|
|
| خط ۴۶: |
خط ۴۶: |
| از منظر امام سجاد {{ع}}، برخی از [[صفات ناپسند]] [[راه]] مهرورزی به دیگران را بر روی انسان می‌بندند و باید از آنها به [[خدا]] [[پناه]] برد. برخی از این موارد عبارتند از [[رشک]] و [[حسد]] نسبت به دیگران. [[امام]] {{ع}} به خدا عرض می‌کند: | | از منظر امام سجاد {{ع}}، برخی از [[صفات ناپسند]] [[راه]] مهرورزی به دیگران را بر روی انسان می‌بندند و باید از آنها به [[خدا]] [[پناه]] برد. برخی از این موارد عبارتند از [[رشک]] و [[حسد]] نسبت به دیگران. [[امام]] {{ع}} به خدا عرض می‌کند: |
| «بار خدایا! سینه مرا از حسد خالی گردان، آن سان که بر هیچ یک از بندگان تو که در [[حق]] آنان [[احسان]] کرده‌ای رشک نبرم»<ref>نیایش بیست‌ودوم.</ref>. و در جای دیگر: «خداوندا! آن چنان که در [[دل]] من ستمدیدگی را [[ناپسند]] داشته‌ای، به من [[توفیق]] ده که به دیگران [[ستم]] نکنم»<ref>نیایش چهاردهم.</ref>. و نیز: «بار خدایا! [[کینه‌توزی]] [[دشمنان]] مرا به [[محبت]] و [[حسد]] [[حسودان]] مرا به [[مودّت]] بدل فرما»<ref>نیایش بیستم.</ref>.<ref>الصحیفة السجادیة، امام زین‌العابدین {{ع}}، ۱۴۱۸، قم، نشر الهادی؛ صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، انتشارات سروش، تهران، ۱۳۷۵؛ قرآن حکیم، ترجمه ناصر مکارم شیرازی، ۱۳۷۳، قم، دارالقرآن الکریم؛ نهج‌البلاغه، سید رضی، ۱۴۱۴، قم، هجرت.</ref>.<ref>[[فضل‌الله خالقیان|خالقیان، فضل‌الله]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «مهرورزی»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۴۱۹.</ref> | | «بار خدایا! سینه مرا از حسد خالی گردان، آن سان که بر هیچ یک از بندگان تو که در [[حق]] آنان [[احسان]] کرده‌ای رشک نبرم»<ref>نیایش بیست‌ودوم.</ref>. و در جای دیگر: «خداوندا! آن چنان که در [[دل]] من ستمدیدگی را [[ناپسند]] داشته‌ای، به من [[توفیق]] ده که به دیگران [[ستم]] نکنم»<ref>نیایش چهاردهم.</ref>. و نیز: «بار خدایا! [[کینه‌توزی]] [[دشمنان]] مرا به [[محبت]] و [[حسد]] [[حسودان]] مرا به [[مودّت]] بدل فرما»<ref>نیایش بیستم.</ref>.<ref>الصحیفة السجادیة، امام زین‌العابدین {{ع}}، ۱۴۱۸، قم، نشر الهادی؛ صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، انتشارات سروش، تهران، ۱۳۷۵؛ قرآن حکیم، ترجمه ناصر مکارم شیرازی، ۱۳۷۳، قم، دارالقرآن الکریم؛ نهج‌البلاغه، سید رضی، ۱۴۱۴، قم، هجرت.</ref>.<ref>[[فضل‌الله خالقیان|خالقیان، فضل‌الله]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «مهرورزی»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۴۱۹.</ref> |
|
| |
| == نرمخویی ==
| |
| "[[نرمخویی]]" به معنای [[ملاطفت]]، [[مهربانی]]، [[تسامح]] و [[تساهل]] است. [[خداوند عزیز]]، در [[قرآن]] به رسولش می‌فرماید: "به [[برکت]] [[رحمت الهی]]، در برابر آنان [[مردم]] نرم (و [[مهربان]]) شدی! و اگر [[خشن]] و سنگدل بودی از اطراف تو پراکنده می‌شدند"<ref>{{متن قرآن|فَبِمَا رَحْمَةٍ مِنَ اللَّهِ لِنْتَ لَهُمْ وَلَوْ كُنْتَ فَظًّا غَلِيظَ الْقَلْبِ لَانْفَضُّوا مِنْ حَوْلِكَ...}} «پس با بخشایشی از (سوی) خداوند با آنان نرمخویی ورزیدی و اگر درشتخویی سنگدل می‌بودی از دورت می‌پراکندند.».. سوره آل عمران، آیه ۱۵۹.</ref>. و به [[موسی]] {{ع}} نیز [[دستور]] می‌دهد که "با [[فرعون]] به [[نرمی]] [[سخن]] گوید شاید متذکر شود و از [[خدا]] بترسد"!<ref>{{متن قرآن|فَقُولَا لَهُ قَوْلًا لَيِّنًا لَعَلَّهُ يَتَذَكَّرُ أَوْ يَخْشَى}} «و با او به نرمی سخن گویید باشد که او پند گیرد یا بهراسد» سوره طه، آیه ۴۴.</ref>
| |
|
| |
| [[امام صادق]] {{ع}} [[حسن خلق]] را مساوی با نرمخویی و مهربانی، گفتار [[پاکیزه]] و مؤدبانه و [[خوش‌رویی]] معرفی کرده است<ref>من لا یحضره‌الفقیه، ج۴، ص۴۱۲.</ref>. در [[روایات]] [[پیشوایان دین]]، نرمخویی با مردم نصف [[دین]]<ref>بحارالانوار، ج۷۲، ص۴۴.</ref>، نشانه [[حکمت]]<ref>غررالحکم، ج۴، ص۵۲.</ref> و موجب [[سلامت]] دین و [[دنیا]]<ref>غررالحکم، ج۴، ص۱۴۰.</ref> خوانده شده است. خط قرمز نرمخویی گذر از مرز [[حق]] است<ref>تحف العقول، ص۴۲.</ref>.
| |
| [[امام]] [[زین العابدین]] {{ع}} از درگاه خداوند درخواست می‌کند که [[قلب]] امام و [[پیشوای الهی]] را نسبت به مردم سرشار از [[نرمش]] و [[مدارا]] فرماید: «خداوندا! به قلب ولی و امام خود برای دوستانت، مهربانی و نرمش [[عطا]] کن، [[دست]] [[قدرت]] او بر دشمنانت گشاده گردان. [[رأفت]]، [[رحمت]]، [[عطوفت]] و محبتش را نصیب ما گردان و ما را از [[فرمانبرداران]] دستور او قرار ده و چنان کن که در [[راه]] رضای او بکوشیم، یاری‌اش نماییم، در برابر دشمنش از او [[دفاع]] کنیم و این امور، زمینه [[تقرب]] ما به تو و رسولت {{صل}} را فراهم کند»<ref>نیایش چهل‌و‌هفتم.</ref>.
| |
|
| |
| آن [[حضرت]] در [[رساله حقوق]] خود، درباره [[حق همنشین]] می‌فرماید: {{متن حدیث|فَأَنْ تُلِينَ لَهُ كَنَفَكَ وَ تُطِيبَ لَهُ جَانِبَكَ}}<ref>تحف العقول، ص۲۶.</ref>: "[[وظیفه]] تو نسبت به همنشین آن است که] او را به خوبی بپذیری و به او خوش‌آمد بگویی". او همچنین یکی از صفات برجسته [[اخلاقی]] [[انسان]] را [[نرمخویی]] و مدارای با دیگران خوانده است: «بارالها! توفیقِ [[آشتی]] دادن [[دشمنان]]، فاش کردن [[نیکی]] و پوشاندن [[عیب]] دیگران، نرمخویی و [[فروتنی]]، [[نیک]] سیرتی، بیرون راندن باد [[غرور]]، [[خوش‌خویی]]، پیشتازی در [[فضیلت]] و [[ایثار]] و [[بخشش]] و دم فرو بستن نسبت به عیب دیگران را به من [[کرامت]] فرما»<ref>نیایش بیستم.</ref>.
| |
| [[امام سجاد]] {{ع}} از درگاه [[خداوند]] درخواست می‌کند که به او [[توفیق]] دهد تا نسبت به [[همسایگان]] و [[دوستان]] با [[مدارا]] و نرمخویی [[رفتار]] کند: «بارخدایا! چنان کن که همسایگان و دوستان [[بدکردار]] خود را به نیکی [[پاداش]] دهم:.. و با همگان [[مشفق]] و [[مهربان]] باشم... و با آنان از روی [[تواضع]] به [[نرمی]] رفتار کنم و.»..<ref>نیایش بیست‌و‌ششم.</ref>.
| |
|
| |
| همچنین از خداوند می‌خواهد که به [[فرزندان]] توفیق نرمخویی نسبت به والدینشان را [[عنایت]] کند: {{متن حدیث|اللَّهُمَّ خَفِّضْ لَهُمَا صَوْتِي، وَ أَطِبْ لَهُمَا كَلَامِي، وَ أَلِنْ لَهُمَا عَرِيكَتِي، وَ اعْطِفْ عَلَيْهِمَا قَلْبِي، وَ صَيِّرْنِي بِهِمَا رَفِيقاً، وَ عَلَيْهِمَا شَفِيقاً}}<ref>دعای ۲۴.</ref>: «خداوندا! صدای مرا نزد ایشان [[پدر]] و [[مادر]] آرام گردان، سخنم را برای آنان خوشایند نما، مرا نسبت به آنان نرم‌خو فرما و دلم را بر ایشان مهربان ساز و چنان کن که با آنان به مدارا رفتار کنم و بر آنان مشفق باشم».<ref>تحف العقول، ابن‌شعبه حرانی، قم، ۱۴۰۴، جامعه مدرسین؛ الصحیفة السجادیة، امام زین العابدین {{ع}}، نشر الهادی، قم ۱۴۱۸؛ صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، انتشارات سروش، تهران، ۱۳۷۵؛ قرآن حکیم، ترجمه ناصر مکارم شیرازی، قم، ۱۳۷۳، دارالقرآن کریم؛ غررالحکم، عبدالواحد تمیمی آمدی، قم، ۱۳۶۶، دفتر تبلیغات اسلامی؛ من لا یحضره الفقیه، محمدبن علی صدوق (ابن‌بابویه)، قم، ۱۴۰۴، جامعه مدرسین.</ref>.<ref>[[علی اکبر شایسته‌نژاد|شایسته‌نژاد، علی اکبر]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «مهرورزی»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۴۲۷.</ref>
| |
|
| |
|
| == منابع == | | == منابع == |
