عطیه بن سعد بن جناده عوفی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - ' هـ ' به 'ه '
جز (جایگزینی متن - 'پرونده:9030760879.jpg|22px]] 22px جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی') |
جز (جایگزینی متن - ' هـ ' به 'ه ') |
||
| خط ۵۴: | خط ۵۴: | ||
[[عطیه]] فردی [[محدث]]، [[مفسّر]]،<ref>معجم المفسرین ۱/۳۴۷.</ref> [[فقیه]]<ref>المعارف ۵۱۸.</ref> و از [[شیعیان کوفه]] به شمار می‌‌رفت. او [[قرآن]] را سه مرتبه به گونه [[تفسیر]] به ابن عباس عرضه داشت و هفتاد مرتبه نیز قرآن را نزد او قرائت کرد.<ref>الکنی و الالقاب ۲/۴۸۹.</ref> کلبیه گفته او را در زمینه [[تفسیر قرآن]]، [[حجت]] می‌‌دانست.<ref>معجم المفسرین ۱/۳۴۷.</ref> [[ابان بن تغلب]]، [[حسن بن عطیه کوفی]] و [[اعمش]] از جمله [[شاگردان]] وی به حساب می‌‌آیند.<ref>تهذیب الکمال ۲۰/۱۴۶.</ref> | [[عطیه]] فردی [[محدث]]، [[مفسّر]]،<ref>معجم المفسرین ۱/۳۴۷.</ref> [[فقیه]]<ref>المعارف ۵۱۸.</ref> و از [[شیعیان کوفه]] به شمار می‌‌رفت. او [[قرآن]] را سه مرتبه به گونه [[تفسیر]] به ابن عباس عرضه داشت و هفتاد مرتبه نیز قرآن را نزد او قرائت کرد.<ref>الکنی و الالقاب ۲/۴۸۹.</ref> کلبیه گفته او را در زمینه [[تفسیر قرآن]]، [[حجت]] می‌‌دانست.<ref>معجم المفسرین ۱/۳۴۷.</ref> [[ابان بن تغلب]]، [[حسن بن عطیه کوفی]] و [[اعمش]] از جمله [[شاگردان]] وی به حساب می‌‌آیند.<ref>تهذیب الکمال ۲۰/۱۴۶.</ref> | ||
عطیه به همراه جابر اولین [[زایران]] [[امام حسین]] {{ع}} بودند.<ref>الکنی و الالقاب ۲/۴۸۹.</ref> وی در [[قیام عبدالرحمان بن اشعث]] علیه [[حجاج]] حضور داشت و پس از [[شکست]] این [[قیام]] به [[سرزمین]] [[فارس]] گریخت و در پی این واقعه به دستور حجاج و به دلیل خودداری از [[لعن]] [[علی بن ابی طالب]] {{ع}} چهارصد ضربه تازیانه خورد و سر و محاسنش نیز تراشیده شد، سپس به [[خراسان]] رفت و در دوران [[عمر بن هبیره]] به [[عراق]] بازگشت و تا آخر [[عمر]] در کوفه به سر برد.<ref>الطبقات الکبری ۶/۳۰۴.</ref> از او [[تفسیری]] در پنج جزء<ref>الکنی و الالقاب ۲/۴۸۹.</ref> بر جای مانده که [[طبری]] در تفسیر خود بسیار از آن نقل کرده است.<ref>معجم المفسرین ۱/۳۴۷.</ref> عطیه در سال | عطیه به همراه جابر اولین [[زایران]] [[امام حسین]] {{ع}} بودند.<ref>الکنی و الالقاب ۲/۴۸۹.</ref> وی در [[قیام عبدالرحمان بن اشعث]] علیه [[حجاج]] حضور داشت و پس از [[شکست]] این [[قیام]] به [[سرزمین]] [[فارس]] گریخت و در پی این واقعه به دستور حجاج و به دلیل خودداری از [[لعن]] [[علی بن ابی طالب]] {{ع}} چهارصد ضربه تازیانه خورد و سر و محاسنش نیز تراشیده شد، سپس به [[خراسان]] رفت و در دوران [[عمر بن هبیره]] به [[عراق]] بازگشت و تا آخر [[عمر]] در کوفه به سر برد.<ref>الطبقات الکبری ۶/۳۰۴.</ref> از او [[تفسیری]] در پنج جزء<ref>الکنی و الالقاب ۲/۴۸۹.</ref> بر جای مانده که [[طبری]] در تفسیر خود بسیار از آن نقل کرده است.<ref>معجم المفسرین ۱/۳۴۷.</ref> عطیه در سال ۱۱۱ه در کوفه درگذشت.<ref> الطبقات الکبری ۶/۳۴۰.</ref> برخی نیز [[زمان]] فوتش را سال ۱۲۶ه آورده‌اند<ref>تاریخ خلیفة بن خیاط ۲۷۷.</ref>.<ref> [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]]، ج۱ ص۵۱۸.</ref> | ||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||
