درخت ممنوعه: تفاوت میان نسخه‌ها

هنگامی که آدم و حوا وارد بهشت می‌‌شدند به آنها گفته شد: {{متن قرآن|وَقُلْنَا يَا آدَمُ اسْكُنْ أَنْتَ وَزَوْجُكَ الْجَنَّةَ وَكُلَا مِنْهَا رَغَدًا حَيْثُ شِئْتُمَا وَلَا تَقْرَبَا هَذِهِ الشَّجَرَةَ فَتَكُونَا مِنَ الظَّالِمِينَ}}<ref>«و گفتیم: ای آدم! تو و همسرت در بهشت جای گیرید و از (نعمت‌های) آن، از هر جا خواهید فراوان بخورید اما به این درخت نزدیک نشوید که از ستمگران گردید» سوره بقره، آیه ۳۵.</ref>، سپس در آیه دیگر {{متن قرآن|فَقُلْنَا يَا آدَمُ إِنَّ هَذَا عَدُوٌّ لَكَ وَلِزَوْجِكَ فَلَا يُخْرِجَنَّكُمَا مِنَ الْجَنَّةِ فَتَشْقَى}}<ref>«گفتیم: ای آدم! این (ابلیس) دشمن تو و دشمن همسر توست، مبادا شما را از بهشت بیرون براند که در سختی افتی» سوره طه، آیه ۱۱۷.</ref> این [[ظلم]] را معنا کرد. آن گاهتشقی را توضیح داده که [[محرومیت]] از نعمت‌های بهشت و دچار شدن به [[زندگی دنیا]] است: {{متن قرآن|إِنَّ لَكَ أَلَّا تَجُوعَ فِيهَا وَلَا تَعْرَى}}<ref>«بی‌گمان برای تو (مقرّر) است که در آنجا گرسنه نشوی و برهنه نمانی» سوره طه، آیه ۱۱۸.</ref> {{متن قرآن|وَأَنَّكَ لَا تَظْمَأُ فِيهَا وَلَا تَضْحَى}}<ref>«و اینکه در آنجا تشنه نشوی و آفتاب‌زده نگردی» سوره طه، آیه ۱۱۹.</ref>. بنابراین از لحن [[آیات]] می‌‌توان دریافت که [[نهی]] در این آیات، ارشادی تنزیهی است که [[مخالفت]] با آن، مخالفت و [[معصیت]] [[مولی]] محسوب نمی‌شود و [[ظلم]] در آن نیز [[ظلم به نفس]] است، نه ظلم در حق خدا<ref>المیزان، ج۱، ص ۳۷ ; منشور جاوید، ج۱۱، ص ۸۶.</ref>. اینکه بعد از [[پذیرفتن]] [[توبه]]، [[آدم]] و [[حوا]] به [[بهشت]] باز نگشتند خود دلالت بر ارشادی بودن نهی دارد، زیرا در [[احکام]] ارشادی، نهی برای دچار نشدن به اثر [[تکوینی]] عمل است<ref>المیزان، ج۱، ص ۱۳۸.</ref>. بنابراین خروج آدم از بهشت یک اثر تکوینی و ضروری بود، نه [[مجازات]] مولوی.