نینوا (اطراف کربلا): تفاوت میان نسخه‌ها

== آشنایی اجمالی ==

نینوا [[قریه]] [[یونس بن متی]]{{ع}} است در [[موصل]]<ref>یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۵، ص۳۳۹.</ref>. گذشتگان در بیان موقعیت جغرافیایی نینوی، آن را موضعی روبروی شهر موصل عنوان کرده و از فاصله انداختن دجله میان این دو موضع خبر داده‌اند. این شهر به گزارش [[مسعودی]] (م. ۳۴۶ هجری)، تا سال ۳۳۲ هجری، ویرانه بوده و دهکده‌ها و مزارعی در آن وجود داشته است<ref>مسعودی، مروج الذهب و معادن الجوهر، ج۱، ص۲۳۷.</ref>. یونس بن متی {{ع}} [[پیامبر]] این [[قوم]] بود. [[خداوند]] او را به [[رسالت]] [[مردم]] نینوی که به فرموده [[قرآن]]، تعداشان «صد هزار یا بیشتر» بود، فرستاد<ref>{{متن قرآن|وَأَرْسَلْنَاهُ إِلَى مِائَةِ أَلْفٍ أَوْ يَزِيدُونَ}} «و او را به سوی یکصد هزار (نفر) یا بیشتر فرستادیم» سوره صافات، آیه ۱۴۷.</ref>. به نقل [[مسعودی]]، هنوز هم آثار سنگ نگاره‌ها و بتان سنگی که بر چهره آنان خطوطی هست، آنجا نمودار است<ref>مسعودی، مروج الذهب و معادن الجوهر، ج۱، ص۲۳۷.</ref>. بیرون این [[شهر]] تلّی قرار دارد که مسجدی بر آن واقع است و هم آنجا چشمه‌ای است که به نام [[یونس]] [[نبی]]{{ع}} معروف است و محل آمد و شد [[مردم]] [[پرهیزگار]] و [[عابد]] و [[زاهد]] است<ref>مسعودی، مروج الذهب و معادن الجوهر، ج۱، ص۲۳۷.</ref>.  

امروزه [[نینوی]] از شهرهای مهم [[عراق]] و دارای [[شهرت]] [[تاریخی]] بسیار است. هم اکنون ویرانه‌ها و آثار باستانی [[نینوا]] در سمت چپ [[رود دجله]] در مقابل شهر [[موصل]] و در سمت شرقی آن قرار دارد و هر [[روز]] صدها گردشگر از آن بازدید می‌‌کنند. این شهر در زمستان خنک و در تابستان هوایی [[معتدل]] دارد. علاوه بر این شهر مشهور، در [[سواد کوفه]] هم، ناحیه‌ای به نام نینوا وجود دارد که [[کربلا]] ـ [[مقتل]] [[حسین بن علی]]{{ع}} ـ بخشی از آن است<ref>یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۵، ص۳۳۹.</ref>.<ref>[[عاتق بن غیث بلادی|بلادی، عاتق بن غیث]]، [[معجم المعالم الجغرافیة فی السیرة النبویة (کتاب)|معجم المعالم الجغرافیة فی السیرة النبویة]]، ص۳۲۳.</ref>

نینوی جایی است که [[امام حسین]] {{ع}} در آنجا [[منزل]] کرد، در این هنگام ناگاه سواری با اسب نجیب، [[سلاح]] بر دوش و کمان بر شانه از طرف [[کوفه]] نمایان شد. همگی توقف کرده [[منتظر]] او شدند، وقتی به آنها رسید به [[حر بن یزید]] و اصحابش [[سلام]] کرد ولی به حسین {{ع}} و یارانش سلام نکرد، نامه‌ای از [[عبیدالله بن زیاد]] را تحویل حر داد که در آن چنین آمده بود: «وقتی نامه‌ام به تو رسید و فرستاده‌ام نزد تو آمد حسین را متوقف کن و در بیابان بی‌آب و علف و بدون حصار و سنگری فرود آر، به فرستاده‌ام [[دستور]] داده‌ام همراه تو بوده از شما جدا نشود تا اینکه خبر اجرای دستورم توسط تو را برایم بیاورد. والسلام».

وقتی حر [[نامه]] را خواند رو به [[اصحاب]] حسین {{ع}} گفت: این نامه [[امیر]] عبیدالله بن زیاد است. به من دستور داده در جایی که نامه‌اش به دستم می‌رسد شما را متوقف کنم، این فرستاده‌اش است، به وی دستور داده تا زمانی که نظر و فرمانش را اجرا نکرده‌ام از من جدا نشود. [[ابوالشعثاء]] [[یزید بن زیاد]] مهار کِندی بَهدَلی به فرستاده [[عبیدالله ابن زیاد]] نگاه کرده مقابلش ایستاد و گفت: آیا شما مالک بن نسیر بدی از [[قبیله]] کِنده هستی؟ گفت: بله هستم.

یزید بن زیاد گفت: مادرت به عزایت بنشیند! این چه مأموریتی است که به دنبالش آمده‌ای؟ گفت: من به دنبالش نیامده‌ام! از امامم [[پیروی]] کرده به [[بیعت]] خویش [[وفا]] نموده‌ام. [[أبوالشعثاء]] گفت: نه، شما نسبت به پروردگارت [[عصیان]] کرده‌ای و در هلاکت نفس خودت از [[امامت]] [[اطاعت]] کرده‌ای! برای خود ننگ و [[نار]] فراهم ساخته‌ای. [[خدای عزوجل]] می‌فرماید: {{متن قرآن|وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً يَدْعُونَ إِلَى النَّارِ وَيَوْمَ الْقِيَامَةِ لَا يُنْصَرُونَ}}<ref>«و آنان را (به کیفر کفرشان) پیشوایانی کردیم که (مردم را) به سوی آتش دوزخ فرا می‌خوانند و روز رستخیز یاری نخواهند شد» سوره قصص، آیه ۴۱.</ref> و آن وصف [[امام]] تو است.

[[حر بن یزید]] رفت تا [[حسین]] و اصحابش را در آن مکان بی‌آب و آبادی وادار به فرود آمدن کند. آنها گفتند: ما را رها کن تا در این آبادی ـ منظورشان نینوی بود ـ یا آن آبادی ـ منظورشان [[غاضریه]] بود ـ یا آن یکی ـ مقصودشان شُفَیّه بود ـ [[منزل]] کنیم. حر گفت: نه، والله نمی‌توانم این کار را انجام بدهم، این مرد به عنوان جاسوس به دنبالم فرستاده شده است!

[[زهیر بن قین]] گفت: ای پسر [[رسول الله]]، [[جنگ]] با اینها آسان‌تر از جنگ با آنانی است که پشت سر آنها می‌آیند، به [[جان]] خودم بعد از اینها به اندازه‎ای خواهند آمد که توان آنها را نداریم!

حسین {{ع}} فرمود: من جنگ را آغاز نمی‌کنم. [[زهیر بن قین]] گفت: برویم به طرف این آبادی و آنجا منزل کنیم آنجا دژ و [[پناهگاه]] دارد و کنار رودخانه [[فرات]] است. اگر جلویمان را گرفتند با آنها می‌جنگیم، جنگ با اینها برایمان با کسانی که بعد از اینها می‌آیند آسان‌تر است. حسین {{ع}} فرمود: آن آبادی کدام است؟ زهیر گفت: آن [[عقر]] است.

حسین {{ع}} فرمود: خدایا از عقر به تو پناه می‌برم! بعد فرود آمد، و آن [[روز]]، پنجشنبه، دومین روز [[محرم]] سال ۶۱ هجری بود. روز بعد [[عمر بن سعد بن أبی وقاص]] از [[کوفه]] با چهار هزار نیرو بر آنها وارد شد<ref>تاریخ طبری، ج۵، ص۴۰۸-۴۰۹، ادامه خبر عقبة بن سمعان؛ ارشاد شیخ مفید، ج۲، ص۸۳-۸۴، ادامه خبر عقبة بن سمعان.</ref>.<ref>[[محمد هادی یوسفی غروی|یوسفی غروی، محمد هادی]]، [[سوگ‌نامه کربلا (مقاله)|مقاله «سوگ‌نامه کربلا»]]، [[فرهنگ عاشورایی ج۴ (کتاب)|فرهنگ عاشورایی ج۴]]، ص ۲۱.</ref>