بسیج در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[بسیج نیروهای رزمنده]] یکی از موثرترین راه‌های [[پشتیبانی]] نظامی و تقویت جبهه‌های [[جهاد]]، [[بسیج]] کلیه نیروهایی است که توان بالقوه و بالفعل رزم با [[دشمن]] را دارند و می‌توانند به هنگام نیاز، با حضور در [[جبهه‌ها]] [[سرنوشت]] [[جنگ]] را به نفع [[اسلام]] تعیین کنند.

در [[تعالیم]] [[سیاسی]] و [[فرامین]] [[جهادی]] اسلام، [[لزوم]] بسیج نیروهای رزمنده به سه صورت دیده می‌شود: پشتیبانی از راه [[تحکیم]] [[الفت]]، [[اخوت]] و [[پیوندهای اجتماعی]]؛

#{{متن قرآن|لَوْ أَنْفَقْتَ مَا فِي الْأَرْضِ جَمِيعًا مَا أَلَّفْتَ بَيْنَ قُلُوبِهِمْ وَلَكِنَّ اللَّهَ أَلَّفَ بَيْنَهُمْ}}<ref>«اگر همه آنچه را در زمین است می‌بخشیدی میان دل‌های آنها پیوستگی نمی‌دادی اما خداوند ایشان را با هم پیوستگی داد» سوره انفال، آیه ۶۳.</ref>. هرگاه تو آنچه را که از ارزش‌های مادی در [[زمین]] وجود دارد برای ایجاد تألیف، نزدیکی، [[ارتباط]] و [[همبستگی]] [[قلبی]] میان آنان [[انفاق]] می‌کردی، هرگز [[قادر]] به تحقق آن نمی‌شدی، این [[قدرت الهی]] است که میان آنان چنان الفت و [[ارتباط قلبی]] را بوجود آورده و نیز می‌توان آیه مذکور را بدین ترتیب توضیح داد: [[نفاق]] و تشتت آراء و [[اهواء]] و تضاد [[فکری]] و [[قلبی]] آنان به حدی بود که هرگز با [[انفاق]] و صرف [[مال]] [[قادر]] نبودی که بین آنان [[وحدت]] و [[همبستگی]] ایجاد کنی و [[دل‌ها]] و خواست‌های آنان را به یکدیگر نزدیک گردانی ولی [[خداوند]] با [[قدرت]] خویش چنین [[واقعیت]] [[دشواری]] را تحقق بخشید.

#{{متن قرآن|أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ يُزْجِي سَحَابًا ثُمَّ يُؤَلِّفُ بَيْنَهُ ثُمَّ يَجْعَلُهُ رُكَامًا فَتَرَى الْوَدْقَ يَخْرُجُ مِنْ خِلَالِهِ}}<ref>«آیا در نیافته‌ای که خداوند ابری را (پیش) می‌راند سپس میان آن را به هم می‌پیوندد سپس آن را بر هم می‌نشاند آنگاه دانه‌های باران را می‌نگری که از میان آن بیرون می‌آید» سوره نور، آیه ۴۳.</ref><ref>هیأت در مکتب اسلام، ص۱۵۳.</ref>.