَتَّى يُعْطُوا الْجِزْيَةَ عَنْ يَدٍ وَهُمْ صَاغِرُونَ}}<ref>«با آن دسته از اهل کتاب که به خداوند و به روز بازپسین ایمان نمی‌آورند و آنچه را خداوند و پیامبرش حرام کرده‌اند حرام نمی‌دانند و به دین حق نمی‌گروند جنگ کنید تا به دست خود با خواری جزیه بپردازند» سوره توبه، آیه ۲۹.</ref> صورت گرفت که [[مسلمانان]] را به [[جنگ]] با [[اهل کتاب]] تا [[تسلیم شدن]] و پرداخت جزیه از سوی آنان [[فرمان]] داد<ref>کشف الاسرار، ج ۴، ص ۱۱۴ - ۱۱۵؛ تفسیر قرطبی، ج ۸، ص ۷۰ - ۷۱. </ref>. بسیاری از [[مفسران]] [[نزول]] این [[آیه]] را هنگامی دانسته‌اند که [[پیامبر]] {{صل}} برای جنگ با [[رومیان]] عازم [[تبوک]] شد.<ref>جامع البیان، ج ۱۰، ص ۱۳۹؛ مجمع البیان، ج ۵، ص ۳۴</ref>. برخی نزول این آیه را در [[سال دهم هجرت]] و در ماجرای [[مسیحیان]] [[نجران]] دانسته‌اند؛<ref>الجزیة و احکامها، ص ۱۸. </ref> ولی به نظر برخی دیگر، [[پذیرش]] جزیه از سوی نجرانیان در [[سال ششم هجرت]] رخ داده است.<ref>المیزان، ج ۹، ص ۲۵۳</ref>. برخی منابع [[تفسیری]] نیز جزیه خواستن پیامبر {{صل}} را سال‌های ششم و هفتم [[هجری]] دانسته‌اند.<ref>المیزان، ج ۳، ص ۲۶۶. </ref> با توجه به نزول آیه مذکور در سال نهم یا دهم هجری از یک سو و مطرح شدن اخذ جزیه در سال ششم یا هفتم هجری از سوی دیگر، برخی برای رفع این ناهماهنگی، دو احتمال داده اند:

# این آیه دو بار نازل شده باشد: یک بار پیش از [[صلح حدیبیه]] در [[سال ششم هجری]] و دیگر پس از [[فتح مکه]] در سال نهم هجری.

همچنین برخی [[مفسران]] مراد از [[خواری]] [[دنیوی]] را که در [[آیه]] {{متن قرآن|وَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنْ مَنَعَ مَسَاجِدَ اللَّهِ أَنْ يُذْكَرَ فِيهَا اسْمُهُ وَسَعَى فِي خَرَابِهَا أُولَئِكَ مَا كَانَ لَهُمْ أَنْ يَدْخُلُوهَا إِلَّا خَائِفِينَ لَهُمْ فِي الدُّنْيَا خِزْيٌ وَلَهُمْ فِي الْآخِرَةِ عَذَابٌ عَظِيمٌ}}<ref>«و ستمکارتر از کسی که نمی‌گذارد نام خداوند در مسجدهای او برده شود و در ویرانی آنها می‌کوشد کیست؟ آنان را جز این سزاوار نیست که هراسان در آن پا نهند، آنها در دنیا، خواری و در جهان واپسین عذابی سترگ دارند» سوره بقره، آیه ۱۱۴.</ref> از آن سخن به میان آمده، جزیه‌ای دانسته‌اند که [[اسلام]] بر [[اهل کتاب]] وضع می‌‌کند.<ref>مجمع البیان، ج ۱، ص ۳۶۲؛ جامع البیان، ج ۱، ص ۶۹۹. </ref> برخی دیگر نیز مراد از [[ذلت]] دنیوی را که در [[آیات]] {{متن قرآن|وَإِذْ قُلْتُمْ يَا مُوسَى لَنْ نَصْبِرَ عَلَى طَعَامٍ وَاحِدٍ فَادْعُ لَنَا رَبَّكَ يُخْرِجْ لَنَا مِمَّا تُنْبِتُ الْأَرْضُ مِنْ بَقْلِهَا وَقِثَّائِهَا وَفُومِهَا وَعَدَسِهَا وَبَصَلِهَا قَالَ أَتَسْتَبْدِلُونَ الَّذِي هُوَ أَدْنَى بِالَّذِي هُوَ خَيْرٌ اهْبِطُوا مِصْرًا فَإِنَّ لَكُمْ مَا سَأَلْتُمْ وَضُرِبَتْ عَلَيْهِمُ الذِّلَّةُ وَالْمَسْكَنَةُ وَبَاءُوا بِغَضَبٍ مِنَ اللَّهِ ذَلِكَ بِأَنَّهُمْ كَانُوا يَكْفُرُونَ بِآيَاتِ اللَّهِ وَيَقْتُلُونَ النَّبِيِّينَ بِغَيْرِ الْحَقِّ ذَلِكَ بِمَا عَصَوْا وَكَانُوا يَعْتَدُونَ}}<ref>«و (یاد کنید) آنگاه را که گفتید: ای موسی! هرگز یک (رنگ) خوراک را برنمی‌تابیم به خاطر ما از پروردگارت بخواه تا برای ما از آنچه زمین می‌رویاند، از سبزی و خیار و سیر و عدس و پیاز، بر آورد. او گفت: آیا چیز پست‌تر را به جای چیز بهتر می‌خواهید؟ به شهری فرود آیید که (آنجا) آنچه خواستید در اختیار شماست؛ و مهر خواری و تهیدستی بر آنان زده شد و سزاوار خشم خداوند شدند زیرا نشانه‌های خداوند را انکار می‌کردند و پیامبران را ناحقّ می‌کشتند؛ این بدان روی بود که سرکشی ورزیدند و از اندازه، می‌گذشتند» سوره بقره، آیه ۶۱.</ref> و {{متن قرآن|إِنَّ الَّذِينَ اتَّخَذُوا الْعِجْلَ سَيَنَالُهُمْ غَضَبٌ مِنْ رَبِّهِمْ وَذِلَّةٌ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَكَذَلِكَ نَجْزِي الْمُفْتَرِينَ}}<ref>«به زودی به کسانی که گوساله را (به پرستش) گرفتند در زندگانی این جهان خشمی از سوی پروردگارشان و خواری خواهد رسید و این‌گونه ما دروغبافان را کیفر می‌دهیم» سوره اعراف، آیه ۱۵۲.</ref> مطرح است پرداخت جزیه شمرده‌اند.<ref>مجمع البیان، ج ۴، ص ۷۴۳؛ جامع البیان، ج ۱، ص ۴۴۹. </ref>