حدیث ثقلین در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

=== سوم: دلالت بر [[وجوب اطاعت اهل بیت]] ===

در این [[حدیث]] [[اطاعت از قرآن]] و [[اهل بیت]] امری مطلق، [[ابدی]] و بدون قید و شرط بیان شده است<ref>ر. ک: [[رضا محمدی|محمدی، رضا]]، [[امام‌شناسی ۵ (کتاب)|امام‌شناسی ۵]]، ص:۴۳. </ref>.

[[حدیث]] بیانگر این مطلب است که [[قرآن]] و [[اهل بیت]] {{ع}} هیچ‌گاه از یکدیگر جدا نخواهند شد و [[انسان‌ها]] ناگزیرند برای [[هدایت]] شدنشان به هر دوی آنان [[تمسک]] کنند. بنابراین اگر کسی [[معتقد]] بود: [[قرآن]] برای [[هدایت]] [[انسان‌ها]] [[کفایت]] می‌‌کند، با وجود این [[حدیث]] مشخص می‌‌شود [[قرآن]] هرگز از [[اهل بیت]] جدا نخواهد شد و این ادعا بی پایه است. از طرفی دیگر قائل شدن به اینکه [[اهل بیت]] به [[تنهایی]] و بدون [[همراهی]] با [[قرآن]] می‌‌توانند [[هادی]] [[انسان‌ها]] باشند، [[اعتقادی]] غلط و [[باطل]] است، چراکه [[حدیث ثقلین]]، [[هدایت]] [[انسان‌ها]] را فقط در پرتو [[قرآن]] و [[اهل بیت پیامبر]] ممکن می‌‌داند<ref>ر. ک: [[رضا محمدی|محمدی، رضا]]، [[امام‌شناسی ۵ (کتاب)|امام‌شناسی ۵]]، ص:۴۳. </ref>. منظور از این [[همراهی]]، یعنی نفس [[قرآن]] با نفس [[عترت]]، [[قرابت]] و نزدیکی دارد، نه اینکه [[قرآن]] با [[کلام]] [[اهل بیت]] [[قرابت]] دارد<ref>ر. ک: فیاض‌بخش، محمد تقی و محسنی، فرید، ولایت و امامت از منظر عقل و نقل، ج۱، ص۳۵۴-۳۵۵. </ref>.