ابوالفضل محمد بن طاهر مقدسی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'سال' به 'سال'
جز (جایگزینی متن - 'داود' به 'داوود') |
جز (جایگزینی متن - 'سال' به 'سال') |
||
| خط ۶: | خط ۶: | ||
}} | }} | ||
== آشنایی اجمالی == | == آشنایی اجمالی == | ||
[[ابوالفضل محمد بن طاهر بن علی مقدسی شیبانی]] معروف به [[ابن قیسرانی]] در سال ۴۴۸ه در [[بیت المقدس]] زاده شد و در خردسالی و در حالی که [[دوازده]] | [[ابوالفضل محمد بن طاهر بن علی مقدسی شیبانی]] معروف به [[ابن قیسرانی]] در سال ۴۴۸ه در [[بیت المقدس]] زاده شد و در خردسالی و در حالی که [[دوازده]] سال بیش نداشت، به استماع [[حدیث]] پرداخت و پس از آن بود که مسافرت‌های خود را برای کسب [[دانش]] به شهرهای گوناگون آغاز کرد؛ نخستین آن در سال ۴۶۷ه به [[بغداد]] بود. <ref>وفیات الاعیان، ج۴، ص۲۸۷.</ref> پس از بازگشت از بغداد به شهرهای گوناگونی در سرزمین‌های [[مصر]]، [[حجاز]]، [[شام]]، [[ایران]] و [[عراق]] [[سفر]] کرد. بسیاری از [[منابع تاریخی]] و رجالی، با اشاره به این مطلب، وی را فردی جهانگرد و رحّال معرفی کرده‌اند. [[ذهبی]] در این باره می‌‌نویسد: ابن قیسرانی به منظور [[کسب علم]] و دانش به بیش از چهل [[شهر]] از شهرهای [[اسلامی]] [[مسافرت]] کرد. وی اسامی [[شهرها]] و استادانی که او از آنها بهره برده را به تفصیل بیان کرده است. <ref>تاریخ الاسلام، ج۳۵، ص۱۶۹ ـ ۱۷۲.</ref> | ||
ابن قیسرانی در شهر خودش از [[نصر مقدسی]] و [[ابن ورقاء]] مطالبی را فرا گرفت و در شهرهای دیگر نیز محضر استادان بسیاری را [[درک]] کرد که از برجسته‌ترین ایشان می‌‌توان به افرادی چون [[ابن صریفینی]]، [[حسن بن مکی شیرازی]]، [[حسین بن سعدون]] و [[عبدالوهاب بن منده]] اشاره کرد. <ref>الوافی بالوفیات، ج۳، ص۱۶۶ ـ ۱۶۷.</ref> چنان که از منابع برمی‌آید بیشتر [[همت]] و تلاش ابن قیسرانی برای به دست آوردن حدیث بود و در این زمینه سر از پا نمی‌شناخت و رنج‌های فراوانی را متحمل شد که ذهبی در این مورد حکایاتی را از وی نقل کرده است. <ref>سیر اعلام النبلاء، ج۱۹، ص۳۶۳ ـ ۳۶۴.</ref> [[ابن خلکان]] می‌‌نویسد: وی همیشه در [[طلب]] [[حدیث]] بود و در این [[علم]] به [[مهارت]] ویژه‌ای دست یافته بود و بیشتر آنها را از [[حفظ]] داشت. <ref>وفیات الاعیان، ج۴، ص۲۸۷.</ref> | ابن قیسرانی در شهر خودش از [[نصر مقدسی]] و [[ابن ورقاء]] مطالبی را فرا گرفت و در شهرهای دیگر نیز محضر استادان بسیاری را [[درک]] کرد که از برجسته‌ترین ایشان می‌‌توان به افرادی چون [[ابن صریفینی]]، [[حسن بن مکی شیرازی]]، [[حسین بن سعدون]] و [[عبدالوهاب بن منده]] اشاره کرد. <ref>الوافی بالوفیات، ج۳، ص۱۶۶ ـ ۱۶۷.</ref> چنان که از منابع برمی‌آید بیشتر [[همت]] و تلاش ابن قیسرانی برای به دست آوردن حدیث بود و در این زمینه سر از پا نمی‌شناخت و رنج‌های فراوانی را متحمل شد که ذهبی در این مورد حکایاتی را از وی نقل کرده است. <ref>سیر اعلام النبلاء، ج۱۹، ص۳۶۳ ـ ۳۶۴.</ref> [[ابن خلکان]] می‌‌نویسد: وی همیشه در [[طلب]] [[حدیث]] بود و در این [[علم]] به [[مهارت]] ویژه‌ای دست یافته بود و بیشتر آنها را از [[حفظ]] داشت. <ref>وفیات الاعیان، ج۴، ص۲۸۷.</ref> | ||