اخلاص در حدیث: تفاوت میان نسخه‌ها

# [[حضرت زهرا]] {{س}} فرمودند: "هرکس که [[عبادت]] [[خالص]] خود را به سوی [[خداوند]] فرستد، [[خداوند]] [[بهترین]] چیزی که [[مصلحت]] اوست را به سویش نازل می‌کند" <ref>{{متن حدیث|عَنْ سَيِّدَةِ النِّسَاءِ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهَا قَالَتْ‌ مَنْ أَصْعَدَ إِلَى اللَّهِ خَالِصَ عِبَادَتِهِ أَهْبَطَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَيْهِ أَفْضَلَ مَصْلَحَتِهِ}}؛ بحار الأنوار، ج۶۷، ص۲۴۹.</ref>.

# [[امام حسن عسکری]] {{ع}} فرمودند: "اگر تمامی [[دنیا]] فقط یک لقمه باشد و من آن یک لقمه را به دهان کسی گذارم که [[خداوند]] را با [[خلوص]] [[عبادت]] می‌کند، باز می‌پندارم که در [[حق]] او کوتاهی کرده‌ام؛ و باز اگر [[کافر]] را از آن یک لقمه بازدارم تا از [[گرسنگی]] و [[تشنگی]] بمیرد، آنگاه فقط یک جرعه [[آب]] به او بنوشانم می‌پندارم که [[اسراف]] کرده‌ام"<ref>{{متن حدیث|عَنِ الْعَسْكَرِيِّ {{ع}} قَالَ: لَوْ جَعَلْتُ الدُّنْيَا كُلَّهَا لُقْمَةً وَاحِدَةً ثُمَّ لَقَّمْتُهَا مَنْ يَعْبُدُ اللَّهَ خَالِصاً لَرَأَيْتُ أَنِّي مُقَصِّرٌ فِي حَقِّهِ وَ لَوْ مَنَعْتُ الْكَافِرَ مِنْهَا حَتَّى يَمُوتَ جُوعاً وَ عَطَشاً ثُمَّ أَذَقْتُهُ شَرْبَةً مِنَ الْمَاءِ لَرَأَيْتُ أَنِّي قَدْ أَسْرَفْتُ}}؛ بحار الأنوار، ج۶۷، ص۲۴۵.</ref>:

# [[امام جواد]] {{ع}} فرمودند: {{متن حدیث|أَفْضَلُ الْعِبَادَةِ الْإِخْلَاصُ‌}}. فرمود: اخلاص [[برترین]] [[عبادت‌ها]] است<ref>تفسیر منسوب به امام حسن عسکری {{ع}}، ص۳۲۹، ح۱۸۶؛ بحار الأنوار، ج۶۷، ص۲۴۵، ح۱۹؛ عدة الداعی، ص۲۳۳؛ مجموعه ورام، ج۲، ص۴۲۸.</ref>.

# همچنین آن حضرت فرمود: [[حفظ]] و نگهداری نتیجه [[اعمال انسان]]، از انجام دادن خود عمل سخت‌تر است. پرسش‌گر توضیح بیشتر درخواست کرد، [[امام]] {{ع}} فرمود: شخصی کار [[نیکی]] در [[حق دیگران]] انجام می‌دهد یا برای [[خشنودی]] [[خدای یکتا]] بخشی از اموالش را [[انفاق]] می‌کند؛ پس کار او به عنوان [[عمل نیک]] سری ثبت می‌شود. سپس به زبان می‌آورد و دیگران را از کارش با خبر می‌کند، اینجاست که عنوان عمل سری او [[تغییر]] می‌کند و با عنوان عمل آشکار و علنی نوشته می‌شود؛ سپس باری دیگر به زبان می‌آورد و اینجاست که به عنوان عملی ریاکارانه ثبت می‌شود<ref>{{متن حدیث|قَالَ {{ع}}: الْإِبْقَاءُ عَلَى الْعَمَلِ أَشَدُّ مِنَ الْعَمَلِ‌. قَالَ: وَ مَا الْإِبْقَاءُ عَلَى الْعَمَلِ؟ قَالَ {{ع}}: «يَصِلُ الرَّجُلُ بِصِلَةٍ، وَ يُنْفِقُ نَفَقَةً لِلَّهِ وَحْدَهُ لَاشَرِيكَ لَهُ، فَكُتِبَ لَهُ سِرّاً، ثُمَّ يَذْكُرُهَا فَتُمْحى‌، فَتُكْتَبُ لَهُ عَلَانِيَةً، ثُمَّ يَذْكُرُهَا فَتُمْحى‌، وَ تُكْتَبُ لَهُ رِيَاءً}}؛ کافی، ج۲، ص۲۹۶، ح۱۶؛ بحار الانوار، ج۶۷، ص۲۳۳؛ ج۶۹، ص۲۹۲، ح۱۶؛ تفسیر برهان، ج۴، ص۲۵۴، ح۱۲؛ وسائل الشیعة، ج۱، ص۷۵، ح۱۶۷.</ref>.<ref>[[سید ابوالفضل طباطبایی اشکذری|طباطبایی اشکذری، سید ابوالفضل]]، [[دانشنامه جوادالائمه (کتاب)|دانشنامه جوادالائمه]]، ص ۳۸۰.</ref>