عبدالله بن حارث بن نوفل: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'شیعیان امیرالمؤمنین' به 'شیعیان امیرالمؤمنین'
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - 'شیعیان امیرالمؤمنین' به 'شیعیان امیرالمؤمنین') |
||
| خط ۵۲: | خط ۵۲: | ||
عبدالله بن حارث از [[فرزندان عبدالمطلب]] و از [[اصحاب امیرمؤمنان]] {{ع}} بود<ref>رجال طوسی، ص۵۱، ش۷۴؛ اسدالغابه، ج۳، ص۱۳۹.</ref>. | عبدالله بن حارث از [[فرزندان عبدالمطلب]] و از [[اصحاب امیرمؤمنان]] {{ع}} بود<ref>رجال طوسی، ص۵۱، ش۷۴؛ اسدالغابه، ج۳، ص۱۳۹.</ref>. | ||
به [[نقل]] [[ابن حجر]]، او از [[اصحاب رسول خدا]] {{صل}} و به قولی از [[تابعین]] مورد [[وثوق]] و از فقهای [[مدینه]] بود<ref>تهذیب التهذیب، ج۴، ص۲۶۶.</ref>. او همواره از [[دوستداران]] و [[شیعیان | به [[نقل]] [[ابن حجر]]، او از [[اصحاب رسول خدا]] {{صل}} و به قولی از [[تابعین]] مورد [[وثوق]] و از فقهای [[مدینه]] بود<ref>تهذیب التهذیب، ج۴، ص۲۶۶.</ref>. او همواره از [[دوستداران]] و [[شیعیان امیرالمؤمنین]] {{ع}} و [[خاندان رسالت]] بود، اگر چه در کتاب‌های [[تاریخ]] نامی از او در زمرۀ [[مجاهدان]] زمان [[حضرت علی]] {{ع}} مثل [[جمل]] یا [[صفین]] و [[نهروان]] ذکر نشده است؛ اما [[اخبار]] و احادیثی از [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} و [[امام حسن]] {{ع}} از او [[نقل]] شده که حکایت از نزدیکی و [[تقرب]] او به [[اهل‌بیت پیامبر]] {{صل}} دارد، نمونه‌ای از آن را ذکر می‌کنیم: | ||
[[ابن ابی الحدید]] در ذیل [[خطبه ۳۷]] از [[نهج البلاغه]] فصلی درباره [[آگاهی امام]] [[علی]] {{ع}} به حقایق [[قرآن]] و [[امور غیبی]] مطرح کرده، از جمله این خبر که عبدالله بن حارث [[نقل]] می‌کند، او می‌گوید: روزی [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} بالای [[منبر]] فرمود: "هیچ کس به حد [[بلوغ]] نرسیده است مگر این که [[خداوند]] درباره او آیه‌ای نازل کرده است"، مردی که نسبت به آن [[حضرت]] [[بغض]] و [[کینه]] داشت از جا برخاست و گفت: آیا [[خداوند]] درباره تو چیزی از [[قرآن]] نازل کرده است؟ [[مردم]] که متوجه شدند او قصد [[اهانت]] به [[حضرت]] دارد خواستند او را بزنند، [[امام]] {{ع}} آنها را منع کرد و فرمود: "از او دست بردارید". سپس به او فرمود: "آیا [[سوره هود]] را خوانده‌ای؟" گفت: آری، بعد [[حضرت]] این [[آیه]] از آن [[سوره]] را خواند: {{متن قرآن|أَفَمَنْ كَانَ عَلَى بَيِّنَةٍ مِنْ رَبِّهِ وَيَتْلُوهُ شَاهِدٌ مِنْهُ...}}<ref>«پس آیا کسی که از سوی پروردگارش برهانی دارد و گواهی از (خویشان) وی پیرو اوست.».. سوره هود، آیه ۱۷.</ref>. و در توضیح [[آیه]] فرمود: "ای مرد، آن کسی که بر [[دلیل]] روشنی از [[پروردگار]] خود بود، [[حضرت محمد]] {{صل}} است، و آن [[گواه]] صادق که همراه اوست، من هستم"<ref>شرح ابن ابی الحدید، ج۲، ص۲۸۷.</ref>. آن مرد از شنیدن آن ساکت شد. | [[ابن ابی الحدید]] در ذیل [[خطبه ۳۷]] از [[نهج البلاغه]] فصلی درباره [[آگاهی امام]] [[علی]] {{ع}} به حقایق [[قرآن]] و [[امور غیبی]] مطرح کرده، از جمله این خبر که عبدالله بن حارث [[نقل]] می‌کند، او می‌گوید: روزی [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} بالای [[منبر]] فرمود: "هیچ کس به حد [[بلوغ]] نرسیده است مگر این که [[خداوند]] درباره او آیه‌ای نازل کرده است"، مردی که نسبت به آن [[حضرت]] [[بغض]] و [[کینه]] داشت از جا برخاست و گفت: آیا [[خداوند]] درباره تو چیزی از [[قرآن]] نازل کرده است؟ [[مردم]] که متوجه شدند او قصد [[اهانت]] به [[حضرت]] دارد خواستند او را بزنند، [[امام]] {{ع}} آنها را منع کرد و فرمود: "از او دست بردارید". سپس به او فرمود: "آیا [[سوره هود]] را خوانده‌ای؟" گفت: آری، بعد [[حضرت]] این [[آیه]] از آن [[سوره]] را خواند: {{متن قرآن|أَفَمَنْ كَانَ عَلَى بَيِّنَةٍ مِنْ رَبِّهِ وَيَتْلُوهُ شَاهِدٌ مِنْهُ...}}<ref>«پس آیا کسی که از سوی پروردگارش برهانی دارد و گواهی از (خویشان) وی پیرو اوست.».. سوره هود، آیه ۱۷.</ref>. و در توضیح [[آیه]] فرمود: "ای مرد، آن کسی که بر [[دلیل]] روشنی از [[پروردگار]] خود بود، [[حضرت محمد]] {{صل}} است، و آن [[گواه]] صادق که همراه اوست، من هستم"<ref>شرح ابن ابی الحدید، ج۲، ص۲۸۷.</ref>. آن مرد از شنیدن آن ساکت شد. | ||