قدرت سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

تعریف مذکور از [[قدرت]] برخاسته از متون [[قرآن]] و [[سنت]] است. [[خدای متعال]] در [[آیات]] متعدّدی از [[قرآن کریم]] به چنین مفهومی اشاره فرموده است<ref>سوره قصص، آیه ۶۸-۷۰؛ سوره احزاب، آیه ۶؛ سوره احزاب، آیه ۳۶؛ سوره نساء، آیه ۶۵؛ سوره نور، آیه ۵۱.</ref>. از [[آیات]] به روشنی استفاده می‌شود حاکمیت سیاسی [[خدا]] و [[رسول]] به معنای مقدم بودن [[ارادۀ خدا]] و رسول بر ارادۀ سایر [[مردم]]، و [[برتر]] بودن [[اختیار]] و تصمیم خدا و رسول بر اختیار و تصمیم کافّۀ مردم، بیان شده است.

در [[روایات]] وارده از [[معصومین]] نیز بر همین معنا تأکید شده است مانند: [[امام باقر]]{{ع}} فرمود: آنچه مردم به آن [[مکلف]] شده‌اند سه چیز است: [[شناخت]] [[رهبران الهی]]، [[تسلیم]] در برابر دستوراتی که از آنها به مردم می‌رسد و رجوع به آنان در آنچه در آن [[اختلاف]] می‌کنند<ref>{{متن حدیث|إِنَّمَا كُلِّفَ النَّاسُ ثَلَاثَةً مَعْرِفَةَ الْأَئِمَّةِ وَ التَّسْلِيمَ لَهُمْ فِيمَا وَرَدَ عَلَيْهِمْ وَ الرَّدَّ إِلَيْهِمْ فِيمَا اخْتَلَفُوا فِيهِ}}، اصول كافی، ج۱، ص۳۹۰.</ref>. از [[روایات]] استفاده می‌شود [[امامت]] و [[رهبری]] به معنای [[برتر]] بودن [[اراده]] و تصمیم [[رهبر]] و [[امام]] بر ارادۀ [[پیروان]] است و اینکه [[مسئولیت]] پیروی از امام و رهبری رام بودن ارادۀ پیروان نسبت به اراده و تصمیم رهبری و [[اطاعت]] [[دستورات]] اوست.

قدرت سیاسی گاهی بالذات است و گاهی بالعرض. مقصود از قدرت سیاسی بالذات آن است که از منبعی دیگر به‌دست نیامده باشد، بلکه به [[حکم عقل]] برای ذات [[حاکم]] ثابت باشد بدون آنکه عنصری دیگر در ثبوت آن برای حاکم دخیل باشد. این قدرت سیاسی بالذات، به استناد حق حاکمیت بالذاتی که دارد می‌تواند به شخص دیگری نیز حق حاکمیت داده و ارادۀ او را بر سایر [[اراده‌ها]] برتری بخشد، و او را از قدرت سیاسی بهره‌مند گرداند<ref>[[محسن اراکی|اراکی، محسن]]، [[فقه نظام سیاسی اسلام ج۲ (کتاب)|فقه نظام سیاسی اسلام]]، ج۲، ص ۲۳.</ref>.

# حاکمی که حاکمیت بالذات دارد می‌تواند برای [[اعمال]] [[حاکمیت]] خود افراد دیگری را به [[حکومت]] [[منصوب]] نموده و حاکمیت مشروط به آنان عطا کند.

# [[حاکم]] [[منصوب]] از سوی حاکم بالذات باید بگونه‌ای باشد که تقید و انقیادش نسبت به [[حکم]] حاکم بالذات تضمین شده باشد؛ زیرا [[نصب]] حاکمی که تقید و انقیادش به حکم حاکم بالاصل و بالذّات تضمین نشده باشد، نافی و ناقض [[حاکمیت]] حاکم و به معنای کناره‌گیری حاکم بالذات از [[حکومت]] و [[قدرت]] در حوزۀ حکومت حاکم منصوب است.

# عدالت ذاتی حاکم بالذات چنین نتیجه می‌دهد که ارادۀ حاکم بالذات [[ملاک مشروعیت]] ارادۀ محکوم است. بنابراین [[مشروعیت]] ارادۀ محکوم برخاسته از ارادۀ [[حاکم]] بالذات، و [[مشروعیت حاکم]] بالذات سابق بر مشروعیت ارادۀ محکوم است.

# اراده‌ای که بالذات برتر از سایر اراده‌هاست، به طور طبیعی حق دارد به جای غائبان و مفقودان و [[بیماران]] و قاصران و [[کودکان]] فاقد ارادۀ عاقلانه و هر موجود فاقد اراده‌ای تصمیم بگیرد و ارادۀ خود را جایگزین ارادۀ مفقود یا [[غائب]] کند.

# از ویژگی‌های ارادۀ برتر، حق تصمیم‌گیری برای معدومین (گذشتگان و آیندگان) است. ولایت حاکم، بر موتی و غیر متولّدین و داشتن حق تصمیم‌گیری به جای آنان، نتیجۀ برتری ارادۀ او بر ارادۀ سایرین است.

== علل پیدایش قدرت سیاسی ==

در بررسی توصیفی به تحلیل علل اسباب [[تکوینی]] پیدایش و شکل‌گیری قدرت سیاسی می‌پردازیم، بدون آنکه جنبۀ ارزشی آن را مدنظر داشته باشیم. در بررسی دستوری و تکلیفی به ارزیابی علّت پیدایش قدرت سیاسی در [[جامعه]] می‌پردازیم و از جنبۀ ارزشی به آن می‌نگریم و به این [[پرسش]] پاسخ می‌دهیم: بهترین شیوۀ پیدایش و شکل‌گیری قدرت سیاسی در جامعه چه شیوه‌ای است، به‌ویژه از نظر [[شرع اسلام]] شیوۀ درست و شایستۀ دست‌یابی به قدرت سیاسی چیست؟

# بند اول: مقولۀ [[حکومت]]، مقوله‌ای اضافی است که یک طرف آن [[حاکم]] و طرف دیگر آن محکومان‌اند و بدون تحقق هر دو طرف اضافه تحقق این مقولۀ اضافی معقول نیست. در اینجا به این نکته اشاره می‌کنیم طرفین اضافه در مقولۀ حکومت و قدرت سیاسی صاحب [[اراده]] و اختیارند و لذا مقولۀ حکومت مقوله‌ای اضافی است که متقوم به [[اختیار]] و ارادۀ حاکم از یک سو، و اختیار و ارادۀ محکومان از سوی دیگر است. نه بدون ارادۀ حاکم [[حکومتی]] شکل می‌گیرد، و نه بدون خواست و ارادۀ محکومان حکومتی به‌وجود می‌آید.

# بند دوّم: قدرت سیاسی یک مقولۀ [[اجتماعی]] مرکب از ارادۀ حاکم و ارادۀ محکومان است. در نتیجۀ ترکب ارادۀ حاکم که اعمال [[حاکمیت]] می‌کند ـ یعنی دستور و [[فرمان]] می‌دهد ـ با اراده‌ای دیگر که ارادۀ جمعی محکومان است که فرمان می‌برد و حاکمیت حاکم را می‌پذیرد، قدرت سیاسی شکل می‌گیرد.

# بند چهارم: از آنچه در بندهای فوق گفتیم معلوم شد: شکل‌گیری ارادۀ غالب سبب و شرط پیدایش قدرت سیاسی [[حاکم]] است، خواه این قدرت سیاسی حق حاکمیت داشته باشد ـ یعنی دارای [[مشروعیت]] باشد ـ یا نداشته باشد و خواه شکل‌گیری این ارادۀ غالب به روش صحیح و مشروعی باشد یا نباشد. بنابراین هر قدرت سیاسی نیازمند دو عنصر اصلی و اساسی است:

##عنصر مشروعیت و حقانیت؛ این عنصر از منشأی می‌تواند برخیزد که مشروعیت و حقانیت بالذات داشته باشد چنان‌که توضیح و تبیین آن گذشت؛

## [[قدرت]] بر [[اعمال]] خواست و ارادۀ خویش.

# بند پنجم: وجود ارادۀ جمعی غالب لزوماً به معنای رای [[آزاد]] [[اکثریت]] نیست. شکل‌گیری ارادۀ جمعی غالب به معنای آن نیست که این ارادۀ جمعی لزوماً و حتماً ارادۀ جمعی آزاد جامعه باشد؛ بسیار اتفاق می‌افتد که صاحبان موقعیت‌ها و استعدادها و توانمندی‌های ویژه [[اجتماعی]] با استفاده از دو عنصر [[زور]] یا تزویر اراده‌های دیگر را تابع خویش ساخته و یک ارادۀ جمعی غالبی را که همسان و همسو با ارادۀ آنهاست به‌وجود می‌آورند. شکل‌گیری این نوع ارادۀ غالب جمعی با رأی اکثریتی به‌وجود می‌آید که فاقد [[قدرت]] تصمیم‌گیری مستقل است؛ زیرا اساساً از ارادۀ مستقل مبتنی بر سنجش و [[گزینش]] برخوردار نیست.

# مشروعیت اصل [[فرمانروایی]] [[حاکمیت]] و قدرت سیاسی؛

# مشروعیت روش ایجاد و پیدایش قدرت سیاسی در [[جامعه]].

=== تحلیل ارزشی و تکلیفی منشأ پیدایش قدرت سیاسی ===

در حکومت‌های اسبتدادی و دیکتاتوری‌های فردی یا جمعی از این شیوه استفاده می‌شود. [[حکومت‌های استبدادی]] ـ غالباً ـ با به‌کارگیری شیوۀ اعمال زور و [[شکنجه]] و [[کشتار]] به [[قدرت]] دست می‌یابند و ارادۀ جمعی غالبی به نفع خویش پدید می‌آورند. [[قرآن کریم]] در اشاره به این شیوۀ [[حاکمان]] استبدادگر می‌فرماید: {{متن قرآن|إِنَّ فِرْعَوْنَ عَلَا فِي الْأَرْضِ وَجَعَلَ أَهْلَهَا شِيَعًا يَسْتَضْعِفُ طَائِفَةً مِنْهُمْ يُذَبِّحُ أَبْنَاءَهُمْ وَيَسْتَحْيِي نِسَاءَهُمْ إِنَّهُ كَانَ مِنَ الْمُفْسِدِينَ}}<ref>«فرعون در زمین برتری جویی کرد، و اهل آن را به گروه‌های مختلفی تقسیم نمود؛ گروهی از آنها را به ضعف و ناتوانی می‌کشاند، پسرانشان را سر می‌برید و زنانشان را (برای کنیزی و خدمت) زنده نگه می‌داشت؛ او به یقین از تبهکاران بود» سوره قصص، آیه ۴.</ref>.

از نظر [[شرع اسلام]] نیز شیوۀ مشروع برپایی و تأسیس حاکمیت یا به عبارتی دیگر شیوۀ مشروع پیدایش قدرت سیاسی منحصراً شیوۀ اقناع برهانی و وجدانی است، و هر یک از دو شیوۀ تزویر یا اعمال زور برای ایجاد حاکمیت سیاسی در [[اسلام]] محکوم و مردود است.