توبه در حدیث: تفاوت میان نسخه‌ها
←مقدمه
(←مقدمه) برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
(←مقدمه) برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
||
| خط ۱۰: | خط ۱۰: | ||
# [[امام صادق]] {{ع}} فرمودند: "چون [[بنده]] به [[توبه]] بی‌بازگشت رو آرد، [[خداوند]] او را [[دوست]] خواهد داشت؛ از این رو در [[دنیا]] و [[آخرت]] پرده‌ای بر او می‌‌افکند تا گناهانش آشکار نشود. راوی گوید: از [[امام]] سؤال کردم: چگونه او را می‌‌پوشاند؟ فرمودند: دو فرشته‌اش گناهانی که از او ضبط کرده‌اند را محو می‌‌نمایند، و [[خداوند]] به اندام‌های او [[فرمان]] می‌‌دهد که [[گناهان]] او را [[کتمان]] کنید، و به مناطق [[زمین]] [[فرمان]] می‌‌دهد که گناهانی که بر شما انجام داده را [[کتمان]] نمایید. بدین ترتیب آن [[بنده]] [[خداوند]] را [[ملاقات]] می‌‌کند در حالی که هیچ چیزی وجود ندارد که بر [[گناهان]] او [[شهادت]] بدهد"<ref>{{متن حدیث| عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ {{ع}}: إِذَا تَابَ الْعَبْدُ تَوْبَةً نَصُوحًا أَحَبَّهُ اللَّهُ فَسَتَرَ عَلَيْهِ فِي الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ فَقُلْتُ وَ كَيْفَ يَسْتُرُ عَلَيْهِ قَالَ يُنْسِي مَلَكَيْهِ مَا كَتَبَا عَلَيْهِ مِنَ الذُّنُوبِ وَ يُوحِي إِلَى جَوَارِحِهِ اكْتُمِي عَلَيْهِ ذُنُوبَهُ وَ يُوحِي إِلَى بِقَاعِ الْأَرْضِ اكْتُمِي مَا كَانَ يَعْمَلُ عَلَيْكِ مِنَ الذُّنُوبِ فَيَلْقَى اللَّهَ حِينَ يَلْقَاهُ وَ لَيْسَ شَيْءٌ يَشْهَدُ عَلَيْهِ بِشَيْءٍ مِنَ الذُّنُوبِ}}؛ اصول کافی، ج۲، ص۴۳۰.</ref>؛ | # [[امام صادق]] {{ع}} فرمودند: "چون [[بنده]] به [[توبه]] بی‌بازگشت رو آرد، [[خداوند]] او را [[دوست]] خواهد داشت؛ از این رو در [[دنیا]] و [[آخرت]] پرده‌ای بر او می‌‌افکند تا گناهانش آشکار نشود. راوی گوید: از [[امام]] سؤال کردم: چگونه او را می‌‌پوشاند؟ فرمودند: دو فرشته‌اش گناهانی که از او ضبط کرده‌اند را محو می‌‌نمایند، و [[خداوند]] به اندام‌های او [[فرمان]] می‌‌دهد که [[گناهان]] او را [[کتمان]] کنید، و به مناطق [[زمین]] [[فرمان]] می‌‌دهد که گناهانی که بر شما انجام داده را [[کتمان]] نمایید. بدین ترتیب آن [[بنده]] [[خداوند]] را [[ملاقات]] می‌‌کند در حالی که هیچ چیزی وجود ندارد که بر [[گناهان]] او [[شهادت]] بدهد"<ref>{{متن حدیث| عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ {{ع}}: إِذَا تَابَ الْعَبْدُ تَوْبَةً نَصُوحًا أَحَبَّهُ اللَّهُ فَسَتَرَ عَلَيْهِ فِي الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ فَقُلْتُ وَ كَيْفَ يَسْتُرُ عَلَيْهِ قَالَ يُنْسِي مَلَكَيْهِ مَا كَتَبَا عَلَيْهِ مِنَ الذُّنُوبِ وَ يُوحِي إِلَى جَوَارِحِهِ اكْتُمِي عَلَيْهِ ذُنُوبَهُ وَ يُوحِي إِلَى بِقَاعِ الْأَرْضِ اكْتُمِي مَا كَانَ يَعْمَلُ عَلَيْكِ مِنَ الذُّنُوبِ فَيَلْقَى اللَّهَ حِينَ يَلْقَاهُ وَ لَيْسَ شَيْءٌ يَشْهَدُ عَلَيْهِ بِشَيْءٍ مِنَ الذُّنُوبِ}}؛ اصول کافی، ج۲، ص۴۳۰.</ref>؛ | ||
# [[محمد بن مسلم]] از [[امام باقر]] {{ع}} و یا [[امام صادق]] {{ع}} [[نقل]] می‌‌نماید، که ایشان در [[تفسیر]] [[آیه شریفه]] {{متن قرآن|فَمَنْ جَاءَهُ مَوْعِظَةٌ مِنْ رَبِّهِ فَانْتَهَى فَلَهُ مَا سَلَفَ}}<ref>«پس کسانی که اندرزی از پروردگارشان به آنان برسد و (از رباخواری) باز ایستند، آنچه گذشته، از آن آنهاست» سوره بقره، آیه ۲۷۵.</ref> فرمودند: "منظور از [[موعظه]]، همان [[توبه]] است"<ref>{{متن حدیث| عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ عَنْ أَحَدِهِمَا {{ع}} فِي قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ: فَمَنْ جَاءَهُ مَوْعِظَةٌ مِنْ رَبِّهِ فَانْتَهَى فَلَهُ مَا سَلَفَ قَالَ الْمَوْعِظَةُ التَّوْبَةُ}}؛ اصول کافی، ج۲، ص۴۳۱. </ref>؛ | # [[محمد بن مسلم]] از [[امام باقر]] {{ع}} و یا [[امام صادق]] {{ع}} [[نقل]] می‌‌نماید، که ایشان در [[تفسیر]] [[آیه شریفه]] {{متن قرآن|فَمَنْ جَاءَهُ مَوْعِظَةٌ مِنْ رَبِّهِ فَانْتَهَى فَلَهُ مَا سَلَفَ}}<ref>«پس کسانی که اندرزی از پروردگارشان به آنان برسد و (از رباخواری) باز ایستند، آنچه گذشته، از آن آنهاست» سوره بقره، آیه ۲۷۵.</ref> فرمودند: "منظور از [[موعظه]]، همان [[توبه]] است"<ref>{{متن حدیث| عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ عَنْ أَحَدِهِمَا {{ع}} فِي قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ: فَمَنْ جَاءَهُ مَوْعِظَةٌ مِنْ رَبِّهِ فَانْتَهَى فَلَهُ مَا سَلَفَ قَالَ الْمَوْعِظَةُ التَّوْبَةُ}}؛ اصول کافی، ج۲، ص۴۳۱. </ref>؛ | ||
# [[ابوصباح کنانی]] گوید: از [[امام صادق]] {{ع}} درباره [[آیه شریفه]] {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا تُوبُوا إِلَى اللَّهِ تَوْبَةً نَصُوحًا}}<ref>«ای مؤمنان! به سوی خداوند توبه‌ای راستین کنید» سوره تحریم، آیه ۸.</ref> پرسیدم، آن حضرت فرمودند: "منظور از [[توبه]] نصوح، آن است که [[بنده]] از [[گناه]] [[توبه]] کند و پس از آن هرگز به آن روی نیاورد". [[ | # [[ابوصباح کنانی]] گوید: از [[امام صادق]] {{ع}} درباره [[آیه شریفه]] {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا تُوبُوا إِلَى اللَّهِ تَوْبَةً نَصُوحًا}}<ref>«ای مؤمنان! به سوی خداوند توبه‌ای راستین کنید» سوره تحریم، آیه ۸.</ref> پرسیدم، آن حضرت فرمودند: "منظور از [[توبه]] نصوح، آن است که [[بنده]] از [[گناه]] [[توبه]] کند و پس از آن هرگز به آن روی نیاورد". [[محمد بن فضیل]] نیز گوید: از [[امام کاظم]] {{ع}} در همین مورد سؤال کردم، آن حضرت نیز فرمودند: منظور از [[توبه]] نصوح، آن است که [[بنده]] از [[گناه]] [[توبه]] کند و پس از آن هرگز به آن روی نیاورد؛ و در میان [[بندگان]]، [[خداوند]] [[گناه]] کاران [[توبه]] کننده را بیشتر از همه [[دوست]] می‌‌دارد" <ref>{{متن حدیث| عَنْ أَبِي الصَّبَّاحِ الْكِنَانِيِّ قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ {{ع}} عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا تُوبُوا إِلَى اللَّهِ تَوْبَةً نَصُوحًا قَالَ يَتُوبُ الْعَبْدُ مِنَ الذَّنْبِ ثُمَّ لَا يَعُودُ فِيهِ. قَالَ مُحَمَّدُ بْنُ الْفُضَيْلِ سَأَلْتُ عَنْهَا أَبَا الْحَسَنِ {{ع}} فَقَالَ يَتُوبُ مِنَ الذَّنْبِ ثُمَّ لَا يَعُودُ فِيهِ وَ أَحَبُّ الْعِبَادِ إِلَى اللَّهِ تَعَالَى الْمُفَتَّنُونَ التَّوَّابُونَ}}؛ اصول کافی، ج۲، ص۴۳۲.</ref>؛ | ||
# [[ابوبصیر]] گوید: از [[امام صادق]] {{ع}} درباره [[آیه شریفه]] {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا تُوبُوا إِلَى اللَّهِ تَوْبَةً نَصُوحًا}}<ref>«ای مؤمنان! به سوی خداوند توبه‌ای راستین کنید» سوره تحریم، آیه ۸.</ref> سؤال کردم، آن حضرت فرمودند: "[[توبه]] نصوح، در مورد گناهی است که ترک و هرگز به سوی آن بازگشت نشود. [[ابوبصیر]] گوید: کدام‌یک از ما هست که بعد از [[توبه]] دیگر هرگز به [[گناه]] بازگشت نکند؟ آن حضرت فرمودند: ای ابامحمّد! [[خداوند]] از میان بندگانش [[بنده]] [[گناه‌کار]] توبه‌کار را [[دوست]] می‌‌دارد"<ref>{{متن حدیث| عَنْ أَبِي بَصِيرٍ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اللَّهِ {{ع}} يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا تُوبُوا إِلَى اللَّهِ تَوْبَةً نَصُوحًا قَالَ هُوَ الذَّنْبُ الَّذِي لَا يَعُودُ فِيهِ أَبَداً قُلْتُ وَ أَيُّنَا لَمْ يَعُدْ فَقَالَ يَا أَبَا مُحَمَّدٍ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ مِنْ عِبَادِهِ الْمُفَتَّنَ التَّوَّابَ}}؛ اصول کافی، ج۲، ص۴۳۲.</ref>؛ | # [[ابوبصیر]] گوید: از [[امام صادق]] {{ع}} درباره [[آیه شریفه]] {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا تُوبُوا إِلَى اللَّهِ تَوْبَةً نَصُوحًا}}<ref>«ای مؤمنان! به سوی خداوند توبه‌ای راستین کنید» سوره تحریم، آیه ۸.</ref> سؤال کردم، آن حضرت فرمودند: "[[توبه]] نصوح، در مورد گناهی است که ترک و هرگز به سوی آن بازگشت نشود. [[ابوبصیر]] گوید: کدام‌یک از ما هست که بعد از [[توبه]] دیگر هرگز به [[گناه]] بازگشت نکند؟ آن حضرت فرمودند: ای ابامحمّد! [[خداوند]] از میان بندگانش [[بنده]] [[گناه‌کار]] توبه‌کار را [[دوست]] می‌‌دارد"<ref>{{متن حدیث| عَنْ أَبِي بَصِيرٍ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اللَّهِ {{ع}} يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا تُوبُوا إِلَى اللَّهِ تَوْبَةً نَصُوحًا قَالَ هُوَ الذَّنْبُ الَّذِي لَا يَعُودُ فِيهِ أَبَداً قُلْتُ وَ أَيُّنَا لَمْ يَعُدْ فَقَالَ يَا أَبَا مُحَمَّدٍ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ مِنْ عِبَادِهِ الْمُفَتَّنَ التَّوَّابَ}}؛ اصول کافی، ج۲، ص۴۳۲.</ref>؛ | ||
# [[ابوبصیر]] گوید: از [[امام صادق]] {{ع}} درباره [[آیه شریفه]] {{متن قرآن|إِذَا مَسَّهُمْ طَائِفٌ مِنَ الشَّيْطَانِ تَذَكَّرُوا}}<ref>«بی‌گمان پرهیزگاران چون دمدمه‌ای از شیطان به ایشان رسد (از خداوند) یاد می‌کنند» سوره اعراف، آیه ۲۰۱.</ref>، سؤال کردم، آن حضرت فرمودند: منظور بنده‌ای است که می‌‌خواهد گناهی انجام دهد، امّا با یادآوری به خویشتن از آن دست می‌‌شود. این معنای [[آیه شریفه]] است که می‌‌فرماید: {{متن قرآن|فَإِذَا هُمْ مُبْصِرُونَ}}<ref>«و ناگاه دیده‌ور می‌شوند» سوره اعراف، آیه ۲۰۱.</ref><ref>{{متن حدیث| عَنْ أَبِي بَصِيرٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ {{ع}} قَالَ: سَأَلْتُهُ عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ إِذَا مَسَّهُمْ طَائِفٌ مِنَ الشَّيْطَانِ تَذَكَّرُوا قَالَ هُوَ الْعَبْدُ يَهُمُّ بِالذَّنْبِ ثُمَّ يَتَذَكَّرُ فَيُمْسِكُ فَذَلِكَ قَوْلُهُ فَإِذَا هُمْ مُبْصِرُونَ}}؛ اصول کافی، ج۲، ص۴۳۴. </ref>؛ | # [[ابوبصیر]] گوید: از [[امام صادق]] {{ع}} درباره [[آیه شریفه]] {{متن قرآن|إِذَا مَسَّهُمْ طَائِفٌ مِنَ الشَّيْطَانِ تَذَكَّرُوا}}<ref>«بی‌گمان پرهیزگاران چون دمدمه‌ای از شیطان به ایشان رسد (از خداوند) یاد می‌کنند» سوره اعراف، آیه ۲۰۱.</ref>، سؤال کردم، آن حضرت فرمودند: منظور بنده‌ای است که می‌‌خواهد گناهی انجام دهد، امّا با یادآوری به خویشتن از آن دست می‌‌شود. این معنای [[آیه شریفه]] است که می‌‌فرماید: {{متن قرآن|فَإِذَا هُمْ مُبْصِرُونَ}}<ref>«و ناگاه دیده‌ور می‌شوند» سوره اعراف، آیه ۲۰۱.</ref><ref>{{متن حدیث| عَنْ أَبِي بَصِيرٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ {{ع}} قَالَ: سَأَلْتُهُ عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ إِذَا مَسَّهُمْ طَائِفٌ مِنَ الشَّيْطَانِ تَذَكَّرُوا قَالَ هُوَ الْعَبْدُ يَهُمُّ بِالذَّنْبِ ثُمَّ يَتَذَكَّرُ فَيُمْسِكُ فَذَلِكَ قَوْلُهُ فَإِذَا هُمْ مُبْصِرُونَ}}؛ اصول کافی، ج۲، ص۴۳۴. </ref>؛ | ||