خزیمة بن ثابت انصاری: تفاوت میان نسخه‌ها

[[ابو عماره خزیمة بن ثابت بن فاکه]] از [[خاندان]] [[بنی خطمه]]، از قبیل [[اوس]] [[انصاری]] و از [[صحابه]] و پیشگامان در اسلام بود. او در تمام جنگ‌های صدر اسلام حاضر بود و در [[روز فتح مکه]] [[پرچم‌دار]] بنی خطمه بود. او هم در [[جاهلیت]] و هم در [[اسلام]] از اشراف و بزرگان طایفه اوس و از شعرا و راویان حدیث و از مشاهیر تهور، [[غیرت]] و [[شهامت]] در میان این [[قبیله]] قدرت‌مند محسوب می‌شد<ref>اسد الغابه، ج۲، ص۱۱۴؛ الاصابه، ج۲، ص۲۷۸؛ شرح ابن ابی الحدید، ج۱۰، ص۱۰۸؛ طبقات الکبری ج۴، ص۳۷۸؛ سیر أعلام النبلاء، ج۴، ص۱۱۲ و معرفة الصحابه، ج۲، ص۱۷۴.</ref>.

[[منزلت]] و [[عدالت]] او نزد پیامبر اکرم {{صل}} آنقدر بود که [[شهادت]] دادن او در محکمه را به منزله شهادت دو مرد قرار داد و لذا به «[[ذو الشهادتَین]]» مشهور شد<ref>چرا به او ذوالشهادتین می‌گویند و شهادت او به جای دو شاهد قبول می‌کردند این است که: عربی، یک اسب به پیامبر {{صل}} فروخت ولی چون اسب خوبی بود او را تحریک کردند که برو بگو نفروختم و اسبت را بگیر خیلی بیشتر در بازار می‌خرند. مرد عرب آمد و به دروغ گفت: من اسب را به شما نفروختم، خزیمه آنجا شهادت داد که من شاهد بودم، تو اسب را فروختی، مرد عرب گفت وقتی اسب را فروختم کسی نبود. پیامبر از خزیمه پرسید، کیف شهدت بهذا؟ خزیمه گفت: پدر و مادرم به فدایت، شما از خدا و آسمان‌ها خبر میدهی ما قبول می‌کنیم، آیا از این قیمت معامله و انجام آن خبر میدهی ما قبول نکنیم. پیامبر {{صل}} شهادت او را به جای دو شاهد قرار داد، و از آن به بعد به ذوالشهادتین معروف شد. بحارالانوار، ج۲۲، ص۱۴۱؛ اسد الغابه، ج۲، ص۱۱۴ و الاصابه، ج۲، ص۲۷۸. </ref>.<ref>ر.ک: [[سید جمال‌الدین دین‌پرور|دین‌پرور، سیدجمال‌الدین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه ج۱]] ص۳۲۹ ـ ۳۳۰؛ [[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین (کتاب)|گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین]] ص۸۳۶؛ [[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۱ (کتاب)| اصحاب امام علی ج۱]]، ص۴۸۷-۴۸۸.</ref>

خزیمه پس از [[رحلت پیامبر اکرم]] {{صل}} از جمله کسانی بود که [[خلافت]] را حق امام علی {{ع}} می‌دانست و با [[ابوبکر]] به [[مخالفت]] برخاست و بر موضع خود [[ایستادگی]] می‌کرد. [[زید بن وهب]] [[نقل]] می‌کند: «دوازده نفر از چهره‌های برجسته [[مهاجر]] و [[انصار]]، [[خلافت ابوبکر]] را [[انکار]] نمودند، و بر [[ضرورت]] انتقال امر خلافت به [[علی]] {{ع}} تأکید کردند. از [[مهاجرین]]: [[مقداد بن اسود]]، [[عمار یاسر]]، [[سلمان فارسی]]، [[ابوذر غفاری]]، [[بریده اسلمی]]، [[عبدالله بن مسعود]]، [[خالد بن سعید]] و [[ابی بن کعب]]. و از انصار: [[خزیمة بن ثابت]]، [[سهل بن حنیف]]، [[ابوایوب انصاری]]، و [[أبو الهیثم بن تیهان]] بودند». او با ایراد سخنانی [[استوار]] و متقن و با یادآوری سخنان پیامبر {{صل}} درباره [[وصایت]] [[امام علی]] {{ع}} درصدد دفع [[فتنه]] و احقاق [[حق امامت]] برآمد و در [[مجلسی]] خطاب به ابوبکر چنین گفت: «ای [[ابابکر]]! آیا نمی‌دانی که [[رسول خدا]] {{صل}} [[شهادت]] مرا به جای دو نفر پذیرفت و کسی را در این [[فضیلت]] با من [[شریک]] نکرد؟» ابوبکر گفت: آری می‌دانم. خزیمه گفت: باید بگویم که: [[خدا]] را [[شاهد]] می‌گیرم که از رسول خدا {{صل}} شنیدم، می‌فرمود: «[[اهل بیت]] من فرق گذارنده بین [[حق]] و باطل‌اند، آنان [[ائمه]] و پیشوایانی هستند که بایستی به ایشان [[اقتدا]] کرد»<ref>{{عربی|یا أبابکر، ألست تعلم أن رسول الله {{صل}} قبل شهادتی وحدی، ولم یرد معی غیری؟}}؛ خصال صدوق، ج۲، باب اثنی عشر، ص۴۶۴. </ref>.<ref>ر.ک: [[سید جمال‌الدین دین‌پرور|دین‌پرور، سیدجمال‌الدین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه ج۱]]، ص ۳۲۹- ۳۳۰؛ [[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۱ (کتاب)| اصحاب امام علی ج۱]]، ص۴۸۸-۴۹۰.</ref>

خزیمه بر اساس همین [[اعتقاد]] و [[ایمانی]] که به [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} و خلافت و [[ولایت]] او داشت هیچگاه [[سستی]] به [[دل]] راه نداد و در این راه استوار و پا برجا باقی ماند و لذا در همان [[روز]] نخست که [[مردم]] پس از قتل عثمان با حضرت [[بیعت]] کردند او نیز با حضرت [[بیعت]] کرد که تا پای [[جان]] از کیان خلافتش [[دفاع]] نماید<ref>الجمل، ص۱۰۵. </ref>.

روزی [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} از [[دارالاماره]] [[کوفه]] خارج شد در این هنگام جمعی از افراد به پیشواز حضرت آمدند و [[سلام]] کردند. حضرت جواب سلام آنان را داد و فرمود: «در میان شما چه کسانی از [[اصحاب پیامبر]] {{صل}} هستند» ـ و سپس از آنها راجع به شنیدن [[حدیث غدیر خم]] شهادت‌‌طلبید ـ عده‌ای از جمله [[خزیمة بن ثابت]]، [[ابوایوب انصاری]]، [[خالد بن زید]]، [[قیس بن سعد بن عباده]]، [[عبدالله بن بدیل بن ورقاء]] برخاستند و شهات دادند که در [[روز غدیر]] از [[زبان]] [[مبارک]] [[پیامبر]] {{صل}} شنیده‌اند که فرمود: {{متن حدیث|مَنْ کُنْتُ مَوْلاَهُ فَعَلِیٌّ مَوْلاَهُ}}، «هرکس که من مولای اویم، پس از من [[علی]] مولای اوست». و در میان این جمع کثیر، [[براء بن عازب]] و [[انس بن مالک]] نیز حضور داشتند اما آن دو، [[شهادت]] به [[حدیث غدیر]] ندادند و مورد [[نفرین]] حضرت قرار گرفتند<ref>رجال کشی، ص۴۵، ش۹۵ و بحارالانوار، ج۴۱، ص۲۱۳. </ref>.<ref>ر.ک: [[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۱ (کتاب)| اصحاب امام علی ج۱]]، ص۴۸۸-۴۹۰.</ref>

[[خزیمه]] در [[زمان]] امیرالمؤمنین {{ع}} در جنگ جمل و صفین شرکت کرد. [[مسعودی]] در [[مروج الذهب]] در بخش حوادث مربوط به جنگ جمل می‌نویسد: «از میان [[مردم مدینه]] گروهی از [[انصار]] از جمله [[صحابی]] معروف خزیمة بن ثابت [[ذوالشهادتین]] به علی {{ع}} ملحق شدند. سپس از [[منذر بن جارود]] [[نقل]] می‌کند: زمانی که [[امیرمؤمنان]] {{ع}} وارد [[بصره]] شد، در محلی به نام زاویه استقرار یافت. من نزد او رفتم و نگاه کردم که موکب و گروهی از سواره‌نظام [[سپاه]] در قالب حدود هزار نفر نیرو وارد شدند که پیشاپیش آنان سوارکاری بود که [[عمامه]] به سر، [[لباس]] سفید بر تن و شمشیری به کمر بسته و کمانی به شانه انداخته بود و در حالی که پرچمی در دست داشت، بر مرکبی بور سوار بود که دیدن او مرا به [[تعجب]] واداشت، لذا پرسیدم: این [[شخصیت]] با هیبت و [[شوکت]] کیست؟ گفتند: این خزیمة بن ثابت انصاری [[صحابی رسول خدا]] معروف به [[ذو الشهادتین]] است»<ref>مروج الذهب، ج۲، ص۳۶۸ و شرح ابن ابی الحدید، ج۱، ص۲۴۵. </ref>.<ref>ر.ک: [[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۱ (کتاب)| اصحاب امام علی ج۱]]، ص۴۹۰-۴۹۲.</ref>

او در [[جنگ صفین]] بعد از [[شهادت]] برخی از یاران صدیق امام {{ع}} مانند [[عمار بن یاسر]] به میدان آمد و چنین [[رجز]] خواند: «چقدر [[امید]] دارد کسی که در دفاع از امام علی {{ع}} به قصد زنده ماندن کوتاهی می‌کند. حال آنکه [[مردم]] تنها میراثی برای دیگری بر جای می‌گذارند. این [[علی]] است که هر که فرمانش [[نبرد]] و پیروی‌اش نکند، [[بیعت]] و [[پیمان]] خویش را نقض کرده است»<ref>ر.ک: [[سید جمال‌الدین دین‌پرور|دین‌پرور، سیدجمال‌الدین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه ج۱]]، ص ۳۲۹- ۳۳۰؛ [[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین (کتاب)|گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین]]، ص ۸۳۶.</ref>. [[ابن ابی لیلی]] می‌گوید: زمانی که من در [[صفین]] سرگرم [[جنگ]] بودم مردی را دیدم که روی خود را پوشانده بود و چهره‌اش را در نقاب پنهان نموده به طوری که فقط سفیدی کناره‌های ریش او پیدا بود و با شدت هر چه تمام‌تر می‌جنگید. به وی گفتم: ای پیرمرد، آیا با [[مسلمانان]] می‌جنگی؟ در این لحظه نقاب از چهره برداشت و به من گفت: آری من [[خزیمة]] بن ثابتم و خود از [[رسول خدا]] {{صل}} شنیدم که فرمود: «هرکس با علی از در جنگ و [[قتال]] وارد شد، تو هم علیه او وارد جنگ شو و با او [[پیکار]] نما»<ref>{{متن حدیث|قاتل مع علی جمیع من یقاتله}}؛ اعیان الشیعه، ج۶، ص۳۱۹. </ref>.<ref>ر.ک: [[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۱ (کتاب)|اصحاب امام علی ج۱]]، ص۴۹۰-۴۹۲. </ref>

[[خزیمه]] سرانجام در جنگ صفین بعد از نبردی دلاورانه به دست لشکریان معاویه در سال ۳۷ هجری به شهادت رسید<ref>رجال کشی، ص۵۲؛ شرح ابن ابی الحدید، ج۱۰، ص۱۰۹؛ تهذیب التهذیب، ج۲ و، ۱۷۶ ص۵۵۷؛ اسد الغابه، ج۲، ص۲۸۰؛ معرفه الصحابه، ج۲، ص۲۸۰؛ ص۱۷۵ و وقعة صفین، ص۳۶۳.</ref>.<ref>ر.ک: [[سید جمال‌الدین دین‌پرور|دین‌پرور، سیدجمال‌الدین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه ج۱]]، ص ۳۲۹- ۳۳۰؛ [[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین (کتاب)|گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین]]، گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین، ص ۸۳۶؛ [[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۱ (کتاب)| اصحاب امام علی ج۱]]، ص۴۹۲.</ref>

[[شهادت]] [[خزیمه]] و فراق او هیچگاه از خاطر [[حضرت علی]] {{ع}} نمی‌رفت، [[امام]] در فراق او می‌سوخت و [[اشک]] می‌ریخت. [[نوف بکالی]] می‌گوید: موقعی که امام {{ع}} پس از پایان [[جنگ صفین]] به [[کوفه]] آمد روزی روی سنگ‌هایی که [[جعدة بن هبیره]] برایش [[نصب]] کرده بود ایستاد و خطبه‌ای برای [[مردم کوفه]] ایراد نمود، مرحوم [[سید رضی]] آن [[خطبه]] را در [[نهج البلاغه]] آورده که حضرت در ابتدا به [[سپاس]] و [[حمد]] [[پروردگار]] و [[تنزیه]] [[باری تعالی]] پرداخت و به دنبال آن [[مردم]] را به [[تقوا]] و [[پرهیزکاری]] سفارش نمود و سپس درباره [[شخصیت]] والای مقام [[حضرت مهدی]] {{ع}} مطالبی را بیان کرد و سرانجام در [[غم]] از دست دادن یاران باوفا و همراهان فداکارش چون [[عمار]]، ابن التهیان، [[ذو الشهادتین]] ([[خزیمة بن ثابت]]) و... اظهار [[تأسف]] و تأثر نمود و با دلی [[اندوهگین]] و چشمانی گریان فرمود: «کجایند [[برادران]] من؟ همان‌هایی که سواره به [[راه]] می‌افتادند و در راه [[حق]] قدم برمی‌داشتند، کجاست عمار؟ کجاست ابن التیهان؟ کجاست [[ذوالشهادتین]]؟ و کجایند آنان از برادرانشان که [[پیمان]] بر جانبازی بستند و سرهای آنان برای ستم‌گران فرستاده شد؟»<ref>{{متن حدیث|أَیْنَ إِخْوَانِیَ اَلَّذِینَ رَکِبُوا اَلطَّرِیقَ وَ مَضَوْا عَلَی اَلْحَقِّ؟ أَیْنَ عَمَّارٌ؟ وَ أَیْنَ اِبْنُ اَلتَّیِّهَانِ؟ وَ أَیْنَ ذُو اَلشَّهَادَتَیْنِ؟ وَ أَیْنَ نُظَرَاؤُهُمْ مِنْ إِخْوَانِهِمُ اَلَّذِینَ تَعَاقَدُوا عَلَی اَلْمَنِیَّةِ، وَ أُبْرِدَ بِرُءُوسِهِمْ إِلَی اَلْفَجَرَةِ؟}}؛ نهج البلاغه، ص۲۶۴، خطبه ۱۸۲.</ref>.<ref>ر.ک: [[سید جمال‌الدین دین‌پرور|دین‌پرور، سیدجمال‌الدین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه ج۱]]، ص ۳۲۹- ۳۳۰؛ [[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۱ (کتاب)| اصحاب امام علی ج۱]]، ص۴۹۲-۴۹۳.</ref>