←شب تقدیر امور
| خط ۳۶: | خط ۳۶: | ||
===[[شب]] تقدیر امور=== | ===[[شب]] تقدیر امور=== | ||
[[قرآن کریم]] علت دیگر [[فضیلت]] این شب بزرگ را تعیین [[مقدرات]] [[انسان]] قلمداد کرده و می‌فرماید: {{متن قرآن|إِنَّا أَنْزَلْنَاهُ فِي لَيْلَةٍ مُبَارَكَةٍ إِنَّا كُنَّا مُنْذِرِينَ | [[قرآن کریم]] علت دیگر [[فضیلت]] این شب بزرگ را تعیین [[مقدرات]] [[انسان]] قلمداد کرده و می‌فرماید: {{متن قرآن|إِنَّا أَنْزَلْنَاهُ فِي لَيْلَةٍ مُبَارَكَةٍ إِنَّا كُنَّا مُنْذِرِينَ فِيهَا يُفْرَقُ كُلُّ أَمْرٍ حَكِيمٍ}}<ref>«که ما آن را در شبی خجسته فرو فرستادیم، بی‌گمان ما بیم‌دهنده بودیم» سوره دخان، آیه ۳-۴.</ref>. | ||
[[امام باقر]]{{ع}} در [[تفسیر]] و تبیین معنای این [[آیه]] و مراد از «لیلة المبارکه» می‌فرماید: | [[امام باقر]]{{ع}} در [[تفسیر]] و تبیین معنای این [[آیه]] و مراد از «لیلة المبارکه» می‌فرماید: | ||
| خط ۵۱: | خط ۵۱: | ||
البته، این نکته که همۀ [[مقدرات]] [[بندگان خدا]] در طول سال در شب قدر رقم می‌خورد و معین می‌گردد، با [[آزادی]]، [[اراده]] و مسئلۀ [[اختیار]] منافات ندارد؛ زیرا [[تقدیر الهی]] به‌وسیلۀ [[فرشتگان]] بر طبق [[شایستگی‌ها]] و لیاقت‌های افراد و به اندازۀ [[ایمان]]، [[تقوا]]، [[پاکی]] [[نیت]] و [[اعمال]] آنهاست. بدون [[شک]] مفاهیمی چون: [[وعده]] و [[وعید]]، [[انذار]] و [[بشارت]]، [[کیفر]] و [[پاداش]]، بدون برخورداری [[انسان]] از اراده و اختیار بی‌معناست. حضور انسان در محافل شب قدر، [[عبادت]] و [[دعا]] و... جلوه‌هایی از حضور اراده و [[اختیار انسان]] است. بزرگ‌ترین [[اشتباه]] درباره [[حقیقت]] [[مشیت الهی]] این است که گروهی خود را صاحب همه چیز می‌دانند و [[تصور]] می‌کنند [[خداوند]] به‌صورت مطلق همۀ [[کارها]] را به [[بندگان]] خود واگذار نموده است؛ پس نه [[ثواب و عقاب]] در کار است و نه [[مسئولیت]] و [[اخلاق]]. گروهی دیگر نیز [[فکر]] می‌کنند انسان موجودی مجبور است که هیچ اختیار و آزادی ندارد و همه چیز با [[قضا و قدر]] تعیین می‌شود؛ در‌حالی‌که [[حقیقت]]، امری میان این دو نظر است؛ یعنی نه [[جبر]] قضا و قدر و نه واگذاری مطلق به بندگان؛ چراکه بعضی از [[کارها]] را ما به خواست و [[اراده]] خودمان انجام می‌دهیم؛ مثل خوردن، [[آشامیدن]]، رفتن، آمدن و... و در بعضی دیگر از کارها همچون به [[دنیا]] آمدن، از دنیا رفتن و... اراده و خواست ما مطرح نیست<ref>ر.ک: مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج۲۷، ص۱۸۷.</ref>. | البته، این نکته که همۀ [[مقدرات]] [[بندگان خدا]] در طول سال در شب قدر رقم می‌خورد و معین می‌گردد، با [[آزادی]]، [[اراده]] و مسئلۀ [[اختیار]] منافات ندارد؛ زیرا [[تقدیر الهی]] به‌وسیلۀ [[فرشتگان]] بر طبق [[شایستگی‌ها]] و لیاقت‌های افراد و به اندازۀ [[ایمان]]، [[تقوا]]، [[پاکی]] [[نیت]] و [[اعمال]] آنهاست. بدون [[شک]] مفاهیمی چون: [[وعده]] و [[وعید]]، [[انذار]] و [[بشارت]]، [[کیفر]] و [[پاداش]]، بدون برخورداری [[انسان]] از اراده و اختیار بی‌معناست. حضور انسان در محافل شب قدر، [[عبادت]] و [[دعا]] و... جلوه‌هایی از حضور اراده و [[اختیار انسان]] است. بزرگ‌ترین [[اشتباه]] درباره [[حقیقت]] [[مشیت الهی]] این است که گروهی خود را صاحب همه چیز می‌دانند و [[تصور]] می‌کنند [[خداوند]] به‌صورت مطلق همۀ [[کارها]] را به [[بندگان]] خود واگذار نموده است؛ پس نه [[ثواب و عقاب]] در کار است و نه [[مسئولیت]] و [[اخلاق]]. گروهی دیگر نیز [[فکر]] می‌کنند انسان موجودی مجبور است که هیچ اختیار و آزادی ندارد و همه چیز با [[قضا و قدر]] تعیین می‌شود؛ در‌حالی‌که [[حقیقت]]، امری میان این دو نظر است؛ یعنی نه [[جبر]] قضا و قدر و نه واگذاری مطلق به بندگان؛ چراکه بعضی از [[کارها]] را ما به خواست و [[اراده]] خودمان انجام می‌دهیم؛ مثل خوردن، [[آشامیدن]]، رفتن، آمدن و... و در بعضی دیگر از کارها همچون به [[دنیا]] آمدن، از دنیا رفتن و... اراده و خواست ما مطرح نیست<ref>ر.ک: مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج۲۷، ص۱۸۷.</ref>. | ||
===[[شب]] [[نزول فرشتگان]]=== | ===[[شب]] [[نزول فرشتگان]]=== | ||
[[قرآن کریم]] [[شب قدر]] را شب نزول فرشتگان و [[روح]] بر [[زمین]]، برای تقدیر و [[تعیین سرنوشت]] بندگان، و آوردن هر خیر و برکتی معرفی می‌کند: {{متن قرآن|تَنَزَّلُ الْمَلَائِكَةُ وَالرُّوحُ فِيهَا بِإِذْنِ رَبِّهِمْ مِنْ كُلِّ أَمْرٍ}}<ref>«فرشتگان و روح (الامین) در آن، با اذن پروردگارشان برای هر کاری فرود می‌آیند» سوره قدر، آیه ۴.</ref>. | [[قرآن کریم]] [[شب قدر]] را شب نزول فرشتگان و [[روح]] بر [[زمین]]، برای تقدیر و [[تعیین سرنوشت]] بندگان، و آوردن هر خیر و برکتی معرفی می‌کند: {{متن قرآن|تَنَزَّلُ الْمَلَائِكَةُ وَالرُّوحُ فِيهَا بِإِذْنِ رَبِّهِمْ مِنْ كُلِّ أَمْرٍ}}<ref>«فرشتگان و روح (الامین) در آن، با اذن پروردگارشان برای هر کاری فرود می‌آیند» سوره قدر، آیه ۴.</ref>. | ||