بحث:عصمت در معارف و سیره علوی: تفاوت میان نسخه‌ها
←معرفی معصومان
| خط ۵۳: | خط ۵۳: | ||
#از جمله گروه‌هایی که در کلمات امیرالمؤمنین {{ع}} بر عصمت آنها تأکید شده است، [[اهل بیت]] رسول گرامی اسلام {{صل}} هستند<ref>بدانید که خداوند با فضل خود ما اهل بیت را بر دیگران برتری داد، آنجا که گفت: {{متن قرآن|إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا}} پس ما را از پلیدی‌ها پاکیزه نمود (محمد بن ابراهیم نعمانی، الغیبة، ص۴۴؛ محمد بن جریر بن رستم طبری (شیعی)، المسترشد فی امامة امیر المؤمنین {{ع}}، تحقیق احمد محمودی، ص۳۹۹).</ref>. | #از جمله گروه‌هایی که در کلمات امیرالمؤمنین {{ع}} بر عصمت آنها تأکید شده است، [[اهل بیت]] رسول گرامی اسلام {{صل}} هستند<ref>بدانید که خداوند با فضل خود ما اهل بیت را بر دیگران برتری داد، آنجا که گفت: {{متن قرآن|إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا}} پس ما را از پلیدی‌ها پاکیزه نمود (محمد بن ابراهیم نعمانی، الغیبة، ص۴۴؛ محمد بن جریر بن رستم طبری (شیعی)، المسترشد فی امامة امیر المؤمنین {{ع}}، تحقیق احمد محمودی، ص۳۹۹).</ref>. | ||
#آن حضرت در مواردی نیز که به معرفی خود پرداخته، به طور علنی و حتی بر روی منیر، یکی از ویژگی‌های خود را عصمت دانسته است. در این باره [[محمد بن الحسین بن علی بن ابی طالب]] با واسطه از [[امام علی]] {{ع}} نقل می‌کند که [[پیامبر اکرم]] {{صل}} درحق ایشان [[دعا]] کرد و فرمود: «[[پیامبر]] برایم [[دعا]] کرد تا چیزی را که به من [[تعلیم]] داده بود، فراموش نکنم. پس هیچ [[حرام]] و حلالی، [[امرونهی]]، و [[طاعت]] و معصیتی را فراموش نکردم. پس دستش را روی سینه‌ام قرار داد و گفت: خدایا قلبش را از [[علم]] و [[فهم]] و [[حکمت]] و [[نور]] پر کن. سپس پیامبر {{صل}} فرمود: [[خدا]] به من خبر داد که دعایم در [[حق]] تو [[مستجاب]] شده است»<ref>{{متن حدیث|دَعَا اللَّهَ لِي أَنْ لَا أَنْسَى شَيْئاً عَلَّمَنِي إِيَّاهُ، فَمَا نَسِيتُ مِنْ حَرَامٍ وَ لَا حَلَالٍ وَ أَمْرٍ وَ نَهْيٍ وَ طَاعَةٍ وَ مَعْصِيَةٍ، وَ لَقَدْ وَضَعَ يَدَهُ عَلَى صَدْرِي وَ قَالَ: اللَّهُمَّ امْلَأْ قَلْبَهُ عِلْماً وَ فَهْماً وَ حُكْماً وَ نُوراً. ثُمَّ قَالَ لِي: أَخْبَرَنِي رَبِّي عَزَّ وَ جَلَّ أَنَّهُ قَدِ اسْتَجَابَ لِي فِيكَ}}؛ علی بن حسن بن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج۴۲، ص۳۸۶؛ نیز ر. ک: محمد بن محمد بن نعمان (شیخ مفید)، الارشاد، ج۱، ص۱۹۵.</ref>. | #آن حضرت در مواردی نیز که به معرفی خود پرداخته، به طور علنی و حتی بر روی منیر، یکی از ویژگی‌های خود را عصمت دانسته است. در این باره [[محمد بن الحسین بن علی بن ابی طالب]] با واسطه از [[امام علی]] {{ع}} نقل می‌کند که [[پیامبر اکرم]] {{صل}} درحق ایشان [[دعا]] کرد و فرمود: «[[پیامبر]] برایم [[دعا]] کرد تا چیزی را که به من [[تعلیم]] داده بود، فراموش نکنم. پس هیچ [[حرام]] و حلالی، [[امرونهی]]، و [[طاعت]] و معصیتی را فراموش نکردم. پس دستش را روی سینه‌ام قرار داد و گفت: خدایا قلبش را از [[علم]] و [[فهم]] و [[حکمت]] و [[نور]] پر کن. سپس پیامبر {{صل}} فرمود: [[خدا]] به من خبر داد که دعایم در [[حق]] تو [[مستجاب]] شده است»<ref>{{متن حدیث|دَعَا اللَّهَ لِي أَنْ لَا أَنْسَى شَيْئاً عَلَّمَنِي إِيَّاهُ، فَمَا نَسِيتُ مِنْ حَرَامٍ وَ لَا حَلَالٍ وَ أَمْرٍ وَ نَهْيٍ وَ طَاعَةٍ وَ مَعْصِيَةٍ، وَ لَقَدْ وَضَعَ يَدَهُ عَلَى صَدْرِي وَ قَالَ: اللَّهُمَّ امْلَأْ قَلْبَهُ عِلْماً وَ فَهْماً وَ حُكْماً وَ نُوراً. ثُمَّ قَالَ لِي: أَخْبَرَنِي رَبِّي عَزَّ وَ جَلَّ أَنَّهُ قَدِ اسْتَجَابَ لِي فِيكَ}}؛ علی بن حسن بن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج۴۲، ص۳۸۶؛ نیز ر. ک: محمد بن محمد بن نعمان (شیخ مفید)، الارشاد، ج۱، ص۱۹۵.</ref>. | ||
#[[عبدالله بن یحیی]] و برخی دیگر از [[اصحاب]] نقل می‌کنند که [[امام علی]] {{ع}} بر فراز [[منبر]] فرمود: | #[[عبدالله بن یحیی]] و برخی دیگر از [[اصحاب]] نقل می‌کنند که [[امام علی]] {{ع}} بر فراز [[منبر]] فرمود: «به خدا [[سوگند]] که دروغی نگفتم... و [[گمراه]] نشدم و کسی را گمراه نکردم و عهدم [با [[رسول خدا]] {{صل}}] را فراموش نکردم و من با بینه‌ای از [[خداوند]] همراهم که او [[رسول]] خود را با آن همراه کرده بود. پس آن [[بینه]] را برایم روشن کرد، و من بر مسیر روشنم»<ref>{{متن حدیث|وَ اللَّهِ مَا كَذَبْتُ وَ لَا كُذِبْتُ وَ لَا ضَلِلْتُ وَ لَا ضُلَّ بِي وَ مَا نَسِيتَ مَا عَهِدَ إِلَيَّ وَ إِنِّي لَعَلَى بَيِّنَةٍ مِنْ رَبِّي وَ إِنِّي لَعَلَى الطَّرِيقِ الْوَاضِحِ أَلْفِظُهُ لَفْظاً}}؛ (علی بن حسن بن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج۴۲، ص۳۹۶).</ref>. | ||
«به خدا [[سوگند]] که دروغی نگفتم... و [[گمراه]] نشدم و کسی را گمراه نکردم و عهدم [با [[رسول خدا]] {{صل}}] را فراموش نکردم و من با بینه‌ای از [[خداوند]] همراهم که او [[رسول]] خود را با آن همراه کرده بود. پس آن [[بینه]] را برایم روشن کرد، و من بر مسیر روشنم»<ref>{{متن حدیث|وَ اللَّهِ مَا كَذَبْتُ وَ لَا كُذِبْتُ وَ لَا ضَلِلْتُ وَ لَا ضُلَّ بِي وَ مَا نَسِيتَ مَا عَهِدَ إِلَيَّ وَ إِنِّي لَعَلَى بَيِّنَةٍ مِنْ رَبِّي وَ إِنِّي لَعَلَى الطَّرِيقِ الْوَاضِحِ أَلْفِظُهُ لَفْظاً}}؛ (علی بن حسن بن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج۴۲، ص۳۹۶).</ref>. | |||
آنچه درباره دو [[روایت]] اخیر گفتنی است، آن است که [[امام]] {{ع}} در آنها به [[صراحت]] خود را، افزون بر معصومیت از [[گناه]]، از [[اشتباه]] و [[فراموشی]] – دست‌کم در برخی موارد - نیز [[معصوم]] می‌شمرد. | آنچه درباره دو [[روایت]] اخیر گفتنی است، آن است که [[امام]] {{ع}} در آنها به [[صراحت]] خود را، افزون بر معصومیت از [[گناه]]، از [[اشتباه]] و [[فراموشی]] – دست‌کم در برخی موارد - نیز [[معصوم]] می‌شمرد. | ||
#[[فرات بن أحنف]] نیز خطبه‌ای را از امام {{ع}} نقل می‌کند که [[حضرت]] ضمن آن فرمود: «ای گروه [[مردم]]، من بینی [[هدایت]] و دو چشم آنم. سپس با دست خود به صورت خویش اشاره کرد و فرمود: ای مردم، از [[راه هدایت]] [[وحشت]] نکنید، و اگر [[اهل]] هدایت کم‌اند، شما از پیمودن آن راه نترسید»<ref>{{متن حدیث|يَا مَعْشَرَ النَّاسِ أَنَا أَنْفُ الْهُدَى وَ عَيْنَاهُ» وَ أَشَارَ بِيَدِهِ إِلَى وَجْهِهِ «يَا مَعْشَرَ النَّاسِ لَا تَسْتَوْحِشُوا فِي طَرِيقِ الْهُدَى لِقِلَّةِ أَهْلِهِ}}؛ (ابراهیم بن محمد ثقفی، الغارات، ج۲، ص۵۸۴).</ref>. | #[[فرات بن أحنف]] نیز خطبه‌ای را از امام {{ع}} نقل می‌کند که [[حضرت]] ضمن آن فرمود: «ای گروه [[مردم]]، من بینی [[هدایت]] و دو چشم آنم. سپس با دست خود به صورت خویش اشاره کرد و فرمود: ای مردم، از [[راه هدایت]] [[وحشت]] نکنید، و اگر [[اهل]] هدایت کم‌اند، شما از پیمودن آن راه نترسید»<ref>{{متن حدیث|يَا مَعْشَرَ النَّاسِ أَنَا أَنْفُ الْهُدَى وَ عَيْنَاهُ» وَ أَشَارَ بِيَدِهِ إِلَى وَجْهِهِ «يَا مَعْشَرَ النَّاسِ لَا تَسْتَوْحِشُوا فِي طَرِيقِ الْهُدَى لِقِلَّةِ أَهْلِهِ}}؛ (ابراهیم بن محمد ثقفی، الغارات، ج۲، ص۵۸۴).</ref>. [[امام حسن]] و [[امام حسین]] {{ع}}، از جمله افراد دیگری هستند که در [[کلمات امام علی]] {{ع}} [[معصوم]] شمرده شده‌اند. در این باره [[طارق بن شهاب]] از [[امام علی]] {{ع}} نقل می‌کند که به امام حسن و امام حسین {{عم}} میفرمود: «شما دو [[امام]] پس از من، [[سرور جوانان بهشت]] و معصومید. [[خداوند]] شما را [[حفظ]] کند»<ref>{{متن حدیث|أَنْتُمَا إِمَامَانِ بِعْدِی وَ سَيِّدَا شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّةِ وَ الْمَعْصُومَانِ حَفَظَكُمَا اللَّهُ وَ لَعْنَةُ اللَّهِ عَلَى مَنْ عَادَاكُمَا}}؛ (علی بن محمد خزاز قمی، کفایة الأثر، ص۲۲۲).</ref>.<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۱۳۲.</ref> | ||
[[امام حسن]] و [[امام حسین]] {{ع}}، از جمله افراد دیگری هستند که در [[کلمات امام علی]] {{ع}} [[معصوم]] شمرده شده‌اند. در این باره [[طارق بن شهاب]] از [[امام علی]] {{ع}} نقل می‌کند که به امام حسن و امام حسین {{عم}} میفرمود: «شما دو [[امام]] پس از من، [[سرور جوانان بهشت]] و معصومید. [[خداوند]] شما را [[حفظ]] کند»<ref>{{متن حدیث|أَنْتُمَا إِمَامَانِ بِعْدِی وَ سَيِّدَا شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّةِ وَ الْمَعْصُومَانِ حَفَظَكُمَا اللَّهُ وَ لَعْنَةُ اللَّهِ عَلَى مَنْ عَادَاكُمَا}}؛ (علی بن محمد خزاز قمی، کفایة الأثر، ص۲۲۲).</ref>.<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۱۳۲.</ref> | |||
#در کلمات آن حضرت بر [[عصمت امام حسن]] و [[امام حسین]] {{ع}} به طور ویژه و خاص تاکید شده است. در این باره [[طارق بن شهاب]] از [[امام علی]] {{ع}} نقل کرده که آن حضرت به [[امام حسن]] و امام حسین {{ع}} میفرمود: «شما دو [[امام]] پس از من، [[سرور جوانان بهشت]] و معصومید. [[خداوند]] شما را [[حفظ]] فرماید»<ref>{{متن حدیث|انتما امامان بعدی سیدا شباب اهل الجنة و المعصومان حفظکما الله و لعنة الله علی من عاداکما}}، خزاز قمی، علی بن محمد، کفایة الاثر، ص۲۲۲.</ref>. | #در کلمات آن حضرت بر [[عصمت امام حسن]] و [[امام حسین]] {{ع}} به طور ویژه و خاص تاکید شده است. در این باره [[طارق بن شهاب]] از [[امام علی]] {{ع}} نقل کرده که آن حضرت به [[امام حسن]] و امام حسین {{ع}} میفرمود: «شما دو [[امام]] پس از من، [[سرور جوانان بهشت]] و معصومید. [[خداوند]] شما را [[حفظ]] فرماید»<ref>{{متن حدیث|انتما امامان بعدی سیدا شباب اهل الجنة و المعصومان حفظکما الله و لعنة الله علی من عاداکما}}، خزاز قمی، علی بن محمد، کفایة الاثر، ص۲۲۲.</ref>. | ||