محمد بن ابی‌بکر: تفاوت میان نسخه‌ها

مادرش، [[اسماء بنت عمیس خثعمیه]] ابتدا [[همسر]] [[جعفر طیار]]، [[برادر]] [[امیرمؤمنان]] {{ع}} بود و پس از آنکه [[جعفر]] در [[جنگ موته]] [[شهید]] شد، به [[عقد]] [[ابوبکر بن ابی قحافه]] درآمد و از او به [[محمد]] باردار شد. پس از [[مرگ]] ابوبکر [[اسماء بنت عمیس]] در سال ۱۳ [[هجری]]، به همسری [[علی]] {{ع}} درآمد و محمد از [[کودکی]] در دامن [[امیرمؤمنان علی]] {{ع}} بزرگ شد و پرورش یافت و به جز او پدری برای خود نمی‌شناخت و برای هیچ کس جز او فضیلتی [[معتقد]] نبود. محمد در خانه آن حضرت با سایر [[فرزندان]] فرقی نداشت، زیرا به طور کامل [[محبت]] آن [[امام]] {{ع}} شامل حالش بود، تا جایی که امام {{ع}} می‌فرمود: محمد فرزند من از صلب ابوبکر است<ref>{{متن حدیث|مُحَمَّدٌ ابني مِن صُلبِ أبي بَكرٍ}}</ref> بنابراین محمد برادر [[یحیی]] و [[عون]]، فرزندان امیرمؤمنان است<ref>الاستیعاب، ابن عبدالبر، ج۳، ص۱۳۶۷؛ شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج۲، ص۳۲.</ref>. محمد، در [[جهاد]] و [[عبادت]]، سخت‌کوش بود و به خاطر سخت‌کوشی او در عبادت، وی را "[[عابد]] [[قریش]]" می‌نامیدند. وی، جد [[مادری]] [[امام صادق]] {{ع}} است<ref>[[حسین شهسواری|شهسواری، حسین]]، [[محمد بن ابی‌بکر (مقاله)|مقاله «محمد بن ابی‌بکر»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۲ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ج۲، ص۵۷۵-۵۷۷؛ [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۷۵؛ [[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین (کتاب)|گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین]]، ص ۸۵۷.</ref>.

[[محمد]] در [[دوران کودکی]] (حدود چهار سالگی) به خانه [[امام علی]] {{ع}} منتقل شد و تحت [[تربیت]] آن حضرت قرار گرفت. امام علی {{ع}} در [[شهادت]] او فرمودند: "او برای من فرزند و برای فرزندانم و [[فرزندان]] برادرم [[برادر]] بود"<ref>تاریخ الیعقوبی، یعقوبی، ج۲، ص۱۹۴.</ref>. و نیز فرمودند: "من به او علاقه داشتم و من او را در دامن خود پرورش داده بودم"<ref>نهج البلاغه، خطبۀ، ص۶۸.</ref>.

[[شیخ مفید]] به [[نقل]] از [[محمد بن حنفیه]] آورده است: من در [[جنگ جمل]] [[پرچمدار]] بودم و [[قبیله]] بنی ضبّه بیشترین کشته را داده بود. چون مردم از میدان گریختند، علی و [[عمّار بن یاسر]] و محمد بن ابی‌بکر که با آن حضرت همراه بودند، پیش آمدند تا به هودجی (که [[عائشه]] در آن بود) رسیدند و از بسیاری تیری که به آن خورده بود چون خار پشتی می‌نمود. حضرت با عصائی که به دست داشت بر آن هودج زد و فرمود: حمیراء! بگو ببینم همان طور که ابن عفان را به کشتن دادی، می‌خواستی مرا هم به کشتن دهی؟! این [[دستور خدا]] بود یا سفارش [[پیامبر]]؟" عایشه پاسخ داد: "حال که غالب [[آمدی]] گذشت کن". حضرت به برادرش محمد بن ابی‌بکر فرمود: "بنگر ببین زخمی برداشته؟" او نگاه کرد، دید سالم است و تنها تیری گوشه‌ای از لباسش را دریده و خراش ناچیزی برداشته که قابل توجه نیست. گفت: "یا [[امیرالمؤمنین]]، از ضربه [[سلاح]] سالم مانده، فقط تیر مقداری از پیراهنش را دریده است". حضرت فرمود: "او را بردار و به [[خانه]] [[فرزندان]] "خلف خزاعی" ([[عبدالله]] و [[عثمان]]) انتقال بده". سپس به جارچی فرمود تا صدا زند: زخمیان را رها کنید و آنان را نکشید، و فراریان را دنبال نکنید، و هر کس به خانه خود [[پناه]] بُرد و در به روی خود بست، در [[امان]] خواهد بود<ref>الامالی (ترجمه: استاد ولی) مجلس، ص۳، ح۸.</ref>.

بیش از یک ماه از ورود محمد بن ابی‌بکر به [[مصر]] نگذشته بود که او پیکی به سوی افرادی که خود را از [[بیعت با امام]] کنار کشیده، از [[یاری]] [[فرماندار]] قبلی ([[قیس بن سعد بن عباده]]) خودداری کرده بودند و او نیز با ایشان به [[ملاطفت]] [[رفتار]] می‌کرد، فرستاد و از آنها خواست یا [[مطیع]] او شوند و یا از آنجا خارج شوند؛ ایشان مهلت خواستند. پس از آنکه ماجرای [[صفین]] به [[حکمیت]] کشید و [[سرنوشت]] [[جنگ]] به سود [[امام]] رقم نخورد، این افراد [[بی‌باک]] شده، قاصدان [[محمد]] را کشتند، به هواداران معاویه پیوسته، با آنها [[بیعت]] کردند و با محمد بن ابی‌بکر وارد جنگ شدند و سرانجام مصر در آستانه [[سقوط]] قرار گرفت. وقتی امیرالمؤمنین علی {{ع}} از این موضوع خبردار شد، فرمود: "مصر را دو نفر می‌توانند سامان دهند، یکی قیس بن سعد بن عباده و دیگری مالک اشتر". مالک اشتر برای سامان دادن [[الجزیره]] به آنجا رفته بود، پس حضرت نامه‌ای به او نوشت و اوضاع مصر را به او اطلاع داد و او را به عنوان [[حاکم]] به مصر فرستاد<ref>بحارالانوار، علامه مجلسی، ج۳۳، ص۵۵۱-۵۵۲.</ref>.

چون محمد بن ابی‌بکر از این مطلب باخبر شد، دلگیر شد و امام {{ع}} نامه‌ای به او نوشت: "اما بعد، خبر یافتم که از فرستادن اشتر برای بر عهده گرفتن کاری که بر عهده داری، دلتنگ شده‌ای. آنچه کردم نه برای آن است که تو را کند کار دانستم، یا [[انتظار]] کوشش بیشتری از تو داشتم و اگر آنچه را در [[اختیار]] توست، از دستت گرفتم، تو را بر جایی [[حکومت]] دادم که سر و سامان دادن آن بر تو آسان‌تر و حکمرانی‌ات بر آن برای تو خوشترست. مردی که [[حکومت مصر]] را به او دادم، [[مصلحت]] جوی ما بود و بر [[دشمنان]]، سخت [[دل]] و [[ستیزه]] رو، خدایش بیامرزاد! روزگارش را به سر آورد و با [[مرگ]] خود [[دیدار]] کرد و ما از او خشنودیم. [[خدا]] [[خشنودی]] خود را نصیب او کند، و پاداشش را دو چندان کند. پس به سوی [[دشمن]] حرکت کن و با [[بینایی]] به [[راه]] بیفت و با آنکه با تو در [[جنگ]] است، آماده [[پیکار]] شو ـ و [[مردم]] را ـ به راه پروردگارت بخوان و از خدا فراوان [[یاری]] بخواه تا در آنچه تو را ناآرام می‌دارد، کفایت کند، و در آنچه به تو می‌رسد، تو را یاری دهد، إن شاء الله"<ref>نهج البلاغه، نامه ۳۴.</ref>.<ref>[[حسین شهسواری|شهسواری، حسین]]، [[محمد بن ابی‌بکر (مقاله)|مقاله «محمد بن ابی‌بکر»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۲ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ج۲، ص۵۸۹-۵۹۰.</ref>

پس از [[منصوب]] شدن [[محمد]] به حکومت مصر، [[معاویه]] برای [[فریب]] وی از طریق نامه‌نگاری وارد شد<ref>انساب الاشراف، بلاذری، ج۲، ص۴۰۶ - ۳۹۳.</ref> و پس از آنکه نامه‌های زیادی رد و بدل گردید و معاویه از [[فریفتن]] محمد [[مأیوس]] شد، [[تصمیم]] گرفت با او بجنگد. پس [[عمروعاص]] را در سال ۳۸ [[هجری]] با لشکری به سوی [[مصر]] گسیل داشت. محمد در میان مردم [[سخنرانی]] و آنها را [[دعوت]] به [[مبارزه]] کرد و "کنانة بن بشر" را با دو هزار نفر به استقبال [[عمرو]] فرستاد. [[کنانه]] مردانه با [[لشکر]] [[شام]] می‌جنگید؛ عمروعاص دسته دسته افراد را به جنگ کنانه می‌فرستاد ولی آنها با حمله شدید او روبه‌رو می‌شدند و به [[اجبار]] فرار را بر قرار ترجیح می‌دادند.

محمد بن ابی‌بکر در ماه صفر سال ۳۸ هجری و در ۲۹ سالگی [[شهید]] شد<ref>الاستیعاب، ابن عبدالبر، ج۳، ص۳۲۸؛ اسدالغابه، ابن اثیر، ج۴، ص۳۲۴؛ موسوعة التاریخ الاسلامی، یوسفی غروی، ج۵، ص۳۰۰ - ۲۹۸.</ref>. [[شهادت]] او تمام [[دوستان امام]] [[علی]] {{ع}} را ناراحت کرد، مخصوصاً در آن حضرت به حدی اثر گذاشت که اثر [[اندوه]] از چهره حضرت آشکار بود. پس از آنکه خبر شهادت [[محمد]] به [[امام علی]] {{ع}} رسید به [[سخنرانی]] پرداخت و چنین فرمود: "به ما خبر رسید که محمد بن ابی‌بکر [[شهید]] شده است، شهادت او را به حساب [[خدا]] می‌گذاریم؛ به خدا قسم، محمد، آن طور که من او را می‌شناسم، کسی بود که به [[مقدرات الهی]] [[خرسند]] بود و همواره برای کسب [[پاداش]] [[پروردگار]] وظیفه‌اش را انجام می‌داد، او روش [[گناهکاران]] را [[دشمن]] و [[صفات]] [[مؤمنان]] را [[دوست]] می‌داشت"<ref>انساب الاشراف، بلاذری، ج۲، ص۴۰۳؛ شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج۲، ص۵۱.</ref>.<ref>[[حسین شهسواری|شهسواری، حسین]]، [[محمد بن ابی‌بکر (مقاله)|مقاله «محمد بن ابی‌بکر»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۲ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ج۲، ص۵۹۲-۵۹۴.</ref>

همچنین فرمود: "او [[محبوب]] و دست پرورده من بود. [[پاداش]] مصیبتش را از [[خدا]] خواهانیم. [[فرزندی]] [[خیرخواه]] و کارگزاری کوشا و تیغی بُرنده و رُکنی باز دارنده بود"<ref>{{متن حدیث|إِنَّ الرَّجُلَ الَّذِي كُنْتُ وَلَّيْتُهُ أَمْرَ مِصْرَ كَانَ رَجُلًا لَنَا نَاصِحاً وَ عَلَى عَدُوِّنَا شَدِيداً نَاقِماً؛ فَرَحِمَهُ اللَّهُ،...وَ ضَاعَفَ الثَّوَابَ لَهُ}}؛ نهج البلاغة، خطبه ۶۸.</ref>.<ref> [[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین (کتاب)|گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین]]، ص ۸۵۷.</ref>

[[ابن عبدالبر]] درباره ابوطاهر می‌نویسد: {{عربی|"كانت له عبادة واجتهاد"}}؛ از این جمله استفاده می‌شود که وی [[اهل عبادت]] و [[تلاش فراوان]] بوده است<ref>الاستیعاب، ج۳، ص۱۳۶۷.</ref>.