عصمت امام در معارف و سیره رضوی: تفاوت میان نسخه‌ها
←ماهیت عصمت امام و گستره آن
جز (جایگزینی متن - 'ترک اُولی' به 'ترک اولی') |
|||
| خط ۲۲: | خط ۲۲: | ||
بحث از عصمت در عصر [[امام رضا]] {{ع}} چنان به تثبیت رسید که آن حضرت در بیانات خود ضمن تاکید بر عصمت ائمه، به گستره عصمت آنان از گناه، اشتباه و عیوب اشاره کرده و بر موهبتی و الهی بودن آن تاکید نموده است: | بحث از عصمت در عصر [[امام رضا]] {{ع}} چنان به تثبیت رسید که آن حضرت در بیانات خود ضمن تاکید بر عصمت ائمه، به گستره عصمت آنان از گناه، اشتباه و عیوب اشاره کرده و بر موهبتی و الهی بودن آن تاکید نموده است: | ||
# امام رضا {{ع}} در یکی از بیانات خود، ویژگی‌هایی همچون [[برتری در علم]]، [[تقوا]]، [[شجاعت]] و [[عبادت]] و نیز مطهَّر بودن را از [[اوصاف امام]] شمرد<ref>{{متن حدیث|لِلْإِمَامِ عَلَامَاتٌ يَكُونُ أَعْلَمَ النَّاسِ وَ أَحْكَمَ النَّاسِ وَ أَتْقَى النَّاسِ وَ أَحْلَمَ النَّاسِ وَ أَشْجَعَ النَّاسِ وَ أَسْخَى النَّاسِ وَ أَعْبَدَ النَّاسِ وَ يلد [يُولَدُ] مَخْتُوناً وَ يَكُونُ مُطَهَّراً}}؛ محمد بن علی بن حسین (شیخ صدوق)، عیون اخبار الرضا {{ع}}، ج۲، ص۱۹۲.</ref>. | # امام رضا {{ع}} در یکی از بیانات خود، ویژگی‌هایی همچون [[برتری در علم]]، [[تقوا]]، [[شجاعت]] و [[عبادت]] و نیز مطهَّر بودن را از [[اوصاف امام]] شمرد<ref>{{متن حدیث|لِلْإِمَامِ عَلَامَاتٌ يَكُونُ أَعْلَمَ النَّاسِ وَ أَحْكَمَ النَّاسِ وَ أَتْقَى النَّاسِ وَ أَحْلَمَ النَّاسِ وَ أَشْجَعَ النَّاسِ وَ أَسْخَى النَّاسِ وَ أَعْبَدَ النَّاسِ وَ يلد [يُولَدُ] مَخْتُوناً وَ يَكُونُ مُطَهَّراً}}؛ محمد بن علی بن حسین (شیخ صدوق)، عیون اخبار الرضا {{ع}}، ج۲، ص۱۹۲.</ref>. | ||
# [[عبدالعزیز بن مسلم]] نقل می‌کند که همراه با امام رضا {{ع}} در | # [[عبدالعزیز بن مسلم]] نقل می‌کند که همراه با امام رضا {{ع}} در مرو بودیم. روزی وارد [[مسجد]] شدم و دیدم [[مردم]] جمع شده‌اند و به بحث درباره مسئله [[امامت]] مشغول‌اند، نزد امام رضا {{ع}} رفتم و ایشان را باخبر کردم. امام {{ع}} با تأکید بر اینکه [[منزلت]] و جایگاه امام چنان رفیع است که هرگز به عقل‌های مردم نمی‌رسد، فرمودند: ... [[خداوند]] [[مقام امامت]] را در مرتبه سوم، پس از [[مقام نبوت]] و [[دوستی]] خود، به [[ابراهیم خلیل]] [[الله]] اختصاص داد... و در [[کلام]] خود فرمود: {{متن قرآن|إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا}}<ref>«من تو را پیشوای مردم می‌گمارم» سوره بقره، آیه ۱۲۴.</ref>... [و] فرمود: {{متن قرآن|لَا يَنَالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ}}<ref>«پیمان من به ستمکاران نمی‌رسد» سوره بقره، آیه ۱۲۴.</ref>. پس [[حق تعالی]] به سبب این [[آیه امامت]] هر [[ظالم]] و [[ستمکاری]] را تا [[روز قیامت]] [[باطل]] کرد و [[امام]] را از [[برگزیدگان]] خود قرار داد.... امام، از [[گناهان]] [[پاک]] و از [[عیوب]] مبرا و مخصوص به [[علم]] [[الهی]] است.... او [[معصوم]]، تأییدشده، [[توفیق]] داده شده و محکم شده است و از اشتباهات و [[گمراهی‌ها]] و [[لغزش‌ها]] در [[امان]] است و [[خداوند]] او را به این امور مختص ساخته است تا [[حجت]] او بر [[بندگان]] باشد<ref>{{متن حدیث|إِنَّ الْإِمَامَةَ أَجَلُّ قَدْراً وَ أَعْظَمُ شَأْناً وَ أَعْلَى مَكَاناً وَ أَمْنَعُ جَانِباً وَ أَبْعَدُ غَوْراً مِنْ أَنْ يَبْلُغَهَا النَّاسُ بِعُقُولِهِمْ أَوْ يَنَالُوهَا بِآرَائِهِمْ أَوْ يُقِيمُوا إِمَاماً بِاخْتِيَارِهِمْ إِنَّ الْإِمَامَةَ خَصَّ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِهَا إِبْرَاهِيمَ الْخَلِيلَ {{ع}} بَعْدَ النُّبُوَّةِ وَ الْخُلَّةِ مَرْتَبَةً ثَالِثَةً وَ فَضِيلَةً شَرَّفَهُ بِهَا وَ أَشَادَ بِهَا ذِكْرَهُ فَقَالَ {{متن قرآن|إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا}}... الْإِمَامُ الْمُطَهَّرُ مِنَ الذُّنُوبِ وَ الْمُبَرَّأُ عَنِ الْعُيُوبِ الْمَخْصُوصُ بِالْعِلْمِ... وَ هُوَ مَعْصُومٌ مُؤَيَّدٌ مُوَفَّقٌ مُسَدَّدٌ قَدْ أَمِنَ الْخَطَايَا وَ الزَّلَلَ وَ الْعِثَارَ وَ خَصَّهُ اللَّهُ بِذَلِكَ لِيَكُونَ حُجَّتَهُ عَلَى عِبَادِهِ وَ شَاهِدَهُ عَلَى خَلْقِهِ...}}؛ محمد بن علی بن حسین (شیخ صدوق)، عیون اخبار الرضا {{ع}}، ج۲، ص۱۹۵-۲۰۰.</ref>. | ||
بر اساس این [[روایت]]، امام {{ع}} چنان منزلتی دارد که [[عقول]] [[مردم]] قادر به [[درک]] آن نیست. امام {{ع}}، نه تنها از [[گناه]] معصوم است، بلکه از همه [[عیب‌ها]] و اشتباهات<ref>گفتنی است در روایت یاد شده واژه «خطایا» به کار رفته است. در صفحات پیشین «خطیئة» را به معنای گناه غیر عمدی دانستیم؛ اما چنان که بیان شد به لحاظ لغوی استعمال آن در «اشتباه» نیز صحیح است.</ref> نیز مصون است. | بر اساس این [[روایت]]، امام {{ع}} چنان منزلتی دارد که [[عقول]] [[مردم]] قادر به [[درک]] آن نیست. امام {{ع}}، نه تنها از [[گناه]] معصوم است، بلکه از همه [[عیب‌ها]] و اشتباهات<ref>گفتنی است در روایت یاد شده واژه «خطایا» به کار رفته است. در صفحات پیشین «خطیئة» را به معنای گناه غیر عمدی دانستیم؛ اما چنان که بیان شد به لحاظ لغوی استعمال آن در «اشتباه» نیز صحیح است.</ref> نیز مصون است. | ||