ایمان به غیب: تفاوت میان نسخه‌ها

«[[ایمان]]» - به معنای «[[تصدیق]]» و «[[تأیید]]»<ref>ابن‌منظور، محمد بن مکرم، لسان ‌العرب، ج ۱، ص ۱۰۸.</ref> - عبارت است از جای‌گیر شدن [[اعتقاد]] در [[قلب]]<ref>ترجمه تفسیر المیزان، ج۱، ص۷۲.</ref>، که علاوه بر گفتار، در عمل شخص نیز ظاهر می‌گردد<ref>فیض کاشانی، ملامحسن، محجة البیضاء، ج ۷، ص ۲۳۹ و سبحانی، جعفر، الإلهیات، ج ۴، ص ۳۱۶.</ref>. و «[[غیب]]» هر چیزی است که در دایرۀ [[محسوسات]] نباشد<ref>ترجمه تفسیر المیزان، ج۱، ص۷۲. دهخدا، علی‌اکبر، لغتنامه دهخدا، ج ۱۱، ص ۱۶۸۸۹.</ref> و برخی هم [[غیب]] را به معنای حقایق وجودی دور از دسترس [[حس]] و اشاره دانسته‌اند<ref>پناهی آزاد، مقالۀ معنا و عقلانیت [[ایمان]] به [[غیب]] با توجه به آرای امام خمینی و صدرالمتألهین.</ref>. [[ایمان]] به [[غیب]] که در آیۀ {{متن قرآن|الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ}} <ref> همان کسانی که «غیب» را باور می‌دارند؛ سوره بقره، آیه ۳.</ref> آمده، [[اعتقاد قلبی]] است به حقایق فراحسی<ref>محمد تقی مصباح یزدی، کتاب نظریه حقوقی اسلام، ج ۱، جلسه سیزدهم، پناهی آزاد، مقالۀ معنا و عقلانیت [[ایمان]] به [[غیب]] با توجه به آرای امام خمینی و صدرالمتألهین.</ref> و التزام عملی به آن<ref>محمد تقی مصباح یزدی، عوامل ترقی و انحطاط انسان، جلسه یازدهم:</ref>؛ [[اعتقادی]] که ایجاد آن از اساسی‌ترین کارهای [[انبیا]] بوده<ref>مرتضی مطهری، مجموعه آثار، ج ۲۶، ص ۶۷۳ و محمد تقی مصباح یزدی، کتاب قرآن در آیینه نهج‌‌البلاغه، ص ۹۳.</ref> و مرز [[دین‌داری]] و [[بی‌ایمانی]] است<ref>فنایی اشکوری، در مقالۀ «دو ساحت ظاهر و باطن در جهان بینی جلال الدین مولوی».</ref>. در [[قرآن کریم]] [[ایمان]] به [[غیب]] از نشانه‌های [[متقیان]] شمرده شده است: {{متن قرآن|هُدًى لِّلْمُتَّقِينَ * الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ}} <ref>رهنمودی برای پرهیزگاران است * همان کسانی که «غیب» را باور می‌دارند؛ سوره بقره، آیه ۳.</ref>. البته از طریق [[عقل]] باید [[ایمان]] به [[غیب]] آورد، اگر کسی بگوید هر چه نمی‌بینم نیست، چگونه به [[خدا]] [[اعتقاد]] داشته باشم؟ اساس کار [[انبیا]] برای [[هدایت مردم]] این است که به آنها بفهمانند که همه چیز دیدنی و حس‌کردنی نیست، چیزهای دیگری هم هست که در [[حس]] ما نمی‌گنجد؛ ولی [[خداوند]] به ما [[عقل]] داده است تا وجود آنها را بفهمیم و بعد از اینکه دانستیم [[ایمان]] بیاوریم و به لوازمش ملتزم باشیم<ref>مصباح یزدی، محمدتقی، عوامل ترقی و انحطاط انسان، جلسه یازدهم:</ref>. در آیۀ مذکور، [[غیب]] به صورت مطلق مطلق (بدون قیدی که معنای آن را محدود کند) به کار رفته<ref>مرتضی مطهری، مجموعه آثار، ج ۲۳، ص ۶۴۶.</ref>. و دارای مفهوم وسیعی است<ref>ناصر مکارم، تفسیر نمونه ج ۱، ص ۱۰۱.</ref>، اما مصادیق مختلفی دارد<ref>محمد علی رضایی اصفهانی، تفسیر قرآن مهر، ج ۱، ص ۱۶۴.</ref>؛ بر اساس [[آیات]] و [[روایات]] برخی از مصادیق آن عبارت‌اند از: [[خداوند متعال]] و [[آیات]] کبرای او<ref>ترجمه تفسیر المیزان، ج۱، ص۷۲. و عبدالله جوادی آملی، تفسیر تسنیم.</ref>، [[قیامت]]<ref>سید محمد مهدی میرباقری، در جلسۀ اول بررسی صفات متقین.</ref>، [[بهشت و جهنم]]، [[عرش]] و [[کرسی]]، ایمان به انبیای گذشته<ref>سورۀ بقره، آیۀ ۴.</ref>، ایمان به حقیقت ولایت<ref>سید محمد مهدی میرباقری، در جلسۀ اول بررسی صفات متقین.</ref> و [[امام زمان]] {{ع}}<ref>پایگاه اطلاع‌رسانی صافی. و سید عبدالحسین طیب، اطیب البیان فی تفسیر القرآن، ج ۱، ص ۱۴۹.</ref> و غیره.