تزکیه در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

→ تفاوت با ویرایش قدیمی‌تر

تزکیه در قرآن (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲ مارس ۲۰۲۳، ساعت ۱۳:۵۴

۸ بایت حذف‌شده ، ‏۲ مارس ۲۰۲۳

جز

جایگزینی متن - 'دست' به 'دست'

دیداریویکی‌متن

Wasity

دیوان‌سالاران، مدیران

۲۱۷٬۴۹۱

ویرایش

@@ خط ۴۱: / خط ۴۱: @@
 === پای‌بندی به [[ایمان]] و [[عمل صالح]] ===
-* هرچند [[خداوند]] با [[فرستادن پیامبران]] و [[توفیق]] و [[عنایت]] خویش زمینه [[تزکیه]] [[انسان‌ها]] را فراهم می‌کند؛ ولی این خود افراد هستند که با [[پذیرش]] آگاهانه و آزادانه [[دعوت]] [[انبیا]] و پای‌بندی به [[دستورات]] و مقررات [[الهی]]، خویش را از [[برکات]] [[بعثت پیامبران]] برخوردار ساخته، [[پاکی]] و [[تزکیه]] را برای خود رقم می‌زنند، از این‌رو [[قرآن‌کریم]] در [[آیات]] ۷۵ ـ ۷۶ [[سوره طه]] از یک سو [[بهشت]] و درجات عالی آن را برای [[مؤمنان]] و [[صالحان]] ثابت می‌کند و از سوی دیگر همه آنها را جزای [[اهل]] [[تزکیه]] می‌داند: {{متن قرآن|وَمَنْ يَأْتِهِ مُؤْمِنًا قَدْ عَمِلَ الصَّالِحَاتِ فَأُولَئِكَ لَهُمُ الدَّرَجَاتُ الْعُلَى جَنَّاتُ عَدْنٍ تَجْرِي مِن تَحْتِهَا الأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا وَذَلِكَ جَزَاء مَن تَزَكَّى }}<ref> و آنانکه نزد او با ایمان بیایند در حالی که کارهای شایسته کرده باشند، دارای پایه‌های والایند...بوستان‌هایی جاودان که از بن آنها جویباران جاری است، در آن جاودانند و آن پاداش کسانی است که پاکی ورزند؛ سوره طه، آیه: ۷۵- ۷۶.</ref> و این بدان معناست که [[تزکیه]] بدون [[ایمان]] و [[عمل صالح]] به [[دست]] نمی‌آید. در آیه‌ای دیگر، [[قرآن]] [[مؤمنان]] را از [[خودستایی]] و [[پاک]] شمردن خود برحذر داشته و [[خداوند]] را آگاه‌تر به حال تقوا‌پیشگان معرفی کرده است: {{متن قرآن|فَلا تُزَكُّوا أَنفُسَكُمْ هُوَ أَعْلَمُ بِمَنِ اتَّقَى }}<ref> خود را به پاکی نستأیید که او به آنکه پرهیزگاری ورزد داناتر است؛ سوره نجم، آیه:۳۲.</ref> از این [[آیه]] به [[دست]] می‌آید که [[راه]] دستیابی به [[تزکیه]]، [[تقوا]] و عمل است نه ادعای [[پاک]] بودن<ref>الفرقان، ج‌۲۷، ص‌۴۴۷ ـ ۴۴۹.</ref>. همچنین در [[آیه]] ۱۸ [[سوره فاطر]] [[تزکیه]] بدل از [[خشیت]] و [[اقامه نماز]] معرفی شده است: {{متن قرآن|وَلا تَزِرُ وَازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرَى وَإِن تَدْعُ مُثْقَلَةٌ إِلَى حِمْلِهَا لا يُحْمَلْ مِنْهُ شَيْءٌ وَلَوْ كَانَ ذَا قُرْبَى إِنَّمَا تُنذِرُ الَّذِينَ يَخْشَوْنَ رَبَّهُم بِالْغَيْبِ وَأَقَامُوا الصَّلاةَ وَمَن تَزَكَّى فَإِنَّمَا يَتَزَكَّى لِنَفْسِهِ وَإِلَى اللَّهِ الْمَصِيرُ }}<ref> و هیچ بار برداری بار (گناه) دیگری را بر نمی‌دارد و اگر فردی گرانبار، (کسی را) برای برداشتن بار خویش، فرا خواند چیزی از بار او برداشته نخواهد شد هر چند خویشاوند باشد، تو تنها کسانی را که در نهان از پروردگارشان می‌هراسند و نماز را بپا می‌دارند هشدار می‌دهی و هر کس پاکیزگی پیشه کند به سود خویش کرده است و بازگشت (هر چیز) به سوی خداوند است؛ سوره فاطر، آیه:۱۸.</ref> و این از پیوند عمیق [[تزکیه]] با [[اعمال انسان]] پرده برمی‌دارد، براین اساس می‌توان گفت عمده‌ترین [[فلسفه]] [[تشریع]] [[عبادات]] و مکلّف ساختن [[انسان‌ها]] دور‌کردن آنها از آلودگی‌ها و [[رشد]] و [[تکامل معنوی]] آنان است، چنان که [[قرآن]] در [[آیات]] متعددی به برخی از [[عبادات]] اشاره کرده و آنها را عامل دوری [[انسان]] از آلودگی‌ها دانسته است؛ مانند<ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[تزکیه (مقاله)| مقاله «تزکیه»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۷ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج ۷، ص ۴۹۷ - ۵۰۴.</ref>:
+* هرچند [[خداوند]] با [[فرستادن پیامبران]] و [[توفیق]] و [[عنایت]] خویش زمینه [[تزکیه]] [[انسان‌ها]] را فراهم می‌کند؛ ولی این خود افراد هستند که با [[پذیرش]] آگاهانه و آزادانه [[دعوت]] [[انبیا]] و پای‌بندی به [[دستورات]] و مقررات [[الهی]]، خویش را از [[برکات]] [[بعثت پیامبران]] برخوردار ساخته، [[پاکی]] و [[تزکیه]] را برای خود رقم می‌زنند، از این‌رو [[قرآن‌کریم]] در [[آیات]] ۷۵ ـ ۷۶ [[سوره طه]] از یک سو [[بهشت]] و درجات عالی آن را برای [[مؤمنان]] و [[صالحان]] ثابت می‌کند و از سوی دیگر همه آنها را جزای [[اهل]] [[تزکیه]] می‌داند: {{متن قرآن|وَمَنْ يَأْتِهِ مُؤْمِنًا قَدْ عَمِلَ الصَّالِحَاتِ فَأُولَئِكَ لَهُمُ الدَّرَجَاتُ الْعُلَى جَنَّاتُ عَدْنٍ تَجْرِي مِن تَحْتِهَا الأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا وَذَلِكَ جَزَاء مَن تَزَكَّى }}<ref> و آنانکه نزد او با ایمان بیایند در حالی که کارهای شایسته کرده باشند، دارای پایه‌های والایند...بوستان‌هایی جاودان که از بن آنها جویباران جاری است، در آن جاودانند و آن پاداش کسانی است که پاکی ورزند؛ سوره طه، آیه: ۷۵- ۷۶.</ref> و این بدان معناست که [[تزکیه]] بدون [[ایمان]] و [[عمل صالح]] به دست نمی‌آید. در آیه‌ای دیگر، [[قرآن]] [[مؤمنان]] را از [[خودستایی]] و [[پاک]] شمردن خود برحذر داشته و [[خداوند]] را آگاه‌تر به حال تقوا‌پیشگان معرفی کرده است: {{متن قرآن|فَلا تُزَكُّوا أَنفُسَكُمْ هُوَ أَعْلَمُ بِمَنِ اتَّقَى }}<ref> خود را به پاکی نستأیید که او به آنکه پرهیزگاری ورزد داناتر است؛ سوره نجم، آیه:۳۲.</ref> از این [[آیه]] به دست می‌آید که [[راه]] دستیابی به [[تزکیه]]، [[تقوا]] و عمل است نه ادعای [[پاک]] بودن<ref>الفرقان، ج‌۲۷، ص‌۴۴۷ ـ ۴۴۹.</ref>. همچنین در [[آیه]] ۱۸ [[سوره فاطر]] [[تزکیه]] بدل از [[خشیت]] و [[اقامه نماز]] معرفی شده است: {{متن قرآن|وَلا تَزِرُ وَازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرَى وَإِن تَدْعُ مُثْقَلَةٌ إِلَى حِمْلِهَا لا يُحْمَلْ مِنْهُ شَيْءٌ وَلَوْ كَانَ ذَا قُرْبَى إِنَّمَا تُنذِرُ الَّذِينَ يَخْشَوْنَ رَبَّهُم بِالْغَيْبِ وَأَقَامُوا الصَّلاةَ وَمَن تَزَكَّى فَإِنَّمَا يَتَزَكَّى لِنَفْسِهِ وَإِلَى اللَّهِ الْمَصِيرُ }}<ref> و هیچ بار برداری بار (گناه) دیگری را بر نمی‌دارد و اگر فردی گرانبار، (کسی را) برای برداشتن بار خویش، فرا خواند چیزی از بار او برداشته نخواهد شد هر چند خویشاوند باشد، تو تنها کسانی را که در نهان از پروردگارشان می‌هراسند و نماز را بپا می‌دارند هشدار می‌دهی و هر کس پاکیزگی پیشه کند به سود خویش کرده است و بازگشت (هر چیز) به سوی خداوند است؛ سوره فاطر، آیه:۱۸.</ref> و این از پیوند عمیق [[تزکیه]] با [[اعمال انسان]] پرده برمی‌دارد، براین اساس می‌توان گفت عمده‌ترین [[فلسفه]] [[تشریع]] [[عبادات]] و مکلّف ساختن [[انسان‌ها]] دور‌کردن آنها از آلودگی‌ها و [[رشد]] و [[تکامل معنوی]] آنان است، چنان که [[قرآن]] در [[آیات]] متعددی به برخی از [[عبادات]] اشاره کرده و آنها را عامل دوری [[انسان]] از آلودگی‌ها دانسته است؛ مانند<ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[تزکیه (مقاله)| مقاله «تزکیه»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۷ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج ۷، ص ۴۹۷ - ۵۰۴.</ref>:
 # '''[[نماز]]:''' [[نماز]] از عباداتی است که اگر با [[آداب]] و شرایط آن به جا آورده شود هم باعث جلوگیری از [[آلوده]] شدن [[انسان]] به [[گناه]] می‌گردد: {{متن قرآن|وَأَقِمِ الصَّلاةَ إِنَّ الصَّلاةَ تَنْهَى عَنِ الْفَحْشَاء وَالْمُنكَرِ }}<ref> نماز را بپا دار که نماز از کار زشت و کار ناپسند باز می‌دارد؛ سوره عنکبوت، آیه: ۴۵.</ref> و هم او را از گناهانی که مرتکب شده [[پاک]] می‌کند: {{متن قرآن|وَأَقِمِ الصَّلاةَ طَرَفَيِ النَّهَارِ وَزُلَفًا مِّنَ اللَّيْلِ إِنَّ الْحَسَنَاتِ يُذْهِبْنَ السَّيِّئَاتِ ذَلِكَ ذِكْرَى لِلذَّاكِرِينَ }}<ref> و نماز را در دو سوی روز و ساعتی از آغاز شب بپا دار؛ بی‌گمان نیکی‌ها بدی‌ها را می‌زدایند؛ این یادکردی برای یادآوران است؛ سوره هود، آیه:۱۱۴.</ref> در [[شأن نزول]] [[آیه]] فوق [[نقل]] شده که یکی از [[مسلمانان]] بنام [[ابوالیسر]] برای [[پاک]] شدن خود از گناهی که مرتکب شده بود نزد [[رسول خدا]] {{صل}} آمد که [[آیه]] فوق نازل شد و پس از آن، [[پیامبر]] به وی فرمود: [[نماز]] تو [[کفاره گناه]] توست<ref>مجمع‌البیان، ج‌۵، ص‌۳۰۷،۳۰۸؛ منهج‌الصادقین، ج‌۴، ص‌۴۶۰.</ref> در روایتی [[نماز]] همچون آبی دانسته شده است که همه [[گناهان]] بین دو [[نماز]] را محو می‌کند<ref>تهذیب الاحکام، ج‌۲، ص‌۲۳۷؛ وسائل الشیعه، ج‌۴، ص‌۱۲.</ref> و برپایه روایتی دیگر [[پیامبر]] {{صل}} فرمود: نمازی که با [[آداب]] و شرایط اقامه شود [[گناهان]] را همچون برگ خزان می‌ریزد<ref>منهج‌الصادقین، ج‌۴، ص‌۴۶۲.</ref><ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[تزکیه (مقاله)| مقاله «تزکیه»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۷ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج ۷، ص ۴۹۷ - ۵۰۴.</ref>.
 # '''[[انفاق در راه خدا]]:''' [[انفاق مال]] چه [[واجب]] و چه [[مستحب]] موجب [[پاک]] شدن و [[تطهیر]] [[قلوب]] از آلودگیها و [[صفات ناپسند]] همچون [[بخل]] و [[دوستی دنیا]] می‌گردد<ref>منهج القرآن فی تربیة المجتمع، ص‌۲۰۴؛ بحارالانوار، ج‌۶، ص‌۱۰۴؛ نمونه، ج‌۸، ص‌۱۱۷.</ref>: {{متن قرآن|خُذْ مِنْ أَمْوَالِهِمْ صَدَقَةً تُطَهِّرُهُمْ وَتُزَكِّيهِم بِهَا وَصَلِّ عَلَيْهِمْ إِنَّ صَلاتَكَ سَكَنٌ لَّهُمْ وَاللَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ }}<ref> از دارایی‌های آنان زکاتی بردار که با آن آنها را پاک می‌داری و پاکیزه می‌گردانی و برای آنها (به نیکی) دعا کن که دعای تو (مایه) آرامش آنان است و خداوند شنوایی داناست؛ سوره توبه، آیه:۱۰۳.</ref> بیشتر [[مفسران]] مراد از [[آیه]] فوق را [[گرفتن زکات]] [[واجب]] دانسته‌اند<ref>مجمع البیان، ج‌۵، ص‌۱۰۲؛ المیزان، ج‌۹، ص‌۳۷۷؛ المنیر، ج‌۱۱ ـ ۱۲، ص‌۲۸.</ref>؛ اما برخی مراد از آن را بخشی از [[اموال]] افراد [[گنهکار]] دانسته‌اند که جهت [[کفاره گناه]] خویش می‌پردازند<ref>جامع البیان، ج‌۱۱، ص‌۲۵؛ مجمع‌البیان، ج‌۵، ص‌۱۰۲.</ref>. [[شأن نزول]] [[آیه]] فوق<ref>جامع‌البیان، ج‌۱۱، ص‌۲۴ ـ ۲۶؛ المیزان، ج‌۹، ص‌۳۸۴.</ref> که به [[گناه]] [[ابولبابه]] و گرفتن بخشی از [[اموال]] او از سوی [[پیامبر]] جهت [[کفاره گناه]] اشاره دارد و نیز [[آیه]] بعد که از [[پذیرش]] [[توبه]] [[گناهکاران]] و قبول انفاقهای آنان از سوی [[خداوند]] سخن گفته: {{متن قرآن|أَلَمْ يَعْلَمُواْ أَنَّ اللَّهَ هُوَ يَقْبَلُ التَّوْبَةَ عَنْ عِبَادِهِ وَيَأْخُذُ الصَّدَقَاتِ وَأَنَّ اللَّهَ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ }}<ref> آیا ندانسته‌اند: خداوند است که از بندگانش توبه را می‌پذیرد و زکات‌ها را دریافت می‌دارد و خداوند است که توبه‌پذیر بخشاینده است؟!؛ سوره توبه، آیه:۱۰۴.</ref> مؤید این نظرند، اگرچه استفاده [[حکم]] [[زکات]] [[واجب]] و انفاقهای دیگر از [[آیه]] با یکدیگر تنافی ندارد. در آیات‌ ۱۸‌ـ‌ ۱۹ [[سوره لیل]] نیز به [[انفاق در راه خدا]] و نقش آن در [[تزکیه]] اشاره کرده و آن را از [[صفات متقین]] دانسته است: {{متن قرآن|الَّذِي يُؤْتِي مَالَهُ يَتَزَكَّى وَمَا لِأَحَدٍ عِندَهُ مِن نِّعْمَةٍ تُجْزَى}}<ref> همان کس که داراییش را می‌بخشد تا خود پاک و پیراسته شود، و از هیچ کس نزد او نعمتی نیست که باید پاداش داده شود؛ سوره لیل، آیه: ۱۸ - ۱۹.</ref>. در [[روایات اسلامی]] نیز بر تأثیر [[انفاق]] در [[تزکیه]] و محو [[گناهان]] تأکید شده است؛ از جمله [[پیامبر]] {{صل}} فرمود: هر کس [[خانواده]] [[مسلمانی]] را یک شبانه روز [[پذیرایی]] کند [[خداوند]] [[گناهان]] او را محو می‌کند<ref>عوالی‌اللئالی، ج‌۳، ص‌۲۸۳؛ بحارالانوار، ج‌۷۱، ص‌۳۸۹؛ کنزالعمال، ج‌۱۵، ص‌۷۷۵.</ref><ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[تزکیه (مقاله)| مقاله «تزکیه»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۷ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج ۷، ص ۴۹۷ - ۵۰۴.</ref>.