واقعه کربلا در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

ماجرای خونین کربلا و جنایات [[لشکریان]] یزید و سرداران سپاه او در این واقعه در کتاب‌های [[شیعه]] و [[سنی]] به طور مشروح آمده است و حتی میان غیر [[مسلمانان]] نیز مورد بحث و بررسی قرار گرفته است و کتاب‌های فراوانی در این زمینه نوشته شده است<ref>[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی، ناصر]]، [[عاشورا ریشه‌ها انگیزه‌ها رویدادها پیامدها (کتاب)|عاشورا ریشه‌ها انگیزه‌ها رویدادها پیامدها]]، ص ۲۱۳.</ref>.

[[مسلم بن عقیل]] پنجم [[شوال]] ۶۰ / ۶۸۰ به کوفه رسید و [[شیعیان]] [[بنی‌هاشم]] از او استقبال حماسی کردند. حدود [[دوازده]] هزار و به قولی هیجده هزار نفر، از روی [[صدق]] و [[صفا]] درباره [[امام حسین]] {{ع}} پیش او [[سوگند]] خوردند<ref>طبری، تاریخ الرسل والملوک، ج۵، ص۳۴۷؛ ابن‌کثیر، البدایة و النهایه، ج۳، ص۲۷۳. ابن قتیبه می‌گوید که بیش ازسی‌هزار نفر با مسلم بن عقیل بیعت کردند. الإمامة و السیاسة، ج۲، ص۵.</ref> و او را به عزیمت در کار مهمش [[تشویق]] کردند.

[[استاندار کوفه]]، [[نعمان بن بشیر]]، او را نادیده گرفت و متعرض او نشد<ref>دینوری، الأخبار الطوال، ص۱۷۶؛ ابن‌کثیر، البدایة و النهایه، ج۳، ص۲۶۷.</ref>. این وضعیت ادامه داشت تا آنکه به [[مردم کوفه]] [[اعتماد]] کرده برای امام حسین {{ع}} [[بیعت]] گرفته تصویر مثبتی از اوضاع عمومی کوفه تهیه کرد و بی‌درنگ گزارش آن را به [[مکه]] فرستاد. در این گزارش، امام حسین {{ع}} را به آمدن فوری به کوفه [[دعوت]] کرد<ref>ابن‌کثیر، البدایة و النهایه، ص۲۷۳.</ref>.

عبیدالله با برنامه‌ای مخالف هرگونه انعطاف و تردید، اداره کوفه را پذیرفت و با استفاده از [[اختلافات]] و غوغاهای قبایلی بر کوفه چیره شد و به تعقیب مخفی و علنی مسلم پرداخت. مسلم بر [[جان]] خود ترسید و به [[خانه]] [[هانی بن عروه]] که از [[اشراف کوفه]] بود، [[پناه]] برد. [[شیعیان]] به خانه او رفت و آمد می‌کردند و مسلم با افرادی که به نزدش می‌آمدند، [[بیعت]] کرده از آنان [[عهد]] و [[پیمان]] مؤکّد می‌گرفت که [[وفادار]] بمانند<ref>طبری، تاریخ الرسل و الملوک، ج۵، ص۳۴۸.</ref>.

یزید با این [[اقدام]] موافقت کرد و به امیرش در کوفه چنین نوشت: «به من خبر رسیده که [[حسین بن علی]] به [[عراق]] می‌آید. مراقبان و محافظان بگمار، به [[گمان]] و [[تهمت]]، افراد را دستگیر کن؛ اما با کسی که با تو نجنگیده است، نجنگ<ref>دینوری، الأخبار الطوال، ص۱۸۳.</ref>. این [[نامه]]، به شکل روشنی نشان می‌دهد که [[خلیفه]] به [[عبیدالله بن زیاد]]، دستور داده است که با [[امام حسین]] {{ع}} و یارانش [[جنگ]] نکند، مگر این که آنان با او بجنگند<ref>عش، یوسف، الدولة الامویة والاحداث التی سبقتها و مهدت لها ابتداء من فتنة عثمان، ص۱۶۹؛ گفت‌وگوهای امام با حرّ و عمر بن سعد، عملکرد آن حضرت و شروع نکردن به نبرد، بیانگر صحیح نبودن این ادعا و راه یافتن جعل در محتوای نامه است، تا بنی‌امیه را از پیامدهای کشتن فرزند رسول خدا {{صل}} نجات دهند و گناه آن را به عهده دیگران بگذارند. یعقوبی متن نامه یزید به ابن زیاد را چنین آورده است: خبر یافته‌ام مردم کوفه به حسین نامه نوشته‌اند تا نزد ایشان بیاید و او هم از مکه بیرون آمده، به سوی ایشان رهسپار است. اکنون از میان شهرها، شهر تو و از میان زمان‌ها زمان تو به این آزمایش گرفتار است. اگر او را کُشتی، [که هیچ] وگرنه تو را به نسب و پدر خویش، عبید، بازمی‌گردانم. مبادا از دستت رها شود؛ یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۲۴۲. ابن اعثم در گزارش تفصیلی خود آورده است که ابن‌سعد درخواست امام را برای عدم جنگ نپذیرفت و امام وی را نفرین کرد؛ ابن‌اعثم، الفتوح، ج۵، ص۱۶۴. ابن‌زیاد در توبیخ ابن‌سعد گفت: با آنان بجنگ تا ایشان را بکُشی؛ طبری، تاریخ الرسل و الملوک، ج۵، ص۴۱۴ - ۴۱۵. ابن سعد نیز با انداختن نخستین تیر جنگ را آغاز کرد؛ طبری، تاریخ الرسل والملوک، ج ۵، ص۴۲۹ (ج).</ref>.

زمانی که امام حسین {{ع}} به [[عراق]] می‌رفت، عبیدالله شیعیان را [[شکنجه]] و [[تبعید]] می‌کرد و از این‌رو کوفه، [[شاهد]] [[تحول]] واژگونه‌ای در برابر [[جنبش]] بود. اوضاع، به نفع [[حکومت اموی]]، دگرگون می‌شد و [[شیعه]] - به‌ویژه بعد از [[اعدام]] دو نفر از [[رهبران]] بزرگش - [[همبستگی]] خود را از دست داد.

# یا برای [[جهاد]] به یکی از مناطق مرزی برود<ref>طبری، تاریخ الرسل و الملوک، ج۵، ص۳۸۹؛ بنابر روایت ابومخنف در طبری، تاریخ الرسل والملوک، امام حسین {{ع}} و عمر بن سعد در میان دو لشکر بدون حضور همراهان ملاقات کردند. از گفتگوی آنان کسی جز به حدس و پندار سخن نگفته است. مجالد بن سعید و صقعب بن زهیر و برخی دیگر پنداشته‌اند امام {{ع}} سه شرط بالا را عنوان کرده است. عُقْبَة بن سمعان در نقد سخنان آنان گفته است: از مدینه به مکه و از آنجا به عراق تا لحظه شهادت، امام {{ع}} را همراهی کرده لحظه‌ای از وی جدا نشدم و از سخنان وی با افراد در مدینه، مکه، در طول راه، در عراق و در اردوگاه تا روز شهادتش همه سخنان وی را شنیدم، ولی به خدا سوگند! آنچه مردم پنداشته‌اند، وجود نداشت. ایشان نگفته بودکه دست در دست یزید نهد یا او را به یکی از مرزهای مسلمانان فرستند، بلکه فرمود: بگذارید در زمین گسترده بروم تا سرانجام کار مردم را ببینم (ج).</ref>.

== حوادث عصر تاسوعا ==