تربیت در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

«حب دنیا» اساس [[شقاوت‌ها]]، [[بدبختی‌ها]]، [[هلاکت‌ها]] و رأس همه خطاها است<ref>صحیفه امام، ج۱۶، ص۲۱۳.</ref>. باید از آن دوری کرد، حتی اگر حلالش باشد؛ زیرا به ناچار انسان را به دنبال [[حرام]] می‌کشاند<ref>صحیفه امام، ج۱۸، ص۵۲۰.</ref>. البته باید توجه داشت مراد از دنیای [[مذموم]] [[دنیایی]] است که در [[درون انسان]] است<ref>صحیفه امام، ج۱۶، ص۲۱۴.</ref> و در [[حقیقت]] وابستگی و تعلق انسان به آن مذموم است<ref>صحیفه امام، ج۱۴، ص۱۱.</ref>؛ زیرا دنیا به معنای عالم [[طبیعت]] و [[ملک]] نه تنها مورد [[نکوهش]] نیست بلکه [[مظهر]] [[حق]] و مقام [[ربوبیت]] او و مهبط [[ملائکه]] و جایگاه [[تربیت]] [[انبیاء]] و [[اولیاء]] {{عم}} است و [[حب]] آن اگر ناشی از حب به [[خداوند]] باشد مطلوب و موجب کمال اوست<ref>صحیفه امام، ج۱۶، ص۲۱۴.</ref><ref>[[علی همت‌بناری|همت‌بناری، علی]]، [[نظام تربیتی اسلام - همت بناری (مقاله)| مقاله «نظام تربیتی اسلام»]]، [[منظومه فکری امام خمینی (کتاب)|منظومه فکری امام خمینی]]، ص ۴۰۴.</ref>

نفس اماره به عنوان عامل [[شیطان]]<ref>صحیفه امام، ج۲۰، ص۱۶۴.</ref>[[انسان]] را به [[بدی]] فرا می‌خواند و او را به [[انکار]] [[مقامات معنوی]] و [[سلوک إلی الله]] و به تبع آن [[دشمنی]] و ضدیت با خداوند می‌کشاند<ref>صحیفه امام، ج۱۶، ص۲۰۹.</ref>. نفس [[اماره]] انسان را مورد [[خدعه]] قرار می‌دهد و چه بسا به [[اسم خداوند]] و [[خدمت]] به [[خلق]] [[خدا]]، او را از خداوند باز دارد و به سوی خود و [[آمال]] خود سوق دهد<ref>صحیفه امام، ج۱۶، ص۲۲۱.</ref><ref>[[علی همت‌بناری|همت‌بناری، علی]]، [[نظام تربیتی اسلام - همت بناری (مقاله)| مقاله «نظام تربیتی اسلام»]]، [[منظومه فکری امام خمینی (کتاب)|منظومه فکری امام خمینی]]، ص ۴۰۴.</ref>