تمدن در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها
←تمدن ایران، روم و غرب
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۱۱۵: | خط ۱۱۵: | ||
راهکار دیگر، [[اتحاد]] مسلمین است که اگر مسلمانان با یکدیگر [[متحد]] شوند و در مقابل این [[زورگویان]] بایستند، دیگر نخواهند توانست به [[ممالک اسلامی]] دست‌درازی کنند که در این زمینه به تفصیل در فصل ششم بحث خواهد شد<ref>[[عبدالحسین خسروپناه|خسروپناه]] و [[مهدی شاهرخ اصفهانی|شاهرخ اصفهانی]]، [[تمدن اسلامی ۲ - خسروپناه و اصفهانی (مقاله)|مقاله «تمدن اسلامی»]]، [[منظومه فکری آیت‌الله العظمی خامنه‌ای ج۲ (کتاب)|منظومه فکری آیت‌الله العظمی خامنه‌ای ج۲]] ص ۱۳۲۷.</ref>. | راهکار دیگر، [[اتحاد]] مسلمین است که اگر مسلمانان با یکدیگر [[متحد]] شوند و در مقابل این [[زورگویان]] بایستند، دیگر نخواهند توانست به [[ممالک اسلامی]] دست‌درازی کنند که در این زمینه به تفصیل در فصل ششم بحث خواهد شد<ref>[[عبدالحسین خسروپناه|خسروپناه]] و [[مهدی شاهرخ اصفهانی|شاهرخ اصفهانی]]، [[تمدن اسلامی ۲ - خسروپناه و اصفهانی (مقاله)|مقاله «تمدن اسلامی»]]، [[منظومه فکری آیت‌الله العظمی خامنه‌ای ج۲ (کتاب)|منظومه فکری آیت‌الله العظمی خامنه‌ای ج۲]] ص ۱۳۲۷.</ref>. | ||
== [[تمدن]] [[ایران]]، [[روم]] و غرب == | === [[تمدن]] [[ایران]]، [[روم]] و غرب === | ||
در [[زمان]] [[ظهور اسلام]]، دنیای [[بشریت]] دچار [[انحطاط]] [[فکری]]، [[فرهنگی]] و [[رفتاری]] بود. [[امیر المؤمنین]]{{ع}} در تشریح آن روزها از اوضاع و وضع تیره بشریت در آن هنگام می‌فرماید: {{متن حدیث|وَ الدُّنْيَا كَاسِفَةُ النُّورِ ظَاهِرَةُ الْغُرُورِ}}؛ [[نور]] [[انسانیت]] از [[دل]] [[مردم]] و از دل [[جوامع]] زدوده شده بود؛ نه فقط در محیط [[عربستان]] بلکه حتی در دل امپراتوری‌های بزرگ و حکومت‌های [[متمدن]] آن زمان؛ یعنی [[دولت]] ایران باستان و روم قدیم. [[غرور]] و خطای در [[فهم]] [[حقیقت]]، در همه انحاء [[زندگی]] [[بشر]] ظاهر و آشکار بود. [[انسان‌ها]] راه و [[هدف]] را نمی‌شناختند. البته مؤمنینی هم در آن وقت بودند که راه درست را می‌رفتند. این به معنای این نیست که همه بشریت در آن [[روز]] [[گناهکار]] و [[خطاکار]] بودند؛ اما وضعیت عمومی [[دنیا]] این‌گونه بود. چهره عمومی عالم، چهره [[ظلم]] و [[ظلمت]] بود؛ یعنی چهره فراموش‌شدگی همه نشانه‌های انسانیت<ref>حضرت آیت‌الله خامنه‌ای، بیانات در دیدار با مسئولان و قشرهای مختلف مردم در روز ولادت حضرت رسول اعظم{{صل}} و امام صادق{{ع}}، ۱۳/۱۲/۱۳۸۸.</ref>. بلکه مجموعه بشریت دو خصوصیت بارز داشت: اول اینکه از لحاظ [[علمی]] و [[عقلانی]] و فکری نسبت به [[آحاد]] [[بشر]] در ادوار گذشته خودش، بسیار پیشرفته بود. در میان، آنها فلاسفه‌ای پدید آمده و دانشمندانی پیدا شده بودند. ریاضی‌دان‌ها، پزشکان، مهندسین بزرگ و تمدن‌هایی سرپا شده بود. این [[تمدن‌ها]] به همراه [[پیشرفت]] [[علوم]] مخصوص به خود بود؛ آکآدمی‌ها در غرب، هگمتانه‌ها در شرق، [[تمدن]] چین، تمدن [[مصر]] و تمدن‌های بزرگ [[تاریخی]]، همه عبور کرده بودند. یعنی بشر، کامل شده بود. | در [[زمان]] [[ظهور اسلام]]، دنیای [[بشریت]] دچار [[انحطاط]] [[فکری]]، [[فرهنگی]] و [[رفتاری]] بود. [[امیر المؤمنین]]{{ع}} در تشریح آن روزها از اوضاع و وضع تیره بشریت در آن هنگام می‌فرماید: {{متن حدیث|وَ الدُّنْيَا كَاسِفَةُ النُّورِ ظَاهِرَةُ الْغُرُورِ}}؛ [[نور]] [[انسانیت]] از [[دل]] [[مردم]] و از دل [[جوامع]] زدوده شده بود؛ نه فقط در محیط [[عربستان]] بلکه حتی در دل امپراتوری‌های بزرگ و حکومت‌های [[متمدن]] آن زمان؛ یعنی [[دولت]] ایران باستان و روم قدیم. [[غرور]] و خطای در [[فهم]] [[حقیقت]]، در همه انحاء [[زندگی]] [[بشر]] ظاهر و آشکار بود. [[انسان‌ها]] راه و [[هدف]] را نمی‌شناختند. البته مؤمنینی هم در آن وقت بودند که راه درست را می‌رفتند. این به معنای این نیست که همه بشریت در آن [[روز]] [[گناهکار]] و [[خطاکار]] بودند؛ اما وضعیت عمومی [[دنیا]] این‌گونه بود. چهره عمومی عالم، چهره [[ظلم]] و [[ظلمت]] بود؛ یعنی چهره فراموش‌شدگی همه نشانه‌های انسانیت<ref>حضرت آیت‌الله خامنه‌ای، بیانات در دیدار با مسئولان و قشرهای مختلف مردم در روز ولادت حضرت رسول اعظم{{صل}} و امام صادق{{ع}}، ۱۳/۱۲/۱۳۸۸.</ref>. بلکه مجموعه بشریت دو خصوصیت بارز داشت: اول اینکه از لحاظ [[علمی]] و [[عقلانی]] و فکری نسبت به [[آحاد]] [[بشر]] در ادوار گذشته خودش، بسیار پیشرفته بود. در میان، آنها فلاسفه‌ای پدید آمده و دانشمندانی پیدا شده بودند. ریاضی‌دان‌ها، پزشکان، مهندسین بزرگ و تمدن‌هایی سرپا شده بود. این [[تمدن‌ها]] به همراه [[پیشرفت]] [[علوم]] مخصوص به خود بود؛ آکآدمی‌ها در غرب، هگمتانه‌ها در شرق، [[تمدن]] چین، تمدن [[مصر]] و تمدن‌های بزرگ [[تاریخی]]، همه عبور کرده بودند. یعنی بشر، کامل شده بود. | ||