ساده‌زیستی در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

یکی از [[اصول اخلاقی]] بسیار مهم، ساده‌زیستی و دوری از [[تجملات]] توسط کارگزاران [[نظام]] می‌باشد. در نظام [[مقدس]] [[اسلامی]] همه کارگزاران نظام خصوصاً [[روحانیت]] موظف به [[پرهیز]] از [[تجمل‌گرایی]] می‌باشند و تجمل‌گرایی و طرز آن زندگی‌ای که مناسب [[شأن]] روحانیت نباشد، [[مردم]] را از نظام و اسلام دور خواهد کرد و موجب [[سقوط]] [[نظام جمهوری اسلامی]] خواهد شد و این گناهی است نابخشودنی<ref>صحیفه امام، ج۱۹، ص۳۱۷.</ref>. ایشان لازم می‌دانستند مسئولین نظام هم‌سطح عموم مردم [[زندگی]] کنند و از تجمل‌گرایی به شدت باید پرهیز گردد و روزی را که توجه به کاخ‌نشینی و تجملات [[سیره]] مسئولین گردد را [[روز]] پایان نظام اسلامی می‌دانستند و این [[ساده‌زیستی]] را بر همه مسئولین از [[رئیس]] [[جمهور]] تا معاونین، [[وزرا]]، [[نمایندگان]] مجلس و [[روحانیون]] لازم و ضروری می‌دانستند<ref>صحیفه امام، ج۱۷، ص۳۷۶.</ref>.<ref>[[سید محسن سادات کیائی|سادات کیائی، سید محسن]]، [[نظام اخلاق اسلامی - سادات کیائی (مقاله)| مقاله «نظام اخلاق اسلامی»]]، [[منظومه فکری امام خمینی (کتاب)|منظومه فکری امام خمینی]]، ص ۳۶۹.</ref>

[[زندگی ساده]] یا [[ساده‌زیستی]] [[تمایل]] به زندگی ساده در عرصه‌های مختلف [[لباس]]، [[خوراک]] و وسایل [[زندگی]] و پذیرش زندگی بدون [[آرایش]] و [[زینت]] و فاقد تکلفات مصنوعی است.<ref>دهخدا، لغتنامه، ۸/۱۱۶۵۰ و ۱۱۶۵۴.</ref> ساده‌زیستی در اصطلاح [[وارستگی]] و عدم تعلق [[قلبی]] به [[مال]] و [[مقام]] [[دنیا]] در عین [[توانایی]] است.<ref>اسلامی، امام، ۲۶۴–۲۶۶.</ref> [[ساده‌زیست]] به کسی گفته می‌شود که زندگی، [[خانه]] و [[لباس ساده]] و بدون [[ظاهرسازی]] و در عین حال تمیز و مرتب داشته باشد.<ref>انوری، فرهنگ بزرگ سخن، ۵/۳۹۶۶–۳۹۶۷.</ref>