عدالت قضایی در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

براساس آن چه بیان شد، [[خلیفه الهی]] می‌‌بایست برای [[احقاق حق]] به [[قضاوت]] بپردازد؛ چنان که خدا نیز برای احقاق حق به قضاوت می‌‌پردازد.<ref>[[خلیل منصوری|منصوری، خلیل]]، [[فلسفه قضاوت احقاق حق و فصل خصومت (مقاله)|فلسفه قضاوت احقاق حق و فصل خصومت]].</ref>.

البته قضاوت برای احقاق حق برای همگان شدنی نیست؛ زیرا نیازمند [[شناخت کامل]] از هستی و نیز [[بصیرت]] نسبت به هر چیزی است؛ زیرا بدون [[شناخت]] [[ملک]] و [[ملکوت]] چیزی نمی‌توان [[مقدرات]] هر چیزی را شناخت و بر اساس آن قضاوت کرد. در [[آیات قرآنی]] بیان شده که برخی از [[پیامبران]] از جمله [[حضرت داود]]{{ع}} و [[حضرت سلیمان]]{{ع}} به سبب ارایه [[الهی]] از ملکوت توانستند در میان [[مردمان]] به قضاوت حقی بپردازند و احقاق حق نمایند. البته همان‌ها هنگامی که این [[عنایت]] و فضل از آنان برداشته می‌‌شد نمی‌توانستند به قضاوت بر اساس حق بپردازند و در قضاوت به [[خطا]] و [[اشتباه]] می‌‌رفتند.<ref>ص، آیات ۱۷ تا ۲۶</ref>

از نظر [[قرآن]]، [[غایت]] قضاوت همان [[حکم]] بر اساس حق است؛ چنان که خطاب به داوود{{ع}} می‌‌فرماید: {{متن قرآن|يَا دَاوُودُ إِنَّا جَعَلْنَاكَ خَلِيفَةً فِي الْأَرْضِ فَاحْكُمْ بَيْنَ النَّاسِ بِالْحَقِّ وَلَا تَتَّبِعِ الْهَوَى فَيُضِلَّكَ عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ إِنَّ الَّذِينَ يَضِلُّونَ عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ لَهُمْ عَذَابٌ شَدِيدٌ بِمَا نَسُوا يَوْمَ الْحِسَابِ}}<ref>«ای داود! ما تو را در زمین خلیفه (خویش) کرده‌ایم پس میان مردم به درستی داوری کن و از هوا و هوس پیروی مکن که تو را از راه خداوند گمراه کند؛ به راستی آن کسان که از راه خداوند گمراه گردند، چون روز حساب را فراموش کرده‌اند، عذابی سخت خواهند داشت» سوره ص، آیه ۲۶.</ref>