ندای آسمانی (نشانه ظهور): تفاوت میان نسخهها
←معناشناسی
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
خط ۱۰: | خط ۱۰: | ||
== معناشناسی == | == معناشناسی == | ||
{{اصلی|صیحه آسمانی که از نشانههای حتمی ظهور است چیست؟ (پرسش)}} | {{اصلی|صیحه آسمانی که از نشانههای حتمی ظهور است چیست؟ (پرسش)}} | ||
از نشانههای حتمی ظهور [[ندای آسمانی]] است که صیحه نام دارد. منظور از صیحه، صدایی است که در آستانۀ [[ظهور امام زمان]]{{ع}} طنین انداز شده و همۀ مردم آن را میشنوند. برای این [[صدای آسمانی]] غیر از تعبیر صیحه، از تعابیر دیگر همچون "نداء"، "صوت" و "فزع" [[اعلان]]"، "فزعه" و "هدّه" نیز استفاده شده است. ممکن است اینها تعبیرهایی گوناگون از یک حادثه و یا دستکم، اَشکال گوناگون یک حادثه باشند. مراد از همه آنها، بلند شدن صدایی در [[آسمان]] است. ولی به اعتبار اینکه صدای [[عظیم]]، بیدارباشی است که همه را متوجه خود میکند و نیز موجب [[وحشت]] عمومی و ایجاد [[دلهره]] و [[اضطراب]] میگردد، به آن [[صیحه]]، فزعه، صوت و نداء که هریک بیانگر ویژگی از آن حادثهاند، اطلاق شده است. این احتمال هم وجود دارد که آنها سه حادثه جدای از هم باشند که در یک [[زمان]] رخ نمیدهند، بلکه ابتدا صدایی عظیم همه را متوجه خود میکند (صیحه)، به دنبال آن صدایی هولناک، [[مردم]] را به وحشت میاندازد (فزعه) و آنگاه صدایی از آسمان شنیده میشود که مردم را به سوی [[مهدی]]{{ع}} فرا میخواند<ref>ر.ک: [[محمد محمدی ریشهری|محمدی ریشهری، محمد]]، [[دانشنامه امام مهدی (کتاب)|دانشنامه امام مهدی]]، ج ۷، ص۴۴۱ ـ ۴۴۴؛ [[سید حسن زمانی|زمانی، سید حسن]]، [[نشانههای قیام حضرت مهدی (کتاب)|نشانههای قیام حضرت مهدی]]، ص۳۴ ـ ۳۶؛ [[محمد جواد فاضل لنکرانی|فاضل لنکرانی، محمد جواد]]، [[گفتارهای مهدوی (کتاب)|گفتارهای مهدوی]]، ص۱۹۸؛ [[علی رضا امامی میبدی|امامی میبدی، علی رضا]]، [[آموزههای مهدویت در آثار علامه طباطبائی (کتاب)|آموزههای مهدویت در آثار علامه طباطبائی]]، ص۱۹۷؛ [[عبدالمجید زهادت|زهادت، عبدالمجید]]، [[معارف و عقاید ۵ ج۲ (کتاب)|معارف و عقاید]]، ص۲۶۶، ۲۶۷؛ [[اسماعیل اسماعیلی|اسماعیلی، اسماعیل]]، [[بررسی نشانههای ظهور (مقاله)|بررسی نشانههای ظهور]]، [[چشم به راه مهدی (کتاب)|چشم به راه مهدی]]، ص۲۸۴-۲۸۷؛ [[سید جعفر موسوینسب|موسوینسب، سید جعفر]]، [[دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان (کتاب)|دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان]]، ج۲، ص۵۸، ۵۹؛ | از نشانههای حتمی ظهور [[ندای آسمانی]] است که صیحه نام دارد. منظور از صیحه، صدایی است که در آستانۀ [[ظهور امام زمان]]{{ع}} طنین انداز شده و همۀ مردم آن را میشنوند. برای این [[صدای آسمانی]] غیر از تعبیر صیحه، از تعابیر دیگر همچون "نداء"، "صوت" و "فزع" [[اعلان]]"، "فزعه" و "هدّه" نیز استفاده شده است. ممکن است اینها تعبیرهایی گوناگون از یک حادثه و یا دستکم، اَشکال گوناگون یک حادثه باشند. مراد از همه آنها، بلند شدن صدایی در [[آسمان]] است. ولی به اعتبار اینکه صدای [[عظیم]]، بیدارباشی است که همه را متوجه خود میکند و نیز موجب [[وحشت]] عمومی و ایجاد [[دلهره]] و [[اضطراب]] میگردد، به آن [[صیحه]]، فزعه، صوت و نداء که هریک بیانگر ویژگی از آن حادثهاند، اطلاق شده است. این احتمال هم وجود دارد که آنها سه حادثه جدای از هم باشند که در یک [[زمان]] رخ نمیدهند، بلکه ابتدا صدایی عظیم همه را متوجه خود میکند (صیحه)، به دنبال آن صدایی هولناک، [[مردم]] را به وحشت میاندازد (فزعه) و آنگاه صدایی از آسمان شنیده میشود که مردم را به سوی [[مهدی]]{{ع}} فرا میخواند<ref>ر.ک: [[محمد محمدی ریشهری|محمدی ریشهری، محمد]]، [[دانشنامه امام مهدی (کتاب)|دانشنامه امام مهدی]]، ج ۷، ص۴۴۱ ـ ۴۴۴؛ [[سید حسن زمانی|زمانی، سید حسن]]، [[نشانههای قیام حضرت مهدی (کتاب)|نشانههای قیام حضرت مهدی]]، ص۳۴ ـ ۳۶؛ [[محمد جواد فاضل لنکرانی|فاضل لنکرانی، محمد جواد]]، [[گفتارهای مهدوی (کتاب)|گفتارهای مهدوی]]، ص۱۹۸؛ [[علی رضا امامی میبدی|امامی میبدی، علی رضا]]، [[آموزههای مهدویت در آثار علامه طباطبائی (کتاب)|آموزههای مهدویت در آثار علامه طباطبائی]]، ص۱۹۷؛ [[عبدالمجید زهادت|زهادت، عبدالمجید]]، [[معارف و عقاید ۵ ج۲ (کتاب)|معارف و عقاید]]، ص۲۶۶، ۲۶۷؛ [[اسماعیل اسماعیلی|اسماعیلی، اسماعیل]]، [[بررسی نشانههای ظهور (مقاله)|بررسی نشانههای ظهور]]، [[چشم به راه مهدی (کتاب)|چشم به راه مهدی]]، ص۲۸۴-۲۸۷؛ [[سید جعفر موسوینسب|موسوینسب، سید جعفر]]، [[دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان (کتاب)|دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان]]، ج۲، ص۵۸، ۵۹؛ [[زهرا خیراللهی|خیراللهی، زهرا]]؛ [[فخری سادات موسوی شکور|موسوی شکور، فخری سادات]]، [[علائم ظهور در آیات قرآن (مقاله)|علائم ظهور در آیات قرآن]]، ص۲۳۵ـ ۲۳۷.</ref>. | ||
== ویژگیهای صیحه == | == ویژگیهای صیحه == |