پژوهشی در الگوی مطالعه سنت‌های اجتماعی در قرآن (مقاله): تفاوت میان نسخه‌ها

نویسنده این مقاله می‌نویسد: «سنت‌‌ها، دست‌‌کم از چهار حیث موضوع، عاملان، آثار، [[اهداف]]«[[اجتماعی]]» خوانده می‌‌شوند. مطالعه روشمند سنت‌‌ها هم ما را به طرح یک نظریه [[دینی]] در جامعه‌شناسی دلگرم می‌‌کند و هم در کنترل [[جامعه]] و رخدادهای [[اجتماعی]] مدد می‌‌رساند و هم دسترسی به [[مدینه فاضله]] [[دینی]] را آسان‌تر می‌‌سازد. روش مطالعه [[سنت]] باید هم با تفسیرهای [[قرآنی]] همسو باشد و هم با الگوهای روشی متعارف در [[علوم]] [[اجتماعی]]. کیفی بودن مفاهیم و متغیرهای سنت‌‌، [[نیازمند]] بهره‌گیری از روش‌های مطالعه کیفی و نیز غیبی، ماورایی و متکی بودن بر متون [[دینی]]، اقتضای روش «تحلیل‌محتوی»، به‌خصوص «تحلیل‌ساختاری» است. در تحلیل‌ساختاری ارائه یک چارچوب انتزاعی ضروری است. از این‌ رو برای مطالعه [[سنت]] چارچوبی مناسب است که اولا، حضور [[خداوند]] در سلسله [[علل]] را توجیه کند و ثانیا، فعال بودن [[اراده]] [[انسان]] را نیز مورد توجه قرار دهد، ثالثا، به رابطه [[علی]] میان دو پدیده توجه کند و رابعا، میکانیسم‌‌های تحقق [[سنت]] را جستجو نماید. همچنین انتزاعی بودن مفاهیم [[سنت]]، مفهوم‌‌سازی آنها را [[ضرورت]] می‌‌بخشد؛ مفهوم‌‌سازی به معنای تجزیه مفاهیم از سطح انتزاعی به سطح عینی و مشاهده پذیر است. مفهوم‌سازی [[قرآنی]] [[بهترین]] روش برای مفهوم‌سازی مفاهیم سنت‌ها است»<ref name=p1></ref>.