سفیانی: تفاوت میان نسخه‌ها

شخصی به نام [[عثمان بن عنبسه]] از [[نسل]] [[یزید بن معاویة بن ابی سفیان]]، [[خروج]] و جنبش خود را از [[شام]] آغاز می‌کند. با [[شکست]] سایر گروه‌ها بر [[شام]] مسلط می‌شود. پس عازم [[عراق]] شده در یک [[نبرد]] سهمگین [[سپاه]] [[عراق]] را [[شکست]] می‌دهد. سپس به نبرد [[یمانی]] می‌رود و او را نیز [[شکست]] می‌دهد. [[هدف]] بعدی او [[حجاز]] است که ابتدا وارد [[مدینه]] شده و بعد از جنایت‌های بسیار و اطلاع از [[وجود امام مهدی]] {{ع}} [[لشکر]] خود را برای [[جنگ]] با ایشان به [[مکه]] روانه می‌کند که در بین راه در سرزمین [[بیدا]] دچار [[عذاب الهی]] شده و نابود می‌شوند. البته سفیانی خود با این [[سپاه]] نیست و در [[جنگ]] دیگری در [[عراق]] در مقابل [[حضرت مهدی]] {{ع}} هلاک می‌شود<ref>ر.ک: [[سید محمد صدر|صدر، سید محمد]]، [[تاریخ پس از ظهور (کتاب)|تاریخ پس از ظهور]]، ص۱۴۵ـ۱۴۷؛ [[سید مجتبی السادة|السادة، سید مجتبی]]، [[شش ماه پایانی (کتاب)|شش ماه پایانی]]، ص ۷۳ـ۸۰؛[[سید محمد کاظم قزوینی|قزوینی، سید محمد کاظم]]، [[امام مهدی از تولد تا بعد از ظهور (کتاب)|امام مهدی از تولد تا بعد از ظهور]]، ص ۳۲۹ ـ ۳۳۲؛ [[علی رضا امامی میبدی|امامی میبدی، علی رضا]]، [[آموزه‌های مهدویت در آثار علامه طباطبائی (کتاب)|آموزه‌های مهدویت در آثار علامه طباطبائی]]، ص ۱۸۶ ـ ۱۹۰.</ref>.

از بلایای بزرگی که در آستانه [[ظهور]] دامن گیر [[مسلمانان]] می‌شود، [[فتنه]] سفیانی و جنایات وسیع و بی‌رحمانه‌ای است که او در شهرهای مختلف بر [[مردم]] تحمیل می‌کند. وی به دنبال کسب [[پیروزی]] بر رقبای خود در [[شام]]، [[اقدام]] به لشکرکشی به سوی شهرهای [[عراق]]، [[مدینه]] و [[مکه]] می‌کند تا این مناطق را [[غارت]] کرده و به [[تصرف]] خود در آورد. [[پیامبر اکرم]] {{صل}} در مورد بروز این [[فتنه]] ویران گر، هشدار داده، می‌فرماید: "در زمانی که [[مردم]] گرفتار انواع فتنه‌اند، عنصر [[پلیدی]] به نام سفیانی از وادی یابس (دره خشک) بر آنان خروج می‌کند و در [[دمشق]] فرود می‌آید. آن گاه دو [[سپاه]]، یکی به سوی [[مشرق]] و دیگری به سوی [[مدینه]] گسیل می‌دارد. [[سپاه]] او در سرزمین [[بابل]] و [[شهر]] [[بغداد]] ـ که نفرین شده است ـ فرود می‌آید و بیش از سه هزار نفر را می‌کشد و بیش از یکصد [[زن]] را هتک [[حرمت]] می‌کند و سیصد نفر از چهره‌ها و شخصیت‌های [[بنی عباس]]از بین می‌برد؛ سپس به [[کوفه]] سرازیر می‌گردد و خانه‌های اطراف آن را [[تخریب]] می‌کند، پس از آن به [[شام]] روی می‌آورد"<ref>{{متن حدیث| يَخْرُجُ عَلَيْهِمُ السُّفْيَانِيُّ مِنَ الْوَادِي الْيَابِسِ فِي فَوْرِ ذَلِكَ حَتَّى يَنْزِلَ دِمَشْقَ فَيَبْعَثُ جَيْشَيْنِ جَيْشاً إِلَى الْمَشْرِقِ وَ آخَرَ إِلَى الْمَدِينَةِ حَتَّى يَنْزِلُوا بِأَرْضِ بَابِلَ مِنَ الْمَدِينَةِ الْمَلْعُونَةِ يَعْنِي بَغْدَادَ فَيَقْتُلُونَ أَكْثَرَ مِنْ ثَلَاثَةِ آلَافٍ وَ يَفْضَحُونَ أَكْثَرَ مِنْ مِائَةِ امْرَأَةٍ وَ يَقْتُلُونَ بِهَا ثَلَاثَمِائَةِ كَبْشٍ مِنْ بَنِي الْعَبَّاسِ ثُمَّ يَنْحَدِرُونَ إِلَى الْكُوفَةِ فَيُخَرِّبُونَ مَا حَوْلَهَا ثُمَّ يَخْرُجُونَ مُتَوَجِّهِينَ إِلَى الشَّامِ}}؛ مجمع البیان، ج۸، ص۲۲۸؛ تفسیر الصافی، ج۴، ص۲۲۷.</ref>؛ جنایات هولناک سفیانی و [[قساوت]] و بی‌رحمی او تاجایی است که شکم [[زنان]] حامله را دریده و [[کودکان]] آنان را زنده زنده در دیگ می‌جوشانند<ref>[[قنبر علی صمدی|صمدی، قنبر علی]]، [[آخرین منجی (کتاب)|آخرین منجی]]، ص۱۶۲ - ۱۶۹.</ref>.

[[لشکر سفیانی]] در دو مرحله به [[جنگ]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} می‌رود. در مرحله اول دچار [[عذاب الهی]] شده و در [[زمین]] [[بیدا]] با فرو رفتن در [[زمین]] نابود می‌شوند که سفیانی همراه این [[لشکر]] نیست. او در [[عراق]] در [[جنگی]] دیگر مقابل حضرت {{ع}} می‌ایستد که در این [[جنگ]] به [[اسارت]] درآمده و نهایتاً کشته می‌شود<ref>ر.ک: [[محمد تقی بهجت|بهجت، محمد تقی]]، [[عصر ظهور (کتاب)|عصر ظهور]]، ص ۱۵؛ [[نصرت الله آیتی|آیتی، نصرت الله]]، [[تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور (کتاب)|تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور]]، ص ۱۷۵ ـ ۱۷۶؛ [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدا مراد]]، [[درسنامه مهدویت (کتاب)|درسنامه مهدویت]]، ج۳، ص ۱۲۸ ـ ۱۲۹؛ [[نجم‌الدین طبسی|طبسی، نجم‌الدین]]، [[سفیانی (کتاب)|سفیانی]]، ص۸۴ ـ ۸۵.</ref>.