عدل: تفاوت میان نسخه‌ها

# '''[[حق‌طلبی]]''': یکی از نمونه‌های بارز [[رفتار عادلانه]] با [[مردمان]] [[حق‌طلبی]] است، به این معنی که [[انسان]] [[حق دیگران]] را به ایشان برساند و بیش از [[حق]] خود از دیگران مطالبه نکند. کسی که بیش از [[حق]] خود می‌خواهد و می‌گیرد، همانند کسی که از دادن [[حق دیگران]] استنکاف می‌کند، [[عدالت]] را نقض کرده است و [[ارزش]] و نوع حقی که ضایع می‌شود در [[صدق]] نام [[ظلم]] هیچ تأثیری ندارد. کسی که [[حق]] کوچکی را ضایع کند همانند کسی که [[حقوق]] بزرگ را ندیده می‌گیرد [[ظالم]] است. کسی که [[حقوق]] [[دینی]]، [[سیاسی]] و [[اجتماعی]] [[مردمان]] را تباه می‌کند به همان اندازه [[عدالت]] را خدشه‌دار می‌کند که با ندیده گرفتن [[حقوق مالی]] و [[اقتصادی]] خدشه‌دار می‌شود. در اینجا [[تذکر]] این نکته ضروری است که همان‌طور که مطالبه [[حق]] خویش با [[عدالت]] منافات ندارد، اگر کسی از سرِ [[کرم]] و [[بزرگواری]] از [[حق]] خویش بگذرد به طوری که مصداق [[ستم‌پذیری]] نباشد، برخلاف [[عدالت]] نیست، وگرنه خود موجب [[نقض]] [[عدالت]] می‌شود. [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} در نامه‌ای که به سران [[سپاه]] خویش نوشته، پس از آنکه [[حقوق]] متقابل خود و ایشان را یادآور شده، می‌فرماید: {{متن حدیث|فَخُذُوا هَذَا مِنْ أُمَرَائِكُمْ وَ أَعْطُوهُمْ مِنْ أَنْفُسِكُمْ مَا يُصْلِحُ اللَّهُ بِهِ أَمْرَكُمْ}}<ref>شریف رضی، نهج البلاغه، با شرح محمد عبده، نامه ۵۰، ج۳، ص۸۰.</ref> [[حقوق]] خویش را از [[امیران]] و [[فرمانروایان]] خود بگیرید و آن حقی را که (ایشان بر شما دارند همان که) [[خدا]] با آن کارتان را به [[صلاح]] می‌آورد به ایشان بدهید.

# '''[[احترام به حقوق]] و [[اموال]] دیگران''': یکی دیگر از رفتارهای عادلانه با [[مردمان]] [[احترام]] به [[مال]]، [[جان]]، [[آبرو]] و [[حقوق]] [[دینی]]، [[اجتماعی]] و [[سیاسی]] ایشان است؛ بنابراین [[سهل‌انگاری]] پزشک در [[نجات]] [[جان]] [[بیمار]]، کوتاهی [[نیروی نظامی]] و انتظامی در [[حفظ]] [[امنیت]] داخلی و خارجی، [[سستی]] [[قاضی]] در [[اعمال]] [[قانون]]، کم‌کاری نیروی [[اداری]] در حیطه [[مسئولیت]] خود، سست‌کاری کارگر در تولید کالا، بی‌دقتی نیروی فنی و مهندسی در اجرای پروژه‌ها و... همگی بر خلاف [[عدالت]] و از مصداق‌های [[رفتار]] ظالمانه به شمار می‌روند<ref>[[مجتبی تهرانی|تهرانی، مجتبی]]، [[اخلاق الاهی ج۱۴ (کتاب)|اخلاق الاهی]]، ج۱۴، ص۶۲-۶۹.</ref>.

== مراتب عدالت ==

# '''یکرنگی''': از [[نشانه‌های عدالت]]، یکرنگی در گفتار و [[کردار]] است. [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} میفرماید: {{متن حدیث|مَنْ طَابَقَ سِرُّهُ عَلَانِيَتَهُ وَ وَافَقَ فِعْلُهُ مَقَالَتَهُ فَهُوَ الَّذِي أَدَّى الْأَمَانَةَ وَ أَخْلَصَ عِبَادَتَهُ}}<ref>آمدی، غرر الحکم، ص۲۲۱، ح۴۰۶۹.</ref>؛ هرکس نهانش با آشکارش مطابق و کردارش با گفتارش موافق باشد، [[امانت]] را ادا کرده و عدالتش آشکار است.

# '''[[پرهیز]] از [[تبعیض]] با زیردستان''': از [[نشانه‌های عدالت]]، خودداری از [[تبعیض]] با زیردستان است. [[امیرالمؤمنین]] {{ع}}در نامه‌ای به یکی از [[کارگزاران]] خود مینویسد: {{متن حدیث|وَ اخْفِضْ لِلرَّعِيَّةِ جَنَاحَكَ وَ ابْسُطْ لَهُمْ وَجْهَكَ وَ أَلِنْ لَهُمْ جَانِبَكَ وَ آسِ بَيْنَهُمْ فِي اللَّحْظَةِ وَ النَّظْرَةِ وَ الْإِشَارَةِ وَ التَّحِيَّةِ حَتَّى لَا يَطْمَعَ الْعُظَمَاءُ فِي حَيْفِكَ وَ لَا يَيْأَسَ الضُّعَفَاءُ مِنْ عَدْلِكَ}}<ref>شریف رضی، نهج‌البلاغه، نامه ۴۶، شرح محمد عبده، ۳/۷۶.</ref>؛ با [[رعیت]]، [[فروتن]]، [[گشاده‌رو]] و ملایم باش. گردش چشم، نگاه، اشاره و [[سلامت]] را بین آنها به [[مساوات]] تقسیم کن تا فرادستان به [[ظلمت]] [[طمع]] نبندند و فرودستان از [[عدالت]] [[ناامید]] نشوند<ref>[[مجتبی تهرانی|تهرانی، مجتبی]]، [[اخلاق الاهی ج۱۴ (کتاب)|اخلاق الاهی]]، ج۱۴، ص۷۸، ۷۹.</ref>.

== جستارهای وابسته ==