زکریا بن آدم بن عبدالله اشعری قمی: تفاوت میان نسخهها
زکریا بن آدم بن عبدالله اشعری قمی (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۱۵ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۳:۱۶
، ۱۵ ژانویهٔ ۲۰۲۳←آشنایی اجمالی
(تغییرمسیر به زکریا بن آدم حذف شد) برچسبها: تغییرمسیر حذف شد پیوندهای ابهامزدایی |
|||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = اصحاب امام رضا| عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[زکریا بن آدم بن عبدالله اشعری قمی در معارف و سیره رضوی]] - [[زکریا بن آدم بن عبدالله اشعری قمی در تاریخ اسلامی]]| پرسش مرتبط = }} | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = اصحاب امام رضا| عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[زکریا بن آدم بن عبدالله اشعری قمی در معارف و سیره رضوی]] - [[زکریا بن آدم بن عبدالله اشعری قمی در تاریخ اسلامی]]| پرسش مرتبط = }} | ||
== آشنایی اجمالی == | == آشنایی اجمالی == | ||
[[ابویحیی زکریا بن آدم بن عبدالله بن سعد اشعری قمی]] از [[اصحاب امام صادق]]، [[امام رضا]] و [[امام جواد]]{{ع}} به حساب میآمد<ref>رجال الطوسی، ص۲۰۰، ۳۷۷ و ۴۰۱.</ref> و برخی او را از [[صحابه امام کاظم]]{{ع}} نیز شمردهاند.<ref>معالم العلماء، ص۵۳.</ref> وی از [[امام کاظم]] و امام رضا{{ع}}، [[داود بن کثیر رقی]] و [[کاهلی]] [[روایت]] نقل کرده و افرادی چون [[احمد بن حمزه]]، [[اسماعیل بن مهران]]، [[محمد بن خالد برقی]] و [[محمد بن حمزه]] از او روایت کردهاند.<ref>معجم رجال الحدیث، ج۷، ص۲۷۲ ـ ۲۷۴.</ref> | [[ابویحیی زکریا بن آدم بن عبدالله بن سعد اشعری قمی]] از [[اصحاب]] [[امام صادق]]، [[امام رضا]] و [[امام جواد]]{{ع}} به حساب میآمد<ref>رجال الطوسی، ص۲۰۰، ۳۷۷ و ۴۰۱.</ref> و برخی او را از [[صحابه امام کاظم]]{{ع}} نیز شمردهاند.<ref>معالم العلماء، ص۵۳.</ref> وی از [[امام کاظم]] و امام رضا{{ع}}، [[داود بن کثیر رقی]] و [[کاهلی]] [[روایت]] نقل کرده و افرادی چون [[احمد بن حمزه]]، [[اسماعیل بن مهران]]، [[محمد بن خالد برقی]] و [[محمد بن حمزه]] از او روایت کردهاند.<ref>معجم رجال الحدیث، ج۷، ص۲۷۲ ـ ۲۷۴.</ref> | ||
او محدثی [[ثقه]]، عظیمالقدر، جلیل<ref>رجال النجاشی، ج۱، ص۳۹۴.</ref> و [[فقیه]]<ref>رجال ابن داود، ص۱۵۸.</ref> بود و امام رضا{{ع}} به او عنایتی خاص داشت و آن [[زمان]] که به [[حضرت]] عرض کرد: چون [[سفیهان]] در [[اهل بیت]] من بسیارند میخواهم از بین آنان خارج شوم، حضرت فرمود: این کار را مکن، چون همان طور که به جهت [[ابی الحسن کاظم]]{{ع}} از [[اهل بغداد]] [[بلا]] و [[گرفتاری]] دفع شده، با وجود تو نیز از اهل بیت تو دفع میشوند. همچنین [[امام]] در پاسخ یکی از [[شیعیان]] که پرسید: [[معالم دین]] را از چه کسی بیاموزم، فرمود: از [[زکریا بن آدم قمی]] که [[امین]] بر [[دین]] و [[دنیا]] میباشد.<ref>اختیار معرفة الرجال، ص۵۹۴ و ۵۹۵.</ref> همچنین در یکی از سالها در [[سفر حج]]، از [[مدینه]] تا [[مکه]] همراه امام رضا{{ع}} بود.<ref>جامع الرواة، ج۱، ص۳۳۰.</ref> وی در زمام [[امام جواد]]{{ع}}درگذشت که حضرت در نوشتهای از او [[تمجید]] کرد و از [[خداوند]] برایش [[طلب رحمت]] نمود.<ref>اختیار معرفة الرجال، ص۵۹۵.</ref> [[قبر]] وی در شیخان [[قم]] مورد توجه [[محبان اهل بیت]] است.<ref>الذریعه، ج۶، ص۳۳۳.</ref> «کتاب مسائله للرضا»{{ع}}<ref>رجال النجاشی، ج۱، ص۳۹۴.</ref> و «کتاب الحدیث» از آثار اوست.<ref>الذریعه، ج۶، ص۳۳۳.</ref>.<ref> [[فرهنگنامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|فرهنگنامه مؤلفان اسلامی]]، ج۱ ص۳۴۲-۳۴۳.</ref> | او محدثی [[ثقه]]، عظیمالقدر، جلیل<ref>رجال النجاشی، ج۱، ص۳۹۴.</ref> و [[فقیه]]<ref>رجال ابن داود، ص۱۵۸.</ref> بود و امام رضا{{ع}} به او عنایتی خاص داشت و آن [[زمان]] که به [[حضرت]] عرض کرد: چون [[سفیهان]] در [[اهل بیت]] من بسیارند میخواهم از بین آنان خارج شوم، حضرت فرمود: این کار را مکن، چون همان طور که به جهت [[ابی الحسن کاظم]]{{ع}} از [[اهل بغداد]] [[بلا]] و [[گرفتاری]] دفع شده، با وجود تو نیز از اهل بیت تو دفع میشوند. همچنین [[امام]] در پاسخ یکی از [[شیعیان]] که پرسید: [[معالم دین]] را از چه کسی بیاموزم، فرمود: از [[زکریا بن آدم قمی]] که [[امین]] بر [[دین]] و [[دنیا]] میباشد.<ref>اختیار معرفة الرجال، ص۵۹۴ و ۵۹۵.</ref> همچنین در یکی از سالها در [[سفر حج]]، از [[مدینه]] تا [[مکه]] همراه امام رضا{{ع}} بود.<ref>جامع الرواة، ج۱، ص۳۳۰.</ref> وی در زمام [[امام جواد]]{{ع}}درگذشت که حضرت در نوشتهای از او [[تمجید]] کرد و از [[خداوند]] برایش [[طلب رحمت]] نمود.<ref>اختیار معرفة الرجال، ص۵۹۵.</ref> [[قبر]] وی در شیخان [[قم]] مورد توجه [[محبان اهل بیت]] است.<ref>الذریعه، ج۶، ص۳۳۳.</ref> «کتاب مسائله للرضا»{{ع}}<ref>رجال النجاشی، ج۱، ص۳۹۴.</ref> و «کتاب الحدیث» از آثار اوست.<ref>الذریعه، ج۶، ص۳۳۳.</ref>.<ref> [[فرهنگنامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|فرهنگنامه مؤلفان اسلامی]]، ج۱ ص۳۴۲-۳۴۳.</ref> |