بصره در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

در دوره [[حکومت]] [[ساسانیان]]، منطقه [[بصره]] از نواحی بهمن اردشیرخوره به شمار می‌رفت که برای تقویت مرزهای [[غربی]] [[ایران]] در برابر [[تهاجم]] [[قبایل عرب]]، در آن پادگان‌های [[استوار]] و استحکاماتی بنا شده بود و همیشه در آن دیدبان وجود داشت؛ چنان‌که [[شاپور]] دوم در آن خندقی ایجاد کرده بود که به دریا می‌رسید و احتمالاً این [[خندق]] به دست [[خسرو]] انوشیروان بازسازی شد. پس می‌توان این‌گونه گفت که بصره قبل از تأسیس، پایگاه و یا اردوگاه [[سربازان]] [[ایرانی]] بود که از مرزهای این [[کشور]] در برابر تهاجمات [[بیگانگان]] [[محافظت]] می‌کردند.

ای عتبه، تو را به دروازه هند می‌گمارم که یکی از نواحی [[دشمن]] است و امیدوارم خدایت کمک کند و بر اطراف آن [[تسلط]] یابی. به [[علابن حضرمی]] نوشته‌ام که [[عرفجه بن هرثمه]] را که در [[خدعه]] و در جنگِ [[دشمن]] ورزیده است، به کمک تو فرستد، وقتی آمد با او [[مشورت]] کن و [[حرمت]] کن و کسان را سوی خدای [[دعوت]] کن. هر که پذیرفت از او بپذیر و هر که دریغ کرد با [[ذلت]] و [[حقارت]] [[جزیه]] دهد، وگرنه بی‌تأمل [[شمشیر]] به کار است. در کاری که به تو سپرده‌اند از [[خدا]] بترس. مبادا دلت به [[تکبر]] گراید و یارانت را با تو [[بددل]] کند. تو صحبت [[پیامبر]] داشته‌ای و به سبب وی از پس ذلت، [[عزت]] یافته‌ای و از پس [[ضعف]] نیرو گرفته‌ای و [[امیر]] صاحب‌قدرت و شاه [[مطاع]] شده‌ای که می‌گویی و می‌شنوند و [[فرمان]] می‌دهی و فرمانت را [[اطاعت]] می‌کنند. چه نعمتی است اگر تو را بالاتر از آنچه هستی [[نبرد]] و با زیردستان گردن‌فراز نکند، از [[نعمت]] نیز چون [[گناه]] بپرهیز که به نزد من از گناه بیم‌انگیزتر است. مبادا که نعمت تو را بکشاند و [[فریب]] دهد و خطایی کنی که به سبب آن به [[جهنم]] روی که خدا تو را و مرا از این خطر مصون دارد. [[مردم]] وقتی [[دنیا]] به آنها رخ نمود سوی خدا شتافتند که منظورشان دنیا بود. خدا را منظور دار و دنیا را منظور مدار و از [[سقوط]] [[ستمگران]] بیمناک باش<ref>تاریخ طبری، صص ۱۷۷۱-۱۷۷۰.</ref>.