ویژگی علم معصوم: تفاوت میان نسخه‌ها

{{مدخل مرتبط

| موضوع مرتبط = علم معصوم

}}

انجام درست [[وظائف]] محوله به [[امام]] مستلزم [[علم]] و [[دانش]] متناسب با این [[مسؤولیت]] هاست با نگاه به [[وظائف امام]] مانند [[تعلیم]] و [[تبیین معارف]] و [[احکام دین]] و [[مراقبت]] و محافظت از [[باورها]] و جلوگیری ازانحراف و کج فهمی و همچنین [[زعامت]] [[اجتماعی]] و [[هدایت]]، [[عقل]] [[حکم]] می‌‌کند که [[امام]] باید واجد [[دانایی]] و [[علم]] خاص و متمایز از دیگران باشد که از آن به [[علم خدادادی]] تعبیر می‌‌شود. به سخن دیگر بدون داشتن این [[دانایی]] ویژه [[وظیفه]] [[امامت]] قابل تحقق نیست یعنی اداره شئونات [[دینی]] و اجرایی [[مردم]] بعد از [[رسول خدا]] {{صل}} بر اساس [[موازین]]- به نحوی که [[رضایت خداوند]] را دربرداشته باشد- [[نیازمند]] پیشوای دانای و [[آگاه]] به [[علم خدادادی]] است نه [[علم]] مشوب به [[جهل]] و [[نادانی]] و بر اساس تخمین و احتمال.

به [[بیان]] دیگر [[امام]] و [[هادی]] [[الهی]] نسبت به [[شئون]] و مسؤولیت‌هایی که بر عهده دارد ابزار و توانایی‌هایی لازم را- که یکی از اصلی‌ترین آنها [[علم]] و [[دانایی]] خاص می‌‌باشد- در [[اختیار]] نداشته باشد، تحقق غرض و [[هدف]] از [[جعل امامت]] و [[جانشینی]] برای [[رسول خدا]] {{صل}} ممکن نخواهد شد و این مستلزم [[نقض غرض]] است که از [[حکیم]]، قبیح و محال است.

این [[دانش]] و [[دانایی]] خاص [[امام]] دارای ویژگی‌هایی است؛ از جمله:

تحقق و انجام [[مسؤولیت]] مهم [[امامت]] در امر [[هدایت]] به سوی [[حق]] و آشنا کردن [[مردم]] به [[معارف الهی]] و [[احکام]] و بایدها و نبایدهای شرعی که از [[آیه کریمه]]: {{متن قرآن|وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا}}<ref>«و آنان را پیشوایانی کردیم که به فرمان ما راهبری می‌‌کردند» سوره انبیاء، آیه ۷۳ و نیز سوره سجده، آیه ۲۴.</ref> به معنای {{عربی| یدعون الناس الی امرنا}} فهمیده می‌‌شود. بدون داشتن [[علم]] مطابق با واقع، قابل تحقق نیست؛ زیرا ممکن نیست فردی که [[معارف]] حقه الهیه را نشناخته و به [[احکام واقعی]] و [[تکالیف]] و بایدها و نبایدهای شرعی به درستی آشنایی نداشته باشد. بتواند [[راهنمایی]] دیگران را به گونه درست و صحیح عهده دار شود.

چنین فردی- حتی گاه از روی [[ناآگاهی]] به قصد [[فساد]]- [[مردم]] را از راه راست دور کرده و مطالب [[باطل]] و نادرست را به آنان [[القا]] و آنان را از [[سعادت]] دور و به [[شقاوت]] سوق می‌‌دهد<ref>[[عبدالمجید زهادت|زهادت، عبدالمجید]]، [[معارف و عقاید ۵ ج۱ (کتاب)|معارف و عقاید ۵]] ص ۸۱-۸۶</ref>.

[[امام]] و زعیم [[اسلامی]] زمانی می‌‌تواند در انجام [[مسؤولیت]] [[هدایت]] [[مقید]] باشد که [[دانش]] و آگاهی‌اش [[خالص]] بوده و آمیخته با [[جهل]] نباشد یعنی دانشی که از سرچشمه اصلی گرفته شده باشد.

[[قرآن کریم]] در مورد [[لزوم]] [[ضرورت]] مراجعه [[مسلمانان]] درمسائل مهم [[اجتماعی]]- که از آن [[آگاهی]] ندارند- به [[پیامبر اسلام]] {{صل}} و [[اولی الامر]] می‌‌فرماید:

[[حضرت امام رضا]] {{ع}} [[وظیفه]] و [[تکلیف]] [[مردم]] هنگام تحیر در [[باب]] [[معارف]] و [[احکام]] را [[رجوع]] به [[اهل بیت]] {{عم}} به عنوان اهل [[استنباط]] و افرادی که صلاحیت [[استنباط]] از [[قرآن]] دارند، می‌‌دانند و برای [[تبیین]] این [[وظیفه]] به [[آیه کریمه]] مورد بحث استناد فرموده‌اند: {{متن حدیث|كَانَ الْفَرْضُ عَلَيْهِمْ وَ الْوَاجِبُ لَهُمْ مِنْ ذَلِكَ الْوُقُوفَ عِنْدَ التَّحَيُّرِ وَ رَدَّ مَا جَهِلُوهُ مِنْ ذَلِكَ إِلَى عَالِمِهِ وَ مُسْتَنْبِطِهِ لِأَنَّ اللَّهَ يَقُولُ فِي كِتَابِهِ {{متن قرآن|وَلَوْ رَدُّوهُ إِلَى الرَّسُولِ وَإِلَى أُولِي الْأَمْرِ مِنْهُمْ لَعَلِمَهُ الَّذِينَ يَسْتَنْبِطُونَهُ مِنْهُمْ}}<ref>«و اگر آن را به پیامبر یا پیشوایانشان باز می‌‌بردند کسانی از ایشان که آن را در می‌‌یافتند به آن پی می‌‌بردند» سوره نساء، آیه ۸۳.</ref> يَعْنِي آلَ مُحَمَّدٍ {{ع}} وَ هُمُ الَّذِينَ يَسْتَنْبِطُونَ مِنْهُمُ الْقُرْآنَ- وَ يَعْرِفُونَ الْحَلَالَ وَ الْحَرَامَ وَ هُمُ الْحُجَّةُ لِلَّهِ عَلَى خَلْقِهِ}}<ref>تفسیر عیاشی، ج ۱، ص ۳۶۰.</ref>.

و در [[حدیث]] دیگری از [[امام باقر]] {{ع}} می‌‌خوانیم: {{متن حدیث|وَ مَنْ وَضَعَ وَلَايَةَ اللَّهِ وَ أَهْلَ اسْتِنْبَاطِ عِلْمِ اللَّهِ فِي غَيْرِ أَهْلِ الصَّفْوَةِ مِنْ بُيُوتَاتِ الْأَنْبِيَاءِ فَقَدْ خَالَفَ أَمْرَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ جَعَلَ الْجُهَّالَ وُلَاةَ أَمْرِ اللَّهِ وَ الْمُتَكَلِّفِينَ بِغَيْرِ هُدًى وَ زَعَمُوا أَنَّهُمْ أَهْلُ اسْتِنْبَاطِ عِلْمِ اللَّهِ فَكَذَّبُوا عَلَى اللَّهِ وَ زَاغُوا عَنْ وَصِيَّةِ اللَّهِ وَ طَاعَتِهِ فَلَمْ يَضَعُوا فَضْلَ اللَّهِ حَيْثُ وَضَعَهُ اللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى فَضَلُّوا وَ أَضَلُّوا أَتْبَاعَهُمْ فَلَا تَكُونُ لَهُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ}}<ref>کمال الدین و تمام النعمه، ج ۱، ص ۲۱۸؛ کافی، ج ۸، ص ۱۱۸.</ref>. هر که [[ولایت الهی]] و اهل [[استنباط]] [[علم الهی]] را در غیر برگزیدگان از [[خاندان]] [[پیامبران]] قرار دهد با [[فرمان]] [[خداوند تعالی]] [[مخالفت]] ورزیده و نادانان و [[متکلمان]] را بدون آنکه راه [[هدایت]] را یافته باشند [[والیان]] امرالهی قرار داده است و می‌‌پندارند که آنها [[شایستگی]] [[استنباط]] [[علم]] [[خدا]] را دارند. اینان بر [[خدا]] [[دروغ]] بستند و از سفارش و توصیه او [[منحرف]] شدند و [[فضل الهی]] را در جایگاهی که [[خدا]] معین فرموده قرار ندادند پس [[گمراه]] شدند و [[پیروان]] خود را نیز [[گمراه]] کردند و [[روز قیامت]] [[حجت]] و عذری ندارند<ref>[[عبدالمجید زهادت|زهادت، عبدالمجید]]، [[معارف و عقاید ۵ ج۱ (کتاب)|معارف و عقاید ۵]] ص ۸۱-۸۶</ref>.

از دیگر ویژگی‌های [[علم امام]] [[جامعیت علم امام|جامعیت]] و[[فعلیت علم امام|فعلیت]]آن است یعنی [[امام]] باید به همه [[احکام]] و [[معارف دین]] آن هم به صورت بالفعل (نه بالقوه) [[علم]] و [[آگاهی]] داشته باشد و ندانستن برخی از [[احکام]] و [[معارف]] و عدم [[فعلیت علم امام|فعلیت]] [[علم]]، شخص را از صلاحیت برای [[زعامت]] [[امت اسلامی]] و [[جانشینی رسول خدا]] {{صل}} سلب می‌‌کند.

[[دانشمندان]] [[عامه]] هم در مباحث نظری، [[علم]] و [[دانایی]] برای [[امام]] و [[حاکم]] را لازم می‌‌دانند و به این نکته توجه دارند که بدون معلومات [[دینی]]، [[حکمرانی اسلامی]] معنی پیدا نمی‌کند و مهم‌ترین اهداف و فوائد [[نصب امام]] که عبارت از حفظ [[عقائد]] و حل و فصل معضلات [[اجتماعی]] است، بدون [[امام]] [[دانا]] و [[آگاه]] به [[دین]] و [[احکام شرعی]] قابل تحقق نیست<ref>ر. ک: شرح المواقف، ج ۸، ص ۳۴۹ و، ص ۳۵۷.</ref>.

در نقد این [[نظریه]] کافی است بدانیم در مباحث [[امامت]] باید از [[قرآن]] و [[سنت]] قطعی [[رسول خدا]] {{صل}} ملاک و معیار را به دست آورده سپس آنچه بعد از [[رسول خدا]] {{صل}} اتفاق افتاده را با آن ملاک و ضابطه مورد سنجش و بررسی قراردهیم. بنابراین نمی‌توان از "ما وقع" که اعتبار و شرعی بودنش اول الکلام است [[میزان]] و ضابطه به دست آورد.

[[متکلمان]] [[اهل سنت]] در بحث اشتراط اعلمیت در [[امام]] نیز به صراحت با این شرط [[مخالفت]] کرده‌اند آنان با نگاهی که به [[جایگاه امامت]] به عنوان [[حاکم]] و امیری که صرفاً موظف به ایجاد [[نظم]] است، دارند برای "اعلمیت" نقشی در صلاحیت [[امام]] قائل نیستند؛ زیرا [[میزان]] در صلاحیت [[امام]] [[قدرت]] اجرایی و اداره اجتماع است آن هم غیر [[مقید]] به ضوابط [[شرع]]<ref>شرح المواقف ج۸، ص ۳۷۳: {{عربی|المعتبر فی ولایة کل امر و القیام به معرفة مصالحه و مفاسده و قوة القیام بلوازمه و رب مفضول فی علمه و علمه هو بالزعامه اعرف و بشرائطها اقوم و علی تحمل اعباعها اقوم}}.</ref>.

و حاصل [[کلام]] این که با نگاه به [[امامت]] به عنوان [[منصب]] و [[جایگاه]] [[هدایت الهی]] برای [[راهنمایی]] [[امت]] به آنچه [[صلاح]] و [[مصلحت]] واقعی [[دین]] و دنیای [[امت اسلامی]] بعد از [[پیامبر اکرم]] {{صل}} است. قطعا چنین مقامی مستلزم داشتن [[علم]] و [[آگاهی]] خاص و متناسب با این [[مسؤولیت]] مهم و اساسی است<ref>[[عبدالمجید زهادت|زهادت، عبدالمجید]]، [[معارف و عقاید ۵ ج۱ (کتاب)|معارف و عقاید ۵]] ص ۸۱-۸۶</ref>.

== جستارهای وابسته ==

* [[ویژگی علم اهل بیت]]

== منابع ==

{{منابع}}

{{پایان منابع}}  

== پانویس ==

{{پانویس}}