بحث:امامت در نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
|||
| (۳۰ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
== | == مقدمه == | ||
[[امام علی]] {{ع}} از موضع کسی که [[حق]] او پایمال شده در وضعیتی که [[جمهور]] [[مردم]] به سوی او روی آورده‌اند، چنین سخن می‌گوید: | |||
«به [[خدا]] قسم از [[زمان]] [[رحلت پیامبر]] {{صل}} پیوسته حق من پایمال شده و تا دوره این [[نسل]] جدید نیز ادامه داشته است»<ref>{{متن حدیث|فَوَاللَّهِ مَا زِلْتُ مَدْفُوعاً عَنْ حَقِّي مُسْتَأْثَراً عَلَيَّ مُنْذُ قَبَضَ اللَّهُ نَبِيَّهُ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ حَتَّى يَوْمِ النَّاسِ هَذَا}}؛ نهج البلاغه، خطبه ۶، ص۵۳.</ref>. | |||
بیان این سخن و با این درجه از تأکید در زمانی که مردم [[زعامت سیاسی]] را به او واگذار کرده‌اند، نشان از این دارد که [[جایگاه امامت]] فراتر از صرف زعامت سیاسی است، به گونه‌ای که زعامت سیاسی تنها شأنی از [[شئون امامت]] است. | |||
[[امام علی]] برای نشان دادن جایگاه امامت و [[رهبری]] در [[دولت نبوی]]، روش خاصی را در نظر می‌گیرد که بر پایه آن ابهام‌ها به تدریج از همه ساحت‌ها برطرف شود. او می‌فرماید: «امروز هر آنچه را که دارای ابهام بوده به زبان در می‌آورم»<ref>{{متن حدیث|الْيَوْمَ أُنْطِقُ لَكُمُ الْعَجْمَاءَ ذَاتَ الْبَيَانِ}}؛ نهج البلاغه، خطبه ۴، ص۵۱.</ref>. | |||
«آن [[قرآن]] [[عظیم]] الشأن را به زبان بیاورید و آن هرگز به زبان نمی‌آید، ولی من می‌توانم از آن به شما خبر دهم، بدانید در قرآن [[علم]] آنچه خواهد و خبر از آنچه گذشته، دوای درد شما و [[نظام]] [[زندگی]] و [[روابط]] فی ما بین شما، مندرج است»<ref>{{متن حدیث|ذَلِكَ الْقُرْآنُ فَاسْتَنْطِقُوهُ وَ لَنْ يَنْطِقَ وَ لَكِنْ أُخْبِرُكُمْ عَنْهُ أَلَا إِنَّ فِيهِ عِلْمَ مَا يَأْتِي وَ الْحَدِيثَ عَنِ الْمَاضِي وَ دَوَاءَ دَائِكُمْ وَ نَظْمَ مَا بَيْنَكُمْ}}؛ نهج البلاغه، خطبه ۱۵۸، ص۲۲۳.</ref>. | |||
برای نشان دادن این که [[خداوند]] چون [[خالق]] [[حقیقی]] است پس [[حاکمیت مطلق]] از اوست و برای نشان دادن ابهام زبانی که برای [[خوارج]] پیش آمده و [[اثبات]] این که اینان کلمه را بیرون از [[خانه]] خودش که در آن معنا دارد به کار می‌برند، می‌فرماید: «گفته آنان خوارج که می‌گویند، هیچ کس غیر از خدا [[حاکمیت]] ندارد، درست است، ولی آنان این کلمه [[حق]] را در بستری دیگر به کار می‌برند و می‌گویند هیچ کس جز [[خدا]] [[زعامت سیاسی]] ندارد. [[آگاه]] باشید که [[مردم]] به هر روی نیازمند [[فرماندهی]] هستند چه متصف به نیکویی باشد و یا متصف به گناهکاری»<ref>{{متن حدیث|كَلِمَةُ حَقٍّ يُرَادُ بِهَا بَاطِلٌ نَعَمْ إِنَّهُ لَا حُكْمَ إِلَّا لِلَّهِ وَ لَكِنَّ هَؤُلَاءِ يَقُولُونَ لَا إِمْرَةَ إِلَّا لِلَّهِ وَ إِنَّهُ لَا بُدَّ لِلنَّاسِ مِنْ أَمِيرٍ بَرٍّ أَوْ فَاجِرٍ يَعْمَلُ فِي إِمْرَتِهِ الْمُؤْمِنُ...}}؛ نهج البلاغه، خطبه ۴۰، ص۸۲.</ref>. | |||
== | |||
[[علی]] {{ع}} در وضعیتی قرار گرفته بود که ابهام زبانی دو دسته را در مقابل هم قرار می‌داد از یک سو عده‌ای آن چنان امر [[سیاست]] را نازل در نظر می‌گرفتند که هر کس توان اداره آن را دارد و از طرفی عده‌ای آن چنان امر سیاست را ارتقا می‌دادند که فقط [[خداوند]] را [[شایسته]] اداره امر سیاست می‌دانستند. او به اقتضای این که [[امامان]] [[معیار حق]] هستند، بر این است که هر امر [[دینی]] باید در پرتو آن معیارها سنجیده شود، چنان که فرموده‌اند: «آنان [[اساس دین]] و پایه [[یقین]] هستند که [[افراط]] گر باید خود را ملازم با آنان قرار دهد و تفریط‌گرا باید به آنها ملحق شود»<ref>{{متن حدیث|هُمْ أَسَاسُ الدِّينِ وَ عِمَادُ الْيَقِينِ إِلَيْهِمْ يَفِيءُ الْغَالِي وَ بِهِمْ يُلْحَقُ التَّالِي}}؛ نهج البلاغه، خطبه ۲، ص۴۷.</ref>. | |||
برای ابهام‌زدایی از مفهوم [[امامت]]، [[منطق]] [[زبان دین]] را بیان می‌کند و [[دین]] نیز با [[معرفت خداوند]] شروع می‌شود. این [[معرفت]] باید درجه به درجه کمال یابد. در گام اول [[تصدیق]] به وجود خداست، گام دوم یگانه دانستن اوست، گام سوم [[اخلاص]] برای او و گام چهارم جاری نکردن صفات [[مخلوقات]] بر خداست. | |||
آن خدایی که یکتای بی‌همتاست و [[قادر]] به [[خلق]] موجودات است، در مرحله اول، آسمان‌های هفت‌گانه را [[آفریده]] است، در مرحله دوم، ملایکه را پدید آورده تا امر و [[فرمان]] او را در [[آسمان‌ها]] [[اجرا]] کنند. ملایکه انواع کارکردها را دارند و در [[شناخت خدا]] به عالی‌ترین مرحله رسیده‌اند، یعنی علاوه بر [[تصدیق]]، [[توحید]] و [[اخلاص]]، به مرحله [[نفی]] صفات [[مخلوقات]] از [[خداوند]] رسیده‌اند. چنان که [[امیرمؤمنان]] فرموده‌اند: «ملایکه به مرتبه‌ای رسیده‌اند که [[پروردگار]] خود را در قالب تصاویر محدود نمی‌کنند و صفات مصنوعات و مخلوقات را بر او حمل نمی‌کنند»<ref>{{متن حدیث|لَا يَتَوَهَّمُونَ رَبَّهُمْ بِالتَّصْوِيرِ وَ لَا يُجْرُونَ عَلَيْهِ صِفَاتِ الْمَصْنُوعِينَ}}؛ نهج البلاغه، خطبه ۱، ص۴۱ - ۴۲.</ref>.<ref>[[عباس حیدری بهنوئیه|حیدری بهنوئیه، عباس]]، [[جایگاه رهبری در دولت اسلامی (مقاله)|جایگاه رهبری در دولت اسلامی]]، [[سیره سیاسی پیامبر اعظم (کتاب)|سیره سیاسی پیامبر اعظم]] ص ۳۳۷.</ref> | |||
== | == رهبری الهی == | ||
[[هدایت الهی]] از طریق [[رهبران]] شایسته‌ای که [[خدا]] آنان را برای [[هدایت]] بندگانش [[برگزیده]]، [[سنّت]] همیشگی [[خداوند]] در مورد آن دسته از [[آفریدگان]] خویش بوده است که از [[اندیشه]] و [[دانش]] بهره‌مند و به [[اراده]] و [[اختیار]] مسلّحشان ساخته است. | |||
این [[سنّت الهی]] برای [[بشر]] با [[گزینش]] [[حضرت آدم]] به عنوان برگزیده‌ترین آفریده‌های او، آغاز می‌گردد: "... خداوند او [آدم] را پس از [[توبه]] از [[بهشت]] به [[زمین]] فرستاد تا با [[نسل]] خود زمین را آباد سازد و بدین وسیله [[حجت]] را بر [[بندگان]] تمام کرد. پس از [[مرگ]] حضرت آدم، زمین را خالی از [[حجّت]] نگذاشت و میان [[فرزندان]] آن [[حضرت]] و [[شناسایی]] خود پیوندی برقرار کرد. حجّت‌ها و دلیل‌های خود را قرن به قرن بر زبان [[پیامبران برگزیده]] و [[حاملان رسالت]] خویش برای آنان اقامه نمود... ذریّه [[پاک]] آنها را در بهترین جایگاه به [[ودیعه]] نهاد، و در بهترین مکان مستقر ساخت از صلب کریمانه [[پدران]] به رحم‌های پاک [[مادران]] منتقل نمود... و [[پیامبر]] ما [[حضرت محمد]] {{صل}} را به عنوان [[آخرین پیامبر]] از اصیل‌ترین و عزیزترین [[خاندان‌ها]] و از همان درختی که [[پیامبران]] و امینان درگاه خود را [[آفریده]] بود، به وجود آورد". | |||
[[امام]] {{ع}} [[زهد]] و [[شجاعت]] و [[تواضع]] و [[فروتنی]] پیامبران و [[نظارت]] [[الهی]] بر آنان و [[تربیت]] آنها به وسیله [[آزمایش]] و [[گرفتاری]] و [[اذیت]] و آزاری را که در [[راه خدا]] دیدند، به تصویر کشیده و به بیان [[وظایف]] آنان پرداخته است وظایف و مسئولیت‌هایی که در [[تبلیغ]] و [[دعوت]] به سوی خدا و مژده و [[بیم]] دادن و اقامه [[حکم الهی]] در زمین و هدایت و [[ارشاد]] [[مردم]] با [[رهایی]] آنان از بند [[جهل]] و [[گمراهی]] و [[مبارزه]] با [[دشمنان خدا]] تجسّم داشت. | |||
روند هدایت الهی طی روزگاران تا [[قیامت]] ادامه خواهد داشت و زمین از [[حجت خدا]] خالی نخواهد ماند یا آشکار است و شناخته شده و یا بیمناک و پنهان، تا [[حجت‌های الهی]] و نشانه‌های او به [[تباهی]] نگراید... با پایان یافتن [[نبوّت]] به وجود [[مقدس]] [[خاتم الانبیاء]] {{صل}} [[مسئولیت]] [[هدایت]] و [[ارشاد]] [[مردم]] به [[عترت پاک پیامبر]] که [[برترین]] عترت‌هایند، موکول گردید. آنان که اگر سخن گویند به [[راستی]] سخن گویند و اگر [[سکوت]] کنند، کسی بر آنان پیشی نگیرد، [[شجره]] نبوّت و خاستگاه [[رسالت]] و جایگاه آمد و شد [[فرشتگان]] و [[معادن]] [[علم]] و [[دانش]] و چشمه‌های حکمت‌اند و در پیشگاه [[خدا]] از پرارج‌ترین [[مقام]] و رتبه برخوردارند. | |||
[[خداوند]] به وسیله آنان [[حجت‌ها]] و نشانه‌های آشکار خود را [[حفظ]] می‌کند... به وسیله آنان [[کتاب الهی]] دانسته می‌شود و آنان به وسیله [[قرآن]] شناخته می‌شوند، [[آیات]] کریمه‌ای در [[حق]] آنان نازل شده است و گنج‌های [[علوم]] [[خدای رحمان]] و [[راسخان در علم]] و دانش‌اند. | |||
[[حلم]] و [[بردباری]] آنان حاکی از علم و دانش آنها و ظاهرشان گویای [[باطن]] آنان و سکوتشان حاکی از [[حکمت]] [[منطق]] آنهاست. هرگز با حق [[مخالفت]] نمی‌ورزند و در آن [[اختلاف]] ندارند، پایه و ارکان اسلام‌اند و [[پناهگاه]] تمسّک مردم‌اند به وسیله آنان حق به نصاب خود رسید و [[باطل]] ریشه‌کن گردید، [[اساس دین]] و ارکان یقین‌اند، غلّوکننده باید به سوی آنان باز گردد، و عقب مانده باید بدانان بپیوندد، ویژگی‌های [[ولایت]] و [[حکومت]] از آن [[عترت]] و [[وصیّت]] [[پیامبر]] و [[وراثت]] وی میان آن بزرگواران است. | |||
[[امام علی]] {{ع}} با تأکید بر موقعیت [[رهبری فکری]] و [[سیاسی]] [[اهل بیت]]، جابه‌جا کردن [[رهبری]] را از جایگاهی که [[رسول خدا]] {{صل}} معیّن فرموده بود، محکوم نمود و با اینکه ناگزیر شد از حق خویش بگذرد، خط و مشی [[خلفا]] را مختصر و مشروح مورد [[اعتراض]] قرار داد، طرح‌های [[نبوی]] را در امر رهبری پس از رسول خدا {{صل}} خالصانه ارائه داد و برای [[احقاق حق]] مردم به گونه‌ای حکیمانه و به شیوه‌ای تلاش کرد که با حساسیّت شرایط و اوضاعی که بر [[دولت]] و [[امّت اسلامی]] در آن دوران، حکمفرما بود، سازگاری داشت و توانست در این زمینه نظریه کاملی ارائه دهد و برای اجرای آن در صورت به وجود آمدن شرایط، [[تدارک]] لازم را ببیند<ref>معجم موضوعی نهج البلاغه، ص۸۷- ۱۱۶ و ۳۷۴- ۴۴۵.</ref>.<ref>[[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[پیشوایان هدایت ج۲ (کتاب)|پیشوایان هدایت ج۲]] ص ۳۲۸.</ref> | |||
== پانویس == | |||
{{پانویس}} | |||