مخالفان قیام امام حسین: تفاوت میان نسخه‌ها

امام هنگامی که نامه [[مسور]] را خواند، او را ستود و گفت: «در این باره [[استخاره]] می‌کنم»<ref>ابن عساکر، علی بن حسن، تاریخ مدینة دمشق، ج۱۳، ص۶۹.</ref>.<ref>[[محمد مهدی آصفی|آصفی، محمد مهدی]]، [[بر آستان عاشورا ج۳ (کتاب)|بر آستان عاشورا ج۳]] ص ۷۵.</ref>

عبدالله بن جعفر هنگامی که خبر یافت، پسر عمویش عزم روی نهادن به عراق را دارد، بر حسین{{ع}} هراسید و این کار بر او گران آمد، از همین روی، [[عون]] و محمد را سوی امام فرستاد و نامه‌ای نیز به دست آنان داد که در آن آمده بود:

«اما بعد؛ من به خاطر [[خدا]] از تو می‌خواهم که چون این نامه‌ام را خواندی، از رفتن به عراق منصرف شوی؛ زیرا من از این کاری که تصمیم گرفته‌ای، بیمناکم که مبادا نابودی خود و خاندانت را در پی داشته باشد. اگر امروزه کشته شوی، [[نور]] [[زمین]] خاموش شود؛ چراکه تو درفش [[هدایت]] جویان و [[امید]] مؤمنانی، پس در رفتن [[شتاب]] مکن که من در پی نامه‌ام می‌رسم. والسلام».