خاندان اشعری در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخهها
جز
جایگزینی متن - 'اعراب قحطانی' به 'عربهای قحطانی'
جز (جایگزینی متن - 'اعراب قحطانی' به 'عربهای قحطانی') |
|||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = خاندان اشعری| عنوان مدخل = خاندان اشعری| مداخل مرتبط = [[خاندان اشعری در تاریخ اسلامی]]| پرسش مرتبط = }} | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = خاندان اشعری| عنوان مدخل = خاندان اشعری| مداخل مرتبط = [[خاندان اشعری در تاریخ اسلامی]]| پرسش مرتبط = }} | ||
== خاندان اشعری از اصحاب امام صادق{{ع}} == | == خاندان اشعری از اصحاب امام صادق{{ع}} == | ||
[[اشعریان]] از [[شیعیان]] [[عربتبار]] [[قم]] شمرده میشوند که از نظر [[نسب]] از [[ | [[اشعریان]] از [[شیعیان]] [[عربتبار]] [[قم]] شمرده میشوند که از نظر [[نسب]] از [[عربهای قحطانی]] [[یمن]] بودند؛ در [[دوره اسلامی]]، تعدادی از آنان به [[کوفه]] آمدند و پس از [[گرایش]] به [[مذهب تشیع]] در [[قیامهای شیعی]] [[عراق]] شرکت کردند. آنها در میان [[سپاه]] [[مختار ثقفی]] و قیامهای دیگر حضوری فعال داشتند. پس از اینکه [[حجاج بن یوسف ثقفی]] و دیگر [[رجال]] [[ستمکار]] [[اموی]] [[جنبش]] شیعیان را [[سرکوب]] کردند، گروهی از آنان به قم آمدند. | ||
اشعریان در قم در [[ترویج]] [[مکتب تشیع]] سعی [[بلیغ]] کردهاند. از میان آنان رجال و [[دانشمندان]] [[شیعی]] فراوانی برخاستهاند که برخی از آنان از [[اصحاب ائمه اطهار]]{{عم}} بودند و بیواسطه از آنان [[حدیث]] نقل میکردند. آنان به علت سکونت دائمی در قم به [[قمی]] مشهور شدند. اشعریان در [[عمران]] و [[آبادانی]] قم کوشیدند و مدت دو [[قرن]]، [[منصب]] [[سیاسی]] و [[اداری]] قم را به عهده گرفتند.<ref>[[سید حسن قریشی|قریشی، سید حسن]]، [[اصحاب ایرانی ائمه اطهار (کتاب)|اصحاب ایرانی ائمه اطهار]]، ص 151.</ref> | اشعریان در قم در [[ترویج]] [[مکتب تشیع]] سعی [[بلیغ]] کردهاند. از میان آنان رجال و [[دانشمندان]] [[شیعی]] فراوانی برخاستهاند که برخی از آنان از [[اصحاب ائمه اطهار]]{{عم}} بودند و بیواسطه از آنان [[حدیث]] نقل میکردند. آنان به علت سکونت دائمی در قم به [[قمی]] مشهور شدند. اشعریان در [[عمران]] و [[آبادانی]] قم کوشیدند و مدت دو [[قرن]]، [[منصب]] [[سیاسی]] و [[اداری]] قم را به عهده گرفتند.<ref>[[سید حسن قریشی|قریشی، سید حسن]]، [[اصحاب ایرانی ائمه اطهار (کتاب)|اصحاب ایرانی ائمه اطهار]]، ص 151.</ref> |