پرش به محتوا

سجده فرشتگان: تفاوت میان نسخه‌ها

خط ۱: خط ۱:
== مقدمه==
== مقدمه==
{{همچنین|ملائکه}}
{{همچنین|ملائکه}}
در [[داستان حضرت آدم]]{{ع}} [[قرآن کریم]] جریان [[سجده فرشتگان]] در برابر [[حضرت آدم]]{{ع}} را به تصویر می‌‌کشد.  
در [[داستان حضرت آدم]]{{ع}} [[قرآن کریم]] جریان سجده فرشتگان در برابر [[حضرت آدم]]{{ع}} را به تصویر می‌‌کشد.  


بعد از [[تعلیم اسماء]] به آدم و اعلام [[عجز]] ملائکه از دانستن آن، [[خداوند]] [[دستور]] سجده می‌‌دهد<ref>المیزان، ج۱، ص ۱۲۳.</ref> و می‌‌فرماید: {{متن قرآن|وَإِذْ قُلْنَا لِلْمَلَائِكَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ}}<ref>«و (یاد کنید) آنگاه را که به فرشتگان گفتیم: برای آدم فروتنی کنید» سوره بقره، آیه ۳۴.</ref> اصل سجده در لغت [[خضوع]] و تذلل است<ref>شرح نهج البلاغه ابن میثم، ج۱، ص ۱۷۳؛ روض الجنان، ج۱، ص ۲۰۸.</ref>. یا به معنی تذلل و [[انقیاد]] با فرود آوردن سر است<ref>تفسیر صدرالمتألهین، ص ۵.</ref>. در [[روایات]] نیز بر فرود آوردن سر بر [[زمین]] در برابر [[آدم]] تصریح شده<ref>بحار، ج۱۱، ص ۱۳۹؛ [[المیزان]]، ج۱، ص ۱۲۵.</ref>. در [[شرع]] نیز [[سجده]] عبارت است از روی بر زمین نهادن یا پیشانی نهادن بر زمین به قصد [[عبادت]]. [[علامه طباطبایی]] تصریح می‌‌کند که هر چند سجده کردن از همه [[افعال]] [[انسان]] تعیّن بیشتری برای عبادت دارد، لکن نباید سجده را عبادتی ذاتی دانست که در آن صورت انجام آن به عنوان تحیت وتکریم برای غیر [[خدا]] به گونه ای که [[اطاعت فرمان خدا]] و [[خضوع]] برای او نیز محسوب شود جایز نباشد<ref>المیزان، ج۱، ص ۱۲۳.</ref>.
پس از [[تعلیم اسماء]] به آدم و اعلام [[عجز]] ملائکه از دانستن آن، [[خداوند]] [[دستور]] سجده می‌‌دهد<ref>المیزان، ج۱، ص ۱۲۳.</ref> و می‌‌فرماید: {{متن قرآن|وَإِذْ قُلْنَا لِلْمَلَائِكَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ}}<ref>«و (یاد کنید) آنگاه را که به فرشتگان گفتیم: برای آدم فروتنی کنید» سوره بقره، آیه ۳۴.</ref> اصل سجده در لغت [[خضوع]] و تذلل است<ref>شرح نهج البلاغه ابن میثم، ج۱، ص ۱۷۳؛ روض الجنان، ج۱، ص ۲۰۸.</ref>. یا به معنی تذلل و [[انقیاد]] با فرود آوردن سر است<ref>تفسیر صدرالمتألهین، ص ۵.</ref>. در [[روایات]] نیز بر فرود آوردن سر بر [[زمین]] در برابر [[آدم]] تصریح شده<ref>بحار، ج۱۱، ص ۱۳۹؛ [[المیزان]]، ج۱، ص ۱۲۵.</ref>. در [[شرع]] نیز [[سجده]] عبارت است از روی بر زمین نهادن یا پیشانی نهادن بر زمین به قصد [[عبادت]]. [[علامه طباطبایی]] تصریح می‌‌کند که هر چند سجده کردن از همه [[افعال]] [[انسان]] تعیّن بیشتری برای عبادت دارد، لکن نباید سجده را عبادتی ذاتی دانست که در آن صورت انجام آن به عنوان تحیت وتکریم برای غیر [[خدا]] به گونه ای که [[اطاعت فرمان خدا]] و [[خضوع]] برای او نیز محسوب شود جایز نباشد<ref>المیزان، ج۱، ص ۱۲۳.</ref>.


ممکن است گفته شود آدم [[قبله]] بوده، مثل [[کعبه]] و سجده برای خدا بوده، یا آدم خدا را سجده می‌‌کرد و [[ملائکه]] در پس آدم متابعت می‌‌کردند، ولی سخن بهتر آن است که سجده برای آدم بود، ولی در [[حقیقت]]، [[اطاعت خدا]] بود<ref>کشف الاسرار، ج۱، ص ۱۴۴.</ref>. [[صدرالمتألهین]] می‌‌گوید ممکن است سجده برای خدا بوده، در آن صورت آدم قبله قرار گرفته مثل کعبه، به جهت بالا بردن [[شأن]] او و یا آدم سبب [[وجوب]] سجده برای خدا بوده، زیرا با دیدن او پی به عظمت [[قدرت الهی]] می‌‌بردند و یا مسجود انسان بوده از آن جهت که آدم به [[قرب الهی]] رسیده بود، لذا این [[سجود]] برای آدم، سجود برای خدا محسوب می‌‌شود، زیرا آدم آینه تمام نمای خدا بود، یا اینکه سجده اصلاً به معنای [[انقیاد]] و خضوع است، نه سجده [[حقیقی]] که از نظر ایشان قول دوم بهتر است<ref>تفسیر صدرالمتألهین، ج۳، ص ۸ـ۷.</ref>. یا اینکه سجده برای آدم باشد به عنوان [[احترام]] به او<ref>شرح نهج البلاغه ابن میثم، ص ۱۷۳.</ref> و ممکن است گفته شود سجده ملائکه نوعی انقیاد، مطاوعت و در [[تسخیر]] بودن ملائکه برای آدم است<ref>تفسیر [[محی الدین]] [[عربی]]، ج۱، ص ۶۷.</ref>. برخی هم گفته‌اند سجده فرشتگان بر [[آدم]] به مفهوم [[فرمان]] بری همه نیروهای سپهر از [[انسان]] است<ref>المنار، ج۱، ص ۲۶۹.</ref>.
ممکن است گفته شود آدم [[قبله]] بوده، مثل [[کعبه]] و سجده برای خدا بوده، یا آدم خدا را سجده می‌‌کرد و [[ملائکه]] در پس آدم متابعت می‌‌کردند، ولی سخن بهتر آن است که سجده برای آدم بود، ولی در [[حقیقت]]، [[اطاعت خدا]] بود<ref>کشف الاسرار، ج۱، ص ۱۴۴.</ref>. [[صدرالمتألهین]] می‌‌گوید ممکن است سجده برای خدا بوده، در آن صورت آدم قبله قرار گرفته مثل کعبه، به جهت بالا بردن [[شأن]] او و یا آدم سبب [[وجوب]] سجده برای خدا بوده، زیرا با دیدن او پی به عظمت [[قدرت الهی]] می‌‌بردند و یا مسجود انسان بوده از آن جهت که آدم به [[قرب الهی]] رسیده بود، لذا این [[سجود]] برای آدم، سجود برای خدا محسوب می‌‌شود، زیرا آدم آینه تمام نمای خدا بود، یا اینکه سجده اصلاً به معنای [[انقیاد]] و خضوع است، نه سجده [[حقیقی]] که از نظر ایشان قول دوم بهتر است<ref>تفسیر صدرالمتألهین، ج۳، ص ۸ـ۷.</ref>. یا اینکه سجده برای آدم باشد به عنوان [[احترام]] به او<ref>شرح نهج البلاغه ابن میثم، ص ۱۷۳.</ref> و ممکن است گفته شود سجده ملائکه نوعی انقیاد، مطاوعت و در [[تسخیر]] بودن ملائکه برای آدم است<ref>تفسیر [[محی الدین]] [[عربی]]، ج۱، ص ۶۷.</ref>. برخی هم گفته‌اند سجده فرشتگان بر [[آدم]] به مفهوم [[فرمان]] بری همه نیروهای سپهر از [[انسان]] است<ref>المنار، ج۱، ص ۲۶۹.</ref>.
۲۱۸٬۲۱۰

ویرایش