اهل سنت در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[سنت]] در میان [[علما]]، دو کاربرد دارد:

# [[سنت]] به معنای گفتار و [[کردار]] و [[سکوت]] [[پیامبر اسلام]] {{صل}} در هر عملی که انجام می‌گیرد، و مقصود از گفتار، [[امر و نهی]] الزامی و غیر الزامی اوست، و [[امر و نهی]] الزامی را، [[وجوب]] و [[حرمت]]، و غیر الزامی از هر دو را، ندب و [[کراهت]] می‌نامند<ref>ابن اثیر، النهایة فی غریب الحدیث والأثر، ج۹، ص۴۰۹.</ref>.  

== پیشینه پیدایش واژه اهل سنت ==

[[ابن‌کثیر]] از [[ابن‌عباس]] [[نقل]] می‌کند سیمای اهل سنت و جماعت سفید و سیمای [[بدعت گذاران]] و هوی پرستان سیاه می‌شود<ref>ابن‌کثیر دمشقی، تفسیر القرآن، ج۱، ص۳۹۸.</ref>.

== مقصود از اهل سنت ==

مثلاً راه و روش [[صحابه]] در صفات خبریه، مانند [[یدالله]]، [[عین الله]] و استواء بر [[عرش]] این بود که ظاهر [[آیه]] را دست‌کاری نکرده و برای [[خدا]]، واقعاً دست و چشم، و برقراری بر [[عرش]] ثابت می‌کردند در حالی که روش دیگران در این مورد، [[تأویل]] این نوع صفات خبریه است، و این نوع [[آیات]] را از طریق کنایه و مجاز [[تفسیر]] می‌کردند.

== اهل سنت و اهل الحدیث ==

[[احمد بن حنبل]] در مسئله [[خلق]] [[قرآن]] در برابر [[معتزله]] [[مقاومت]] کرد و در رأس [[اهل حدیث]] قرار گرفت و [[اهل حدیث]] و یا [[اهل سنت]] در [[پیروان]] [[ابن حنبل]] خلاصه گردید، و [[متکلمان]] و خردورزان و هر کس که به نوعی بر [[عقیده]] [[اسلامی]]، با [[خرد]] [[استدلال]] می‌کرد، از چتر [[اهل سنت]] بیرون رفت. و از این اصطلاح، جز [[اصحاب]] [[حدیث]] به [[رهبری]] [[احمد بن حنبل]] چیزی به اذهان خطور نمی‌کرد.

== پیدایش اشاعره ==

بیشتر حنابله که [[لقب]] [[اهل سنت]] را ویژه خود می‌دانستند او را در حال حیاتش و حتی پس از فوت، به عنوان [[اهل سنت]] نپذیرفتند و لذا وقتی [[اشعری]] به [[بغداد]] آمد و با بَرْبهاری، پیشوای حنابله [[سخن]] گفت و یادآور شد که بر جبایی و پسر او [[ابوهاشم]] و بر [[یهود]] و [[نصاری]] و [[مجوس]] نقد نوشته‌ام، وقتی سخن او به آخر رسید، بربهاری گفت: من از سخنان تو چیزی نفهمیدم، و جز آنچه [[احمد بن حنبل]] گفته نمی‌پذیریم. روی این اساس [[ابن‌حزم]]، [[ابوالحسن اشعری]] را دورترین فرد از [[اهل سنت]] معرفی می‌کند<ref>بغدادی، الفصل فی الملل والنحل، ج۲، ص۳۶۵.</ref>. ولی به مرور زمان و بر اثر [[تبلیغ]] تربیت‌ یافتگان [[مکتب]] او، [[امامت]] [[اشعری]] برای [[اهل سنت]] جا افتاد و جز حنابله، همگان تحت [[ریاست]] او قرار گرفتند و لذا او در هر دو کتاب، خود را تنظیم‌کننده [[عقاید]] [[اهل سنت]] معرفی می‌کند<ref>اشعری، علی بن اسماعیل، الابانة عن اصول الدیانة، ص۴۳؛ علی بن اسماعیل اشعری، مقالات الاسلامیین، ص۳۵۰.</ref> و [[عبدالقاهر بغدادی]] که خود از [[اشاعره]] است پس از گفتگو در حدیث افتراق [[امت]] به هفتاد و سه [[فرقه]] می‌گوید: [[اهل]] [[نجات]] جز اهل سنت و جماعت [[فقیهان]] [[امت]]، [[متکلمان]] مثبتان صفات خبریه کسی نیست<ref>عبدالقاهر بغدادی، الفرق بین الفرق، ص۳۱۸-۳۱۹.</ref>.

== ظهور ماتریدیه ==

[[بطاش کبری‌زاده]] در "مفتاح السعادة" می‌نویسد: پیشوای اهل سنت و جماعت در [[علم کلام]] دو نفرند: یکی [[حنفی]] و دیگری [[شافعی]] است، [[حنفی]]، [[ابومنصور ماتریدی]]، و [[شافعی]] شیخ [[سنت]] [[ابوالحسن بصری اشعری]] است<ref>مفتاح السعادة ومصباح السیادة، ج۲، ص۲۲- ۲۳.</ref>.

== ظهور وهابیت ==

در آغاز قرن هشتم، [[احمد بن تیمیه]]، کوشید بار دیگر حنبلی‌گری را به نام [[اهل سنت]] احیا کند و بر [[تشبیه]] و تجسیم و جلوس [[خدا]] بر روی [[عرش]] بیش از حد اصرار ورزید، ولی چون این نظریه را در محیط [[علمی]] مانند [[شام]] و [[مصر]]، مطرح کرد، از طرف دانشمندان سرکوب گردید، ولی پس از مرور سه قرن و اندی باز حنبلی‌گری، تحت لوای [[اهل سنت]] به وسیله [[محمد بن عبدالوهاب]] مطرح گردید و چون او این [[افکار]] را در محیطی دور از [[فرهنگ]] مانند نجد مطرح کرد، توانست علاقه [[اعراب]] چادرنشین را به خود جلب کند و آن‌گاه اوج بیشتری گرفت که [[امیر]] سعود به [[یاری]] او شتافت و آن دو، [[حکومتی]] را در نجد تشکیل دادند که اساس آن را [[افکار]] [[محمد بن عبدالوهاب]] تشکیل می‌داد.

== نظریه ==

هرگاه مقصود از [[اهل سنت]]، کسانی باشند که از سنت‌های [[پیامبر]] [[پیروی]] کنند و به [[نقل]] و جمع و نگارش و عمل به آن در تمام عرصه‌ها بپردازند، اختصاص آن به گروه خاصی اعم از حنابله، یا [[اشاعره]] و [[ماتریدیه]]، بسیار نابجا است، بلکه تمام [[مسلمانان]] [[جهان]]، بالأخص [[شیعیان]]، [[اهل سنت]] بوده و آن را در تمام عرصه‌ها به کار می‌بندند، بلکه [[شیعیان]] به این عنوان، از دیگر گروه‌ها، اولی و احق می‌باشند، زیرا پس از [[رحلت رسول اکرم]] {{صل}}، [[نقل]] و کتابت [[حدیث]] در میان [[صحابه]] و [[تابعان]] تا یک قرن ممنوع گردید، و سرانجام [[عمر بن عبدالعزیز]]، خواست آن را از زاویه [[فراموشی]]، بیرون بیاورد<ref>محمد بن اسماعیل بخاری، صحیح بخاری، ج۱، ص۲۷.</ref>.

== منابع ==