قدرت در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

== پیشینه ==

روی‌ آوردن [[بشر]] به زندگی اجتماعی خواه برآمده از اقتضای [[طبیعت]] وی باشد<ref>ابن‌خلدون، تاریخ ابن‌خلدون، ۱/۵۴؛ خواجه‌نصیر، اخلاق ناصری، ۲۱۴–۲۱۵.</ref> و خواه آن یک توافق اجتماعی برآمده از [[انتخاب]]<ref>روسو، قرارداد اجتماعی یا اصول حقوق سیاسی، ۵ و ۲۴–۲۵.</ref> یا [[اضطرار]]<ref>هابز، لویاتان، ۱۳۸.</ref> دانسته شود، از آنجاکه به بهره‌گیری متقابل انسان‌ها،<ref>جوادی آملی، شریعت در آینه معرفت، ۳۸۵.</ref> در چارچوب به‌کارگیری قدرت می‌انجامد، نیازمند [[سازماندهی]] است. این خودآگاهی دربارهٔ [[لزوم]] وجود کسانی که در [[جامعه]]، قدرت را به کار می‌گیرند، در فرایند [[جامعه‌پذیری]] از نسلی به [[نسل]] دیگر منتقل می‌شود. در [[اندیشه]] پیشینیان عموماً بر نقش ابزاری قدرت برای دستیابی به [[عدالت]] و [[فضیلت]] تأکید شده‌است؛<ref>افلاطون، جمهور، ۴۰۶–۴۰۷؛ فارابی، احصاء العلوم، ۷۹–۸۱.</ref> اما در سده‌های اخیر، به قدرت به عنوان یک مفهوم تحلیلی مستقل توجه شده و دانش‌هایی همچون [[علوم سیاسی]] با محوریت آن فراهم آمده‌است. در این رویکرد، به قدرت به شکل یک [[هدف]] و مفهوم عام و دارای ساختار منسجم نگاه می‌شود که باید [[نظم]] [[سیاسی]] و اجتماعی را پدیدآورده، [[حفظ]] کند<ref>کلگ، چارچوب‌های قدرت، ۶۸–۸۸.</ref>.<ref>[[حمید فاضل قانع|فاضل قانع، حمید]]، [[قدرت (مقاله)|مقاله «قدرت»]]، [[دانشنامه امام خمینی ج۸ (کتاب)|دانشنامه امام خمینی]]، ج۸، ص۱۳۰-۱۳۶.</ref>