انتظار ظهور امام مهدی: تفاوت میان نسخه‌ها

مفهوم انتظار ریشه در اصل کلیِ «[[حرام]] بودن [[یاس]] از گشایش و [[رحمت]] [[خداوند]]» دارد که از [[آیه]] {{متن قرآن|يَا بَنِيَّ اذْهَبُوا فَتَحَسَّسُوا مِنْ يُوسُفَ وَأَخِيهِ وَلَا تَيْأَسُوا مِنْ رَوْحِ اللَّهِ}}<ref>«ای فرزندان من! بروید و از یوسف و برادرش خبر گیرید و از رحمت خداوند نومید نگردید» سوره یوسف، آیه 87.</ref> گرفته شده است، پس روحِ اصلی انتظار، [[امید به آینده]] و رسیدن به وضعیت مطلوب و ایده‌آل است. [[انتظار ظهور حضرت مهدی]] {{ع}}، حالتی [[نفسانی]] است که برای تحقق این آرمان در [[انسان]] آمادگی ایجاد می‌کند؛ ضد این حالت [[یأس]] و [[ناامیدی]] است؛ ازاین‌رو، هر [[قدر]] انتظار شدیدتر باشد، یعنی با [[امید]] و تلاش کامل همراه باشد، آمادگی قوی‌تر خواهد بود؛ لذا هویتِ انتظار مرکب از دو عنصر "[[نفی]]" و "[[اثبات]]" است. عنصر نفی، بیگانگی از وضع موجود و ناخشنودی از آن و عنصر اثبات، امید به آینده‌ای روشن و آرمانی و تلاش برای آن است<ref>برقی، احمد بن محمد بن خالد، المحاسن، ج۱، ص۲۷۸؛ شیخ صدوق، کمال الدین، ج۲، ص۶۴۴؛ مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج۵۲، ص۱۲۶.</ref>.

در نگاهی دقیق‌تر پنج عنصر [[حقیقت انتظار]] عبارت است از: [[اعتراض به وضع موجود]] و قانع نشدن به داشته‌ها؛ [[آگاهی از وضع مطلوب]] و تحلیل درست [[عصر ظهور]]؛ [[اعتقاد و امید به تحقق وضع مطلوب]] و اینکه [[عدالت]] حداکثری، شدنی و [[حقیقت]] ظهور نزدیک است و [[اقدام برای تحقق وضع مطلوب]] که نشان‌دهنده [[صداقت]] در ادعای [[انتظار]] است<ref>ر. ک. [[مرتضی مطهری|مطهری، مرتضی]]، [[قیام و انقلاب مهدی از دیدگاه فلسفه تاریخ (کتاب)|قیام و انقلاب مهدی از دیدگاه فلسفه تاریخ]]، ص۱۴؛ [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[پرسمان مهدویت (کتاب)|پرسمان مهدویت]]، ص۱۵۹-۱۶۸.</ref>.