دفاع از مظلوم در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

از [[آیات قرآنی]] به دست می‌آید که [[صلح]] و [[آشتی]] [[واقعی]] میان [[مردمان]] و [[ملت‌ها]] و [[امت‌ها]] تنها در [[سایه]] [[حق]] و [[عدالت]] و تقوای [[فطری]] و [[عقلی]] خواهد بود. پس نمی‌توان به کسانی که [[گرایش به باطل]] و [[ظلم]] دارند و [[فسق]] و [[فجور]] و [[بی‌تقوایی]] را در پیش می‌گیرند، [[امید]] داشت که به صلح و [[دوستی]] و آشتی [[گرایش]] داشته باشند و اگر تحت شرایطی تن به صلح می‌دهند و حتی سوگندهای محکم و غلیظ می‌خورند و قراردادهای سفت و سخت می‌بندند، ولی هر گاه شرایط را به نفع خود بیابند و [[حمایت]] کسانی دیگر را با خود ببینند، [[پیمان شکنی]] و [[نقض عهد]] می‌کنند و بر خلاف [[قرارداد]] [[رفتار]] خواهند کرد.<ref>توبه، آیات ۴ تا ۱۳</ref>.<ref>[[خلیل منصوری|منصوری، خلیل]]، [[حمایت از مظلوم نگاه قرآن به سیاست خارجی (مقاله)|حمایت از مظلوم نگاه قرآن به سیاست خارجی]].</ref>.

با آنکه اصل نخست در [[سیاست خارجی]] نظام اسلامی، [[صلح جهانی]] و [[ترک مخاصمه]] حتی با [[کافران]] و [[مشرکان]] است، اما هرگز این به معنای [[ترک مخاصمه]] و [[اعلان]] [[صلح]] با [[ظالمان]] و [[مستکبران]] نیست؛ زیرا با [[کافر]] و [[مشرک]] یا شخص دارای هر [[اعتقادی]] دیگر، تا زمانی که [[ظلم]] و [[استکبار]] نورزیده است، صلح می‌شود، اما همین که ظلم و استکبار ورزید، دیگر صلح با آنان بی‌معنا و مفهوم خواهد بود؛ زیرا ظلم و استکبار دو عاملی است که صلح را بی‌معنا و مفهوم می‌کند و هیچ [[خداجو]] و [[مؤمن]] و [[مسلمانی]] [[حق]] ندارد، نسبت به ظلم نسبت به دیگران و استکبار [[سکوت]] کند.

بر اساس [[آموزه‌های قرآنی]] [[حمایت از مظلوم]] و [[مستضعف]] در برابر [[ظالم]] یک اصل اساسی در [[سیاست خارجی]] [[نظام اسلامی]] است و [[مسلمانان]] در هر جای عالم باید نسبت به [[مظلوم]] و مستضعف واکنش مثبت نشان داده و به [[حمایت]] از آنان بپردازند.