قدرت سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها

مفهوم قبول [[حاکمیت خدا]] در [[فلسفه سیاسی اسلام]] عدم مشروعیت اطاعت از غیر خداست و در [[کلام اسلامی]] از آن به شرکت در [[عبودیت]] تعبیر می‌شود. [[نفی]] [[شرک در ذات]]، مانند [[ثنویت]] برخاسته از معنای [[توحید ربوبی]] نفی و شرکت در [[عبادت]] و اطاعت به موجب [[توحید]] در [[الوهیت]] است.

در این [[منطق]] اطاعت نوعی عبودیت است که اختصاص به [[ذات ربوبی]] دارد، مگر آن‌که [[اطاعت از غیر خدا]] به [[امر خدا]] انجام شود چنان‌که در اطاعت از [[نبی]]{{صل}} و [[امام]] [[معصوم]]{{ع}} و [[ولی فقیه]] چنین است<ref>فقه سیاسی، ج۱۰، ص۳۴۳-۳۴۴.</ref>.<ref>[[عباس علی عمید زنجانی|عمید زنجانی، عباس علی]]، [[دانشنامه فقه سیاسی ج۲ (کتاب)|دانشنامه فقه سیاسی ج۲]]، ص ۳۶۴.</ref>

== منابع ==