بحث:سرگذشت زندگی امام حسین: تفاوت میان نسخه‌ها

[[خرسندی]] [[معاویه]] از [[شهادت امام حسن]] {{ع}}، در منابع بازتاب یافته است<ref>العقد الفرید، ج۵، ص۱۱۰؛ مروج الذهب، ج۲، ص۴۳۰.</ref>. وی در قدم دوم در پی حذف [[مخالفان]] [[شیعی]] خود در [[کوفه]] برآمد، زیرا در میان شهرهایی که [[اقامتگاه]] [[قبایل]] [[مهاجر]] [[عرب]] شده بودند، [[کوفه]]، گرایش‌های [[شیعی]] درخور توجهی داشته و [[کوفیان]] برای هرگونه [[اقدام]]، با [[امام حسین]] {{ع}} مکاتبه می‌کردند. [[حجر بن عدی کندی]]، [[رهبر]] [[شیعیان کوفه]] در آن دوره، اعتبار و [[نفوذ]] فراگیری داشت<ref>الطبقات، ج۶، ص۲۴۱ - ۲۴۲؛ انساب الاشراف، ج۵، ص۲۵۳ - ۲۵۴.</ref>، به گونه‌ای که [[قتل]] او [[اعتراض]] [[عایشه]] و دیگران را برانگیخت <ref>البدایة والنهایه، ج۸، ص۵۴.</ref>. [[معاویه]] در سال ۵۱ [[دستور]] داد [[حجر بن عدی کندی]] و دیگر سران [[شیعه]] پیرو او را دستگیر کرده و به [[شام]] بیاورند و در آنجا به [[قتل]] برسانند<ref>تاریخ طبری، ج۵، ص۲۷۴ - ۲۷۵.</ref>. دیگر سران [[شیعه]] [[کوفه]]، از جمله [[عمرو بن حمق]] نیز که از آنجا گریختند، گرفتار شده و به [[شهادت]] رسیدند<ref>انساب الاشراف، ج۵، ص۲۷۹ - ۲۸۱؛ تاریخ طبری، ج۵، ص۲۶۵.</ref>. این‌گونه [[معاویه]] [[سعی]] کرد زمینه‌های [[قیام]] [[شیعیان کوفه]] به [[رهبری امام]] [[حسین]] {{ع}} را از میان ببرد. از نگاه [[معاویه]]، حذف نشدن [[حجر بن عدی]] می‌توانست به [[قیام]] و درگیری و کشتن ۱۰۰۰۰۰ نفر انجامد<ref>البدایة والنهایه، ج۸، ص۵۴.</ref>.

[[معاویه]] در مرحله نخست به [[مخالفان]] [[جانشینی]] [[یزید]] [[نامه]] نوشت؛ به [[امام حسین]] {{ع}} نگاشت که کارهایی را از شما به من گزارش داده‌اند که [[گمان]] ندارم شما انجام داده باشی؛ شما با هر که [[بیعت]] کنید، [[مردم]] به او روی می‌آورند، زیرا [[خدا]] [[ارزش]] و [[برتری]] و [[جایگاه]] تو را بالا برده است، پس [[تقوای الهی]] پیشه کرده و [[مردم]] را به [[فتنه]] نیفکن و خود، [[دین]] و [[امت]] [[محمد]] {{صل}} را در نظر داشته باش و مراقب باش دیگران تو را [[زبون]] نکنند<ref>الامامة والسیاسه، ج۱، ص۲۰۰ - ۲۰۱.</ref>.