وحدت بین کشورها: تفاوت میان نسخه‌ها

نمونه این نوع پیمان‌ها و اتحادیه‌ها را می‌توان در پیمان سنتو [[مشاهده]] کرد که بین کشورهایی با فرهنگ، [[قدرت]] و تمدن متفاوت، چون [[امریکا]]، [[انگلستان]]، [[عراق]]، [[ترکیه]]، [[ایران]] و [[پاکستان]] انعقاد یافته بود<ref>[[عباس علی عمید زنجانی|عمید زنجانی، عباس علی]]، [[دانشنامه فقه سیاسی ج۱ (کتاب)|دانشنامه فقه سیاسی]]، ص ۹۱.</ref>.

با توجه به مفاد مطلق و غیر مشروط [[آیه]]: {{متن قرآن|وَإِنْ جَنَحُوا لِلسَّلْمِ فَاجْنَحْ لَهَا وَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ}}<ref>«و اگر به سازش گرایند، تو نیز بدان گرای و بر خداوند توکّل کن که او شنوای داناست» سوره انفال، آیه ۶۱.</ref>، چنین [[استنباط]] می‌شود که سیاست انعطاف‌پذیری چه در چارچوب [[سیاست خارجی]] [[دارالاسلام]] و چه به عنوان یک [[راهبرد]] در [[روابط بین‌الملل]] به صورت یک خطّ‌مشی مطلق ارائه گردیده است. به ویژه با توجه به {{متن قرآن|وَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ}}، می‌توان [[نفی]] هر نوع قید و شرط را در انعطاف متقابل از مفاد آیه استنباط کرد.