عبدالله بن شبیل احمسی: تفاوت میان نسخه‌ها

از نامه‌ای که حضرت به قیس می‌نویسد، [[جلالت]] و [[ایمان]] عبدالله به خوبی استفاده می‌شود. حضرت درباره وی می‌فرماید: «من او را آرام و [[فروتن]]، خوش رویه و روش دیدم». چنین کسی [[شایستگی]] [[کارگزاری]] حضرت را دارد به همین جهت به قیس بن سعد درباره او توصیه می‌کند که با وی به [[نیکی]] برخورد نماید و او را گرامی بدارد.

در [[تاریخ طبری]] و کامل می‌نویسد: همین که [[عثمان]]، ولید را به [[امارت کوفه]] [[منصوب]] کرد، [[عتبة بن فرقد]] را از [[امارت]] آذربایجان [[عزل]] نمود. مردم آذربایجان بر اثر عزل او [[عهد]] را شکستند و به [[عصیان]] کمر بستند. ولید هم در سال بیست و پنجم یا بیست و چهارم [[هجری]] به [[جنگ]] آن‎ها مبادرت نمود و عبدالله بن شبیل احمسی را به [[فرماندهی]] مقدمه [[لشکر]] به آنجا فرستاد. و [[اهل]] [[مغان]] و تبر و طیلستان را مغلوب و گروهی را [[اسیر]] نمود و غنایمی به دست آورد. مردم منطقه آذربایجان درخواست صلح کردند. وی با همان شروطی که حذیفه مقرر کرده بود، با آنها صلح کرد و آنها طبق [[قرارداد]]، هشتصد هزار درهم پرداخت کردند و به مناطق مختلف نیرو فرستاد از جمله [[سلمان بن ربیعه باهلی]] را همراه [[دوازده]] هزار جنگ جو به [[ارمنستان]] روانه نمود. وی به هر جا که می‌رسید [[غنیمت]] جمع کرده، [[اسیر]] می‌گرفت و با دست پر نزد ولید برگشت. ولید هم با [[غنایم]] زیاد از طریق [[موصل]] به [[کوفه]] رفت<ref>تاریخ طبری (ده جلدی)، ج۴، ص۲۴۶؛ ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ج۳، ص۸۳ و مترجم، ج۳، ص۱۳۴.</ref>.