حضرت موسی علیه السلام: تفاوت میان نسخه‌ها

[[حضرت موسی]] {{ع}} [[فرزند]] [[عمران]]، یکی از [[پیامبران]] بزرگ و اوالعزم است که در سرزمین [[مصر]] و در میان [[بنی اسرائیل]] به [[دنیا]] آمد. چون [[فرعون]] که [[طاغوت]] زمان او بود، پسران را می‌‌کشت تا مبادا آن موسای [[موعود]] که زوال حکومتش به دست او خواهد بود به [[دنیا]] آید، مادر موسی [[فرزند]] خود را در صندوقی نهاد و به [[دستور خدا]] به [[رود نیل]] افکند. درباریان [[فرعون]] آن را از [[آب]] گرفتند. موسی در دربار [[فرعون]] بزرگ شد، ولی [[هجرت]] کرد و چند سالی به خدمتکاری نزد [[حضرت شعیب]] پرداخت، با یکی از [[دختران شعیب]] [[ازدواج]] کرد، سپس در چهل سالگی در کوه طور به [[پیامبری]] [[مبعوث]] شد و [[مردم]] و [[فرعون]] و درباریان را به خدای یگانه [[دعوت]] کرد. [[معجزه]] او عصای او بود و کتاب آسمانی‌اش [[تورات]] نام داشت. [[بنی اسرائیل]] را از چنک [[فرعون]] [[نجات]] داد و به سرزمین [[موعود]] برد. [[دین]] او را "[[یهودیت]]" گویند. چون از لقب‌های او کلیم بود (موسای کلیم الله) [[پیروان]] او را کلیمی و [[یهودی]] گویند. در [[قرآن کریم]]، داستان‌های متعددی از او در ارتباط با [[قوم بنی اسرائیل]]، [[فرعون]]، [[هامان]]، [[قارون]]، جادوگران، [[سامری]]، عبور از نیل، [[خضر]] و... آمده است. برادرش [[هارون]] در دعوت دینی او را کمک می‌کرد. سرانجام حدود ۱۵۰۰ سال پیش از میلاد، در نزدیکی کوه‌های طور سینا در [[مصر]] درگذشت و همان جا به خاک سپرده شد. برخی هم معتقدند [[قبر]] او در [[فلسطین]] است<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)|فرهنگ‌نامه دینی]]، ص۲۰۷.</ref>.

== سرگذشت تاریخی ==

=== تولد و کودکی ===

دستگاه [[فرعون]] برنامۀ وسیعی برای کشتن «نوزادان پسر» از [[بنی‌اسرائیل]] ترتیب داده بود، و حتی قابله‌های فرعون مراقب [[زنان]] باردار بنی‌اسرائیل بودند. در این میان یکی از این قابله‌ها با مادر موسی [[دوستی]] داشت (حمل [[موسی]] مخفیانه صورت گرفت و چندان آثاری از حمل در مادر نمایان نبود) هنگامی که [[احساس]] کرد تولد نوزاد نزدیک شده به سراغ قابلۀ دوستش فرستاد و گفت: ماجرای من چنین است [[فرزندی]] در رحم دارم و امروز به [[محبت]] و دوستی تو نیازمندم. هنگامی که موسی تولد یافت از چشمان او [[نور]] مرموزی درخشید، چنانکه بدن قابله به لرزه درآمد و [[برقی]] از محبت در اعماق [[قلب]] او فرو نشست و تمام زوایای دلش را روشن ساخت<ref>[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی، ناصر]]، [[قصه‌های قرآن (کتاب)|قصه‌های قرآن]] ص ۲۲۲.</ref>.

برخی از [[اهل]] [[تاریخ]]، مثل [[عبدالوهاب نجار]] در کتاب قصص الانبیاء گفته‌اند: [[موسی]]{{ع}} سه ماه نزد مادر بود و آن‌گاه مادرش ترسید که مطلب فاش شود و به دستور [[خدای تعالی]] او را به دریا افکند. در [[سوره مبارکه طه]] آمده است که خدای تعالی در زمره نعمت‌هایی که به موسی{{ع}} [[عنایت]] فرموده، بدو می‌گوید: «بار دیگر نیز به تو [[منت]] نهادیم، آن‌گاه که به مادرت آن‌چه لازم بود، وحی کردیم که او را در [[تابوت]] (و صندوق) بگذار و آن را به دریا افکن تا دریا او را به [[ساحل]] افکند و [[دشمن]] من و دشمن او وی را برگیرد...»<ref>{{متن قرآن|وَلَقَدْ مَنَنَّا عَلَيْكَ مَرَّةً أُخْرَى * إِذْ أَوْحَيْنَا إِلَى أُمِّكَ مَا يُوحَى * أَنِ اقْذِفِيهِ فِي التَّابُوتِ فَاقْذِفِيهِ فِي الْيَمِّ فَلْيُلْقِهِ الْيَمُّ بِالسَّاحِلِ يَأْخُذْهُ عَدُوٌّ لِي وَعَدُوٌّ لَهُ وَأَلْقَيْتُ عَلَيْكَ مَحَبَّةً مِنِّي وَلِتُصْنَعَ عَلَى عَيْنِي}} «و ما باری دیگر بر تو منّت نهادیم * آن هنگام که به مادرت آنچه (بایست) وحی می‌شد وحی کردیم * که او را در صندوقی بگذار و در دریا بیفکن! آنگاه دریا باید او را به ساحل اندازد تا دشمن من و دشمن او (فرعون) او را بر دارد و بر تو از خویش مهری افکندم و (خواستم) تا زیر نظر من پرورده شوی» سوره طه، آیه ۳۷-۳۹.</ref>.

مادر موسی{{ع}} طبق [[فرمان الهی]]، در صدد تهیه صندوقی بر آمد تا [[موسی]] را در آن بگذارد و به [[رود نیل]] افکند. طبق برخی از [[روایات]] طرز ساختن آن صندوق را نیز [[خداوند]] به او [[الهام]] کرد. به گفته برخی از مورخان، برای ساخت آن صندوق، از [[حزقیل]] یا [[حزبیل]] که از قبطیان بود، ولی به خدای [[جهان]] [[ایمان]] داشت و [[شغل]] او نجاری بود، کمک خواست تا برای وی صندوقی بسازد و پس از اینکه صندوق ساخته شد، موسی را میان پارچه و پنبه پیچید و در آن صندوق گذاشت و اطراف آن را قیر اندود کرد و سوراخ‌های آن را با قیر گرفت. آن‌گاه طبق گفته برخی شبانه به کنار رود نیل آمد و صندوق را به آب انداخت<ref>عرائس الفنون، ص۱۰۵ - ۱۱۴؛ بحارالانوار، ج۱۳، ص۵۲.</ref>.<ref>[[سید هاشم رسولی محلاتی|رسولی محلاتی، سید هاشم]]، [[تاریخ انبیاء (کتاب)|تاریخ انبیاء]] ص ۳۶۵.</ref>

=== افتادن در رود نیل ===  

مادر موسی{{ع}} فرزندش را به امواج نیل سپرد، اما بعد از این ماجرا طوفانی شدید در [[قلب]] او وزیدن گرفت، جای خالی نوزاد که تمام قلبش را پر کرده بود، کاملاً محسوس بود. نزدیک بود فریاد کشد و [[اسرار]] درون [[دل]] خود را برون افکند.

نزدیک بود نعره زند و از جدایی فرزند ناله سر دهد. اما [[لطف الهی]] به سراغ او آمد و چنانکه [[قرآن]] گوید: «قلب مادر موسی از همه چیز جز یاد فرزندش تهی گشت، و اگر ما قلب او را با [[نور ایمان]] و [[امید]] محکم نکرده بودیم، نزدیک بود مطلب را افشا کند»<ref>{{متن قرآن|وَأَصْبَحَ فُؤَادُ أُمِّ مُوسَى فَارِغًا إِنْ كَادَتْ لَتُبْدِي بِهِ لَوْلَا أَنْ رَبَطْنَا عَلَى قَلْبِهَا لِتَكُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ}} «و دل مادر موسی خالی شد (چندان که) اگر دلش را استوار نمی‌داشتیم تا از باورکنندگان باشد به راستی نزدیک بود که آن (راز) را فاش کند» سوره قصص، آیه ۱۰.</ref>.

 

مادر بر اثر این [[لطف]] [[پروردگار]] [[آرامش]] خود را بازیافت، ولی می‌خواهد از [[سرنوشت]] فرزندش با خبر شود؛ لذا «به [[خواهر موسی]] سفارش کرد که وضع حال او را پیگیری کن»<ref>{{متن قرآن|وَقَالَتْ لِأُخْتِهِ قُصِّيهِ فَبَصُرَتْ بِهِ عَنْ جُنُبٍ وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ}} «و به خواهر موسی گفت: او را دنبال کن! و از دور چشم بر او داشت و آنان درنمی‌یافتند» سوره قصص، آیه ۱۱.</ref>، خواهر موسی دستور مادر را انجام داد «و از دور ماجرا را [[مشاهده]] کرد»<ref>{{متن قرآن|وَقَالَتْ لِأُخْتِهِ قُصِّيهِ فَبَصُرَتْ بِهِ عَنْ جُنُبٍ وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ}} «و به خواهر موسی گفت: او را دنبال کن! و از دور چشم بر او داشت و آنان درنمی‌یافتند» سوره قصص، آیه ۱۱.</ref> دید که صندوق نجاتش را [[فرعونیان]] از آب می‌گیرند. و [[موسی]] را از صندوق بیرون آورده در آغوش دارند. «اما آنها از وضع این [[خواهر]] بی‌خبر بودند»<ref>{{متن قرآن|وَقَالَتْ لِأُخْتِهِ قُصِّيهِ فَبَصُرَتْ بِهِ عَنْ جُنُبٍ وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ}} «و به خواهر موسی گفت: او را دنبال کن! و از دور چشم بر او داشت و آنان درنمی‌یافتند» سوره قصص، آیه ۱۱.</ref>.

=== دوران نوجوانی و جوانی ===

از [[تفسیر]] [[علی بن ابراهیم]] چنین استفاده می‌شود که موسی با نهایت [[احترام]] تا دوران [[بلوغ]] در کاخ فرعون ماند، ولی سخنان [[توحیدی]] او، فرعون را سخت ناراحت می‌کرد، تا آنجا که تصمیم [[قتل]] او را گرفت، [[موسی]] [[کاخ]] را رها کرد و وارد [[شهر]] شد که با [[نزاع]] دو نفر که یکی از [[قبطیان]] و دیگری از سبطیان بود روبرو گشت. این شهر کدام شهر بوده؟ روشن نیست، اما به احتمال [[قوی]] پایتخت [[مصر]] بوده است و به گفتۀ بعضی موسی بر اثر مخالفت‌هایی که با [[فرعون]] و دستگاه او داشت و [[روز]] به روز اوج می‌گرفت محکوم به [[تبعید]] از پایتخت مصر شد، ولی او با استفاده از [[فرصت]] خاصی که [[مردم]] در حال غفلت بودند وارد پایتخت گردید.

هنگامی که [[مرد]] [[بنی‌اسرائیلی]] چشمش به موسی افتاد «از موسی (که [[جوانی]] نیرومند و [[قوی]] پنجه بود) در برابر دشمنش [[تقاضای کمک]] کرد»<ref>سوره قصص، آیه ۱۵.</ref>. موسی{{ع}} به [[یاری]] او شتافت تا او را از چنگال این [[دشمن]] [[ظالم]] [[ستمگر]] که بعضی گفته‌اند یکی از طباخان فرعون بود و می‌خواست مرد بنی‌اسرائیلی را برای حمل هیزم به بیگاری کشد [[نجات]] دهد «در اینجا موسی مشتی محکم بر سینۀ مرد [[فرعونی]] زد اما همین یک مشت کار او را ساخت و بر [[زمین]] افتاد و مرد». بدون [[شک]] [[موسی]] قصد کشتن [[مرد]] [[فرعونی]] را نداشت و از ادامۀ این داستان نیز به خوبی این معنی روشن می‌شود، نه به خاطر اینکه آنها مستحق [[قتل]] نبودند، بلکه به خاطر پیامدهایی که این عمل ممکن بود برای موسی و [[بنی‌اسرائیل]] داشته باشد. لذا بلافاصله موسی «گفت: این از [[عمل شیطان]] بود؛ چراکه او [[دشمن]] و گمراه‌کنندۀ آشکاری است»<ref>سوره قصص، آیه ۱۵.</ref>.

موسی تصمیم گرفت که به سوی سرزمین «[[مدین]]» که شهری در جنوب [[شام]] و شمال [[حجاز]] بود و از قلمرو [[مصر]] و [[حکومت]] [[فرعونیان]] جدا محسوب می‌شد برود<ref>[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی، ناصر]]، [[قصه‌های قرآن (کتاب)|قصه‌های قرآن]] ص ۲۲۷-۲۳۵.</ref>.

موسی به [[خانه]] شعیب آمد، خانه‌ای ساده و روستایی، خانه‌ای [[پاک]] و مملو از [[معنویت]]، بعد از آنکه سرگذشت خود را برای شعیب بازگو کرد، یکی از دخترانش زبان به سخن گشود و با این عبارت کوتاه و پرمعنی به پدر پیشنهاد استخدام موسی برای نگهداری گوسفندان کرد «گفت: ای پدر! این [[جوان]] را استخدام کن،؛ چراکه بهترین کسی که می‌توانی استخدام کنی آن کسی است که [[قوی]] و [[امین]] باشد»<ref>سوره قصص، آیه ۲۶.</ref> او هم [[امتحان]] [[نیرومندی]] خود را داده هم [[پاکی]] و درستکاری را. شعیب از پیشنهاد دخترش استقبال کرد، رو به موسی نموده چنین «گفت: من می‌خواهم یکی از این دو دخترم را به همسری تو درآورم به این شرط که هشت سال برای من کار کنی!»<ref>سوره قصص، آیه ۲۷.</ref>. سپس افزود «و اگر هشت سال را تا ده سال افزایش دهی محبتی کرده‌ای، اما بر تو [[واجب]] نیست!». [[موسی]] به عنوان موافقت و قبول این [[عقد]] «گفت: این قراردادی میان من و تو باشد» البته «هر کدام از این دو مدت (هشت سال یا ده سال) را انجام دهم ستمی بر من نخواهد بود و در [[انتخاب]] آن آزادم»<ref>سوره قصص، آیه ۲۸.</ref> و به همین [[سادگی]] موسی داماد [[شعیب]] شد! نام [[دختران شعیب]] را «صفوره» (یا [[صفورا]]) و «لیا» نوشته‌اند که اولی با موسی [[ازدواج]] کرد<ref>[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی، ناصر]]، [[قصه‌های قرآن (کتاب)|قصه‌های قرآن]] ص ۲۴۰؛ [[سید هاشم رسولی محلاتی|رسولی محلاتی، سید هاشم]]، [[تاریخ انبیاء (کتاب)|تاریخ انبیاء]] ص ۳۸۶.</ref>.

=== دعوت فرعون به دین الهی ===

[[موسی]] و [[هارون]] سخن را از اینجا آغاز کردند و گفتند: «ما فرستاده [[پروردگار]] جهانیانیم [[بنی‌اسرائیل]] را با ما بفرست و از قید [[اسارت]] و [[ستم]] رها ساز». فرعون برای تحقیر موسی و [[تکذیب]] سخن او نخست در جواب آن حضرت گفت: «مگر ما نبودیم که تو را در [[کودکی]] نزد خود [[تربیت]] کردیم و سال‌ها از [[عمر]] خویش را در میان ما به سر بردی؟» سپس به داستان [[قتل]] آن مرد قبطی اشاره کرد و ادامه داد: و... «آن کاری را که نباید بکنی کردی و ([[سپاس]] ما را نداشتی) [[کفران نعمت]] ما کردی!»<ref>سوره شعراء، آیه ۱۶-۱۹.</ref> بدین ترتیب خواست بگوید که سابقه تو نزد ما به خوبی روشن است و ما تو را از کودکی بزرگ کردیم و وضع تو را می‌دانیم. پس از کجا به [[رسالت]] رسیدی و فرستاده پروردگار جهانیان گشتی؟ موسی در جواب او فرمود: «آن [[روز]] که من آن کار را کردم (و آن مرد را کشتم) از سرانجام آن [[آگاه]] نبودم (و نمی‌دانستم منجر به قتل آن مرد می‌شود و من ناچار به ترک [[وطن]] می‌شوم) و چون از شما ترسیدم فرار کردم و پروردگارم به من [[حکم]] (و [[فرزانگی]]) بخشید و از پیغمبرانم قرار داد...»<ref>سوره شعراء، آیه ۲۰-۲۱.</ref>.

به دنبال آن در پاسخ آن قسمت که گفته بود: «ما تو را در [[کودکی]] نزد خود [[تربیت]] کردیم...» و می‌خواست ضمن تحقیر [[موسی]] منتی هم بر سر آن حضرت بگذارد فرمود: «مگر این نعمتی است که [[منت]] آن را بر من می‌نهی در حالی که [[بنی‌اسرائیل]] را به [[بردگی]] گرفته‌ای؟»<ref>سوره شعراء، آیه ۲۲.</ref>.

[[فرعون]] که تا آن [[روز]] خود را در برابر چنین [[منطق]] نیرومند و زبان گویایی ندیده بود و هر چه می‌گفت، اطرافیان [[چاپلوس]] بدون چون و چرا [[تصدیق]] می‌کردند و بلکه جنایات و بیدادگری‌های او را [[پرده‌پوشی]] کرده و برای هر کدام بهانه‌ای تراشیده و به صورت [[حق]] جلوه می‌دادند و به صورت معبودی او را می‌پرستیدند، یکه‌ای خورد و قبل از آنکه راه [[خشونت]] و [[تهدید]] پیش گیرد، خواست تا از همان راه تحقیر و احیاناً [[استهزا]] و [[تهمت]] [[موسی]] را از میدان بیرون برد و اگر این حربه‌ها کارگر نیفتاد، آن‌گاه با [[اسلحه]] تهدید و خشونت به میدان موسی بیاید. به همین منظور از موسی که گفته بود: «ما فرستاده [[پروردگار]] جهانیانیم» توضیح خواسته و پرسید: «پروردگار جهانیان چیست؟»<ref>{{متن قرآن|قَالَ فِرْعَوْنُ وَمَا رَبُّ الْعَالَمِينَ}} «فرعون گفت: و «پروردگار جهانیان» چیست؟» سوره شعراء، آیه ۲۳.</ref>. موسی در جواب گفت: «پروردگار [[آسمان‌ها]] و [[زمین]] و آن‌چه میان آنهاست، اگر [[اهل یقین]] هستید»<ref>{{متن قرآن|قَالَ رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَيْنَهُمَا إِنْ كُنْتُمْ مُوقِنِينَ}} «(موسی) گفت: پروردگار آسمان‌ها و زمین و آنچه میان آنهاست اگر اهل یقین باشید» سوره شعراء، آیه ۲۴.</ref>.

فرعون که خود را پروردگار [[مردم]] معرفی کرده بود و شاید خود او و بندگانش [[عقیده]] داشتند که در جهانی پروردگاری دارد، آسمان‌ها هر کدام پروردگاری دارد و زمین هم دارای پروردگار جدایی است و همه پروردگارها نیز در [[فرمان]] خدای [[جهان]] هستند<ref>اقتباس از تفسیر المیزان، ج۱۵، ص۲۷۰ به بعد.</ref>، نمی‌توانستند معنای سخن موسی را [[درک]] کنند و چنین پروردگاری به طور مستقل و جدا برای آنها مصداق و مفهومی نداشت.

[[موسی]]{{ع}} که می‌خواست تا در همان نخستین برخورد با [[فرعون]] [[خدای یکتا]] را به او و اطرفیانش معرفی کند و به اشتباهی که از نظر [[پرستش]] داشتند واقفشان سازد، به تحقیر فرعون اهمیتی نداد و گفت: «پروردگار شما و پروردگار [[پدران]] گذشته‌تان»<ref>{{متن قرآن|قَالَ رَبُّكُمْ وَرَبُّ آبَائِكُمُ الْأَوَّلِينَ}} «(موسی) گفت: پروردگار شما و پروردگار نیاکان شماست» سوره شعراء، آیه ۲۶.</ref>. موسی{{ع}} از سخن بازنایستاد و باز هم دنباله سخن را ادامه داد و فرمود: «پروردگار [[مشرق]] و [[مغرب]] و هر چه میان آنهاست، اگر می‌فهمید»<ref>{{متن قرآن|قَالَ رَبُّ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ وَمَا بَيْنَهُمَا إِنْ كُنْتُمْ تَعْقِلُونَ}} «(موسی) گفت: پروردگار خاور و باختر و آنچه میان آنهاست اگر خرد بورزید» سوره شعراء، آیه ۲۸.</ref>.

فرعون که دید با این هوچی‌گری‌ها نمی‌تواند موسی را از سخن باز دارد و حربه [[تهمت]] هم کارگر نیفتاد، به [[زور]] و [[تهدید]] [[متوسل]] شد و به موسی گفت: «اگر معبودی جز من بگیری (و غیر مرا پرستش کنی) تو را در زمره [[زندانیان]] قرار خواهیم داد»<ref>{{متن قرآن|قَالَ لَئِنِ اتَّخَذْتَ إِلَهًا غَيْرِي لَأَجْعَلَنَّكَ مِنَ الْمَسْجُونِينَ}} «(فرعون) گفت: اگر خدایی جز من بگزینی تو را زندانی خواهم کرد» سوره شعراء، آیه ۲۹.</ref>.

و اینکه نگفت تو را به [[زندان]] می‌افکنم و گفت «تو را در زمره [[زندانیان]] قرار می‌دهم»، شاید برای آن بود که وضع سخت زندانیان و شکنجه‌های عجیب مأموران [[فرعون]]، برای همه روشن بود و [[مردم]] می‌دانستند اگر کسی [[زندانی]] شود و نامش در لیست زندانیان در آید، چه [[سرنوشت]] [[شومی]] در پیش دارد و چگونه در زیر دست و پای دژخیمان فرعون به بدترین وضع [[جان]] می‌دهد.

[[موسی]]{{ع}} که گویا [[انتظار]] همین گفتار را می‌کشید و می‌خواست تا [[دشمن]] را با [[منطق]] نیرومند خویش از [[غرور]] و [[نخوت]] به زیر آورد وعجز و زبونی‌اش را بر وی آشکار سازد. در این جا دنباله سخن را رها کرد و فرمود: «اگرچه برای تو حجتی آشکار (و [[معجزه]] و دلیلی روشن بر [[صدق]] مدعای خویش) بیاورم؟»<ref>سوره شعراء، آیه ۳۰.</ref>. فرعون گفت: «آن را بیاور اگر راست می‌گویی»<ref>{{متن قرآن|قَالَ فَأْتِ بِهِ إِنْ كُنْتَ مِنَ الصَّادِقِينَ}} «(فرعون) گفت: اگر راست می‌گویی آن را بیاور» سوره شعراء، آیه ۳۱.</ref>.<ref>[[سید هاشم رسولی محلاتی|رسولی محلاتی، سید هاشم]]، [[تاریخ انبیاء (کتاب)|تاریخ انبیاء]] ص ۳۹۶.</ref>

==== ارائه معجزات به فرعون ====

به هر حال [[موسی]]{{ع}} پس از دریافت [[فرمان]] [[نبوت]] باید سند آن را هم دریافت دارد؛ لذا در همان شب پر خاطره، موسی{{ع}} دو معجزۀ بزرگ از خدا دریافت داشت. [[قرآن]] این ماجرا را بیان می‌کند: [[خداوند]] از موسی سؤال کرد: «چه چیز در دست راست تو است ای موسی»؟!<ref>{{متن قرآن|وَمَا تِلْكَ بِيَمِينِكَ يَا مُوسَى}} «و آن چیست در دست راست تو، ای موسی؟» سوره طه، آیه ۱۷.</ref>. این سؤال ساده که توأم با [[لطف]] و [[محبت]] است علاوه بر اینکه موسی را که طبعاً در آن حال [[غرق]] طوفان‌های [[روحانی]] شده بود [[آرامش]] بخشید، مقدمه‌ای بود برای بازگو کردن یک [[حقیقت]] بزرگ.

موسی در پاسخ «گفت این قطعه چوب عصای من است»<ref>سوره طه، آیه ۱۸.</ref> و از آنجا که مایل بود سخنش را با [[محبوب]] خود که برای نخستین بار در را به روی او گشوده است ادامه دهد و نیز از آنجا که شاید [[فکر]] می‌کرد تنها گفتن این عصای من است کافی نباشد، بلکه منظور بازگو کردن آثار و فوائد آنست، اضافه کرد: «من بر آن تکیه می‌کنم و برگ درختان را با آن برای گوسفندانم فرو می‌ریزم علاوه بر این فوائد و نتایج دیگری نیز در آن دارم»<ref>سوره طه، آیه ۱۸.</ref>.

«به موسی ندا داده شد که عصایت را بیفکن، و هنگامی که موسی عصا را افکند، به آن نگاه کرد دید همچون ماری است که با سرعت و شدت حرکت می‌کند، موسی ترسید و به عقب برگشت و حتی پشت سر خود را نگاه نکرده!»<ref>سوره قصص، آیه ۳۱.</ref>.

سپس به او دستور داده می‌شود که به سراغ معجزۀ دیگرش برود که آیتی از [[نور]] و [[امید]] است و مجموع آن دو ترکیبی از «[[انذار]]» و «[[بشارت]]» خواهد بود، به او [[فرمان]] داده شد «دست خود را در گریبانت فروبر و بیرون آور، هنگامی که خارج می‌شود سفید و درخشنده است، بدون [[عیب]] و [[نقص]]»<ref>سوره قصص، آیه ۳۲.</ref>.

آری این گروه از [[طاعت]] [[پروردگار]] خارج شده‌اند، و [[طغیان]] را به حد [[اعلی]] رسانده‌اند، [[وظیفه]] تو است که آنها را [[نصیحت]] کنی و [[اندرز]] گویی، و اگر مؤثر نشد با آنها [[مبارزه]] نمایی<ref>[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی، ناصر]]، [[قصه‌های قرآن (کتاب)|قصه‌های قرآن]] ص ۲۴۴.</ref>.

== رحلت و محل دفن ==

درباره مدت [[عمر]] [[موسی]] و [[هارون]] و همچنین کیفیت [[وفات]] آن دو اختلافی در [[روایات]] و [[تواریخ]] دیده می‌شود. مشهور آن است که عمر موسی هنگام رحلت ۱۲۰ و عمر هارون ۱۲۳ سال بوده و در روایتی که [[صدوق]] در اکمال الدین از [[رسول خدا]]{{صل}} [[روایت]] کرده عمر موسی{{ع}} ۱۲۶ و عمر هارون ۱۲۳ سال ذکر شده است. [[قبر]] موسی{{ع}} را عموماً در [[کوه]] نیا یا نبو در کنار جاده اصلی، کنار [[تل]] قرمز رنگ ذکر کرده و قبر هارون را در کوه هور در [[طور سینا]] نوشته‌اند<ref>تفسیر قمی، ص۱۵۳.</ref>.

موسی نزد بنی‌اسرائیل بازگشت و داستان [[قبض روح]] هارون را به آنها خبر داد. بنی‌اسرائیل موسی را [[تکذیب]] کردند و گفتند: تو او را کشته‌ای و آن حضرت را متهم به [[قتل]] هارون کردند. موسی را برای رفع این [[اتهام]] به [[خدای تعالی]] [[پناه]] برد و [[خداوند]] به [[فرشتگان]] دستور داد جنازه [[هارون]] را روی تختی در هوا حاضر کردند و [[بنی‌اسرائیل]] او را دیدند و دانستند که هارون از [[دنیا]] رفته است<ref>بحارالانوار، ج۱۳، ص۳۶۸؛ راوندی، قصص الانبیاء، ص۱۷۰ – ۱۷۴.</ref>.