تربیت در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

ایشان تربیت انسان را طوری می‌داند که اگر چیزی را فراگرفت و در اعماق جانش [[رسوخ]] داد، جزو [[طبیعت]] او می‌شود و مثل [[غرائز]] و خصوصیات طبیعی، در وجودش باقی می‌ماند و تأثیر می‌گذارد. انسان یک حالت فراگیری و [[استعداد]] بی‌نهایت برای رشد و نمو دارد. البته این استعداد در مورد [[جسم]] پایانی دارد، اما در مورد معلومات و [[روحیات]] و [[اخلاقیات]] بی‌پایان است و انسان نمی‌تواند آن را [[درک]] کند<ref>حضرت آیت‌الله خامنه‌ای، بیانات در مصاحبه با مجله آینده‌سازان، ۲۱/۷/۱۳۶۵ مصاحبه‌های سال۶۵، ص۷۹.</ref>.<ref>[[مرتضی لطفی|لطفی]] و [[محمد شعبانی|شعبانی]]، [[نظام تربیتی اسلام - لطفی و شعبانی (مقاله)|مقاله «نظام تربیتی اسلام»]]، [[منظومه فکری آیت‌الله العظمی خامنه‌ای ج۱ (کتاب)|منظومه فکری آیت‌الله العظمی خامنه‌ای ج۱]]، ص۴۳۷.</ref>

تربیت از ریشه «ربو» به‌معنای افزایش‌ دادن و پروردن<ref>فراهیدی، کتاب العین، ۸/۲۸۳</ref> یا «ربب» به‌معنای پرورش [[علمی]] و [[اخلاقی]]<ref>ابن‌اثیر، النهایة فی غریب الحدیث و الاثر، ۲/۱۸۱؛ ابن‌منظور، لسان العرب، ۱/۴۰۴</ref> است و به‌معنای عام آن به‌فعلیت‌ درآوردن استعدادهای درونی در اشیای دارای [[حیات]] است.<ref>مطهری، مجموعه آثار، ۲۲/۵۵۱</ref> در اصطلاح اخلاقی تربیت به معنای رساندن افراد [[انسانی]] به کمال شایسته و به قدر استعدادشان<ref>مدنی، ریاض السالکین، ۴/۳۵۰</ref> و حصول فضایل اخلاقی و صفات عملی<ref>غزالی، مجموعه رسائل، ۲۶۲؛ صلیبا، فرهنگ فلسفی، ۲۲۱–۲۲۲</ref> است. از دیدگاه برخی [[اندیشمندان]] [[غربی]] گروهی بر این عقیده‌اند که [[تربیت]] تنها پرورش و انجام فعل بر اساس نیروی [[عقل]] و [[اراده]] است، نه بر اساس [[عادت]].<ref> مطهری، مجموعه آثار، ۲۲/۵۶۷</ref> [[امام‌ خمینی]] [[تربیت]] را شکوفاکردن [[فطرت]] و استعدادهای نهفته [[انسان]]<ref>امام‌ خمینی، صحیفه، ۱۴/۳۳ و ۱۵۳</ref> و به‌ فعلیت‌ رساندن استعدادها و [[قوای روحی]] و [[روانی]] در مسیر [[رسیدن به کمال]] مطلق<ref>امام‌ خمینی، صحیفه، ۴/۱۷۶</ref> می‌داند.