سکوت در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[امام خمینی]] [[صمت]] را [[سکوت]] و ترک سخن [[لغو]] و [[باطل]] می‌داند. [[سکوت و صمت]] از واژه‌های مرتبط هستند. صمت بار ارزشی مثبت دارد؛ بر خلاف سکوت که گاهی [[نکوهش]] می‌شود. امام خمینی، مسلط‌شدن بر زبان را مشکل دانسته و سکوت مطلق را [[برتر]] از [[کلام]] نمی‌داند. ایشان به بعضی از [[مفاسد]] [[زبان]] چون [[دروغ]] و [[مباهات]]، اشاره کرده و [[حفظ زبان]] از لغو را موجب مصون ماندن از این آفات می‌داند و مفاسدی برای سخنان لغو چون؛ [[ضعف ایمان]] و [[میراندن]] [[دل]] برشمرده است. امام خمینی [[معتقد]] به تأثیر متقابل [[قلب]] و زبان بوده به این معنی که گفتار هر کس بر [[جان]] وی تاثیر می‌گذارد و عکس این مطلب را نیز صادق می‌داند. امام خمینی [[سکوت در برابر ظلم]] را سبب [[نابودی اسلام]] می‌داند و سکوت [[علما]] در مسائلی چون هتک [[اسلام]] را جایز ندانسته و خود در برابر چنین وقایعی سکوت نمی‌کرد. امام خمینی برای دستیابی به صمت توصیه می‌کند که سالک در آغاز باید از کلمات لغو خودداری کند و تا زمانی که افاضات [[ملکوتی]] بر قلب او سرازیر نشده، زبان خود را ببندد.<ref>[[سعید نصیری|نصیری، سعید]]، [[صمت (مقاله)| مقاله «صمت»]]، [[دانشنامه امام خمینی ج۷ (کتاب)|دانشنامه امام خمینی]] ج۷، ص۳۲–۳۶.</ref>

«صَمت» به معنای «سکوت»<ref>ابن‌فارس، مقاییس اللغه، ۳/۳۰۸؛ فیومی، المصباح المنیر، ۲۸۱.</ref> یا «سکوت طولانی» <ref>فراهیدی، کتاب العین، ۷/۱۰۶؛ ابن‌منظور، لسان العرب، ۲/۵۴.</ref> است. [[اندیشمندان اسلامی]] «صمت» را ترک کلام [[بیهوده]] با [[مردم]] و [[اشتغال]] به ذکر قلب و [[نطق]] نفس<ref>ابن‌عربی، الفتوحات، ۱/۲۷۸، ۷۴۷؛ فیض کاشانی، المحجة البیضاء، ۵/۱۹۶–۱۹۷؛ نراقی، مهدی، جامع السعادات، ۱/۱۰۶.</ref> و در مقابل، «هَذی» را [[هذیان]] و تکلم به چیزهای بی‌معنا<ref>ازدی، کتاب الماء، ۳/۱۲۹۳.</ref> دانسته‌اند. امام خمینی نیز صمت را سکوت و ترک سخن لغو و باطل معنا کرده است.<ref>امام خمینی، حدیث جنود، ۳۸۵–۳۸۶.</ref>