رفاعة بن شداد بجلی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[رفاعه]] [[فرزند]] [[شَدَّاد بن عبدالله]]، کنیه‌اش [[ابو عاصم کوفی]]، از [[اصحاب]] [[امیر مؤمنان]] {{ع}} و [[صحابی]] [[امام حسن مجتبی]] {{ع}} بود<ref>تهذیب التهذیب، ج۳، ص۱۰۷ و رجال طوسی، ص۴۱، ش۵ و ص۶۸ ش۲.</ref>.

رفاعة پس از [[مرگ]] [[معاویه]] که موقعیت را برای [[مخالفت]] با [[حکومت]] سراپا ظلم و جنایت [[بنی امیه]] مناسب می‌دید، با جمعی از [[شیعیان کوفه]] از [[حضرت حسین]] {{ع}} برای [[هدایت]] و [[رهبری]] [[مردم]] به [[کوفه]] [[دعوت]] نمود تا [[رهبری]] [[امت اسلامی]] را در آن منطقه به عهده گیرد. اما متأسفانه پس از آمدن [[عبید الله بن زیاد]] به استانداری [[کوفه]] و [[سرکوب]] [[یاران]] و [[شیعیان]] [[امام]] {{ع}} و [[قتل]] [[هانی بن عروه]] و [[مسلم بن عقیل]] و [[تهدید]] و [[تطمیع]] جمع زیادی از [[کوفیان]]، رابطه سران [[وفادار]] [[کوفه]] با [[امام حسین]] {{ع}} [[قطع]] شد و آنان نتوانستند به [[وعده]] خود عمل نموده و [[جان]] خود را در [[دفاع]] از آن [[حضرت]] فدا کنند، و هر کدام در گوشه‌ای مخفی شدند تا جانشان به خطر نیفتد. از این رو پس از [[شهادت امام حسین]] {{ع}} و [[حادثه کربلا]] [[رفاعه]] با چهار نفر دیگر از بزرگان با [[فضیلت]] [[کوفه]] چون [[سلیمان بن صرد خزاعی]]، [[مسیب بن نجبه فزاری]]، [[عبدالله بن سعد بن نفیل ازدی]]، و [[عبدالله بن وال تمیمی]]، در [[منزل]] [[سلیمان بن صرد]] جمع شدند و در یک جلسه سری طرح قیامی را پی ریزی کردند تا [[انتقام]] [[خون]] [[شهدای کربلا]] را بگیرند، و سرانجام در سال ۶۵ [[هجری]] با جمع کثیری از [[مردم کوفه]] با عنوان [[توابین]] و [[شعار]] "یالثارات الحسین" یعنی با [[شعار]] [[انتقام]] جویان [[خون امام حسین]] {{ع}}، به [[فرماندهی]] [[سلیمان بن صرد خزاعی]] برای [[جنگ]] با [[عبیدالله بن زیاد]] حرکت کردند و سرانجام در [[عین الورده]] با عبیدالله که با [[دوازده]] هزار نیرو از [[شام]] با او همراه بودند، روبه رو شدند<ref>پس از هلاکت یزید بن معاویه در آخر سال ۶۳ یا اول ۶۴ هجری و انتقال قدرت از بنی امیه به بنی مروان، عبیدالله بن زیاد که در بصره و کوفه حکمران بود به طمع نزدیک شدن به مرکز حکومت عازم شام شد تا بلکه تقرب بیشتری به مروان حکم پیدا کند و مقام بیشتری دریابد، و از نبود ابن زیاد، توابین از فرصت خلأ قدرت بنی امیه در کوفه دست به قیام علیه خون آشامان کربلا زدند و پس از آن، قیام مختار است که به هلاکت کلیه قاتلین شهدای کربلا انجامید.</ref>.

رفاعه که خود از سران [[توابین]] و مدافعین [[خون‌خواهی]] [[شهدای کربلا]] بود و در این باره با مختار [[بیعت]] کرده بود، در یک برخورد با [[قاتلین شهدای کربلا]] در حالی که [[شعار]] "[[یا لثارات الحسین]]" می‌داد و [[رجز]] می‌خواند، با [[سپاه]] [[عبیدالله بن زیاد]] جنگید و به [[شهادت]] رسید. جزاه [[الله]] عن الاسلام خیر الجزاء. [[شهادت]] او اواخر سال ۶۵ یا اوایل سال ۶۶ [[هجری]] واقع شد<ref>ر.ک: تاریخ طبری، ج۶، ص۵۰؛ کامل ابن اثیر، ج۲، ص۶۷۷.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۱ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۱، ص۵۴۵.</ref>

[[رده:قبیله بجیله]]