ذکر در حقوق اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها
←مقدمه
بدون خلاصۀ ویرایش |
(←مقدمه) |
||
| خط ۱۱: | خط ۱۱: | ||
[[امام صادق]] {{ع}} فرمود: "هر چیزی حد دارد که در آنجا به پایان می‌رسد؛ مگر [[یاد خدا]] که آن را حتی پایان‌پذیر نیست"<ref>{{متن حدیث|مَا مِنْ شَيْءٍ إِلَّا وَ لَهُ حَدٌّ يَنْتَهِي إِلَيْهِ إِلَّا الذِّكْرَ فَلَيْسَ لَهُ حَدٌّ يَنْتَهِي إِلَيْهِ}}؛ الکافی، ج۲، ص۴۹۸.</ref>. | [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: "هر چیزی حد دارد که در آنجا به پایان می‌رسد؛ مگر [[یاد خدا]] که آن را حتی پایان‌پذیر نیست"<ref>{{متن حدیث|مَا مِنْ شَيْءٍ إِلَّا وَ لَهُ حَدٌّ يَنْتَهِي إِلَيْهِ إِلَّا الذِّكْرَ فَلَيْسَ لَهُ حَدٌّ يَنْتَهِي إِلَيْهِ}}؛ الکافی، ج۲، ص۴۹۸.</ref>. | ||
یاد خوبان و [[اولیای الهی]] هم [[یاد خدا]] | یاد خوبان و [[اولیای الهی]] هم [[یاد خدا]]ست و از این‌رو [[خداوند]] یاد برخی از [[انبیا]] را از [[پیامبر گرامی]] خواسته است: {{متن قرآن|وَاذْكُرْ عَبْدَنَا أَيُّوبَ}}<ref>«و از بنده ما ایّوب یاد کن» سوره ص، آیه ۴۱.</ref> و {{متن قرآن|وَاذْكُرْ عِبَادَنَا إِبْرَاهِيمَ وَإِسْحَاقَ وَيَعْقُوبَ}}<ref>«و از بندگان توانمند و روشن‌بین ما ابراهیم و اسحاق و یعقوب، یاد کن» سوره ص، آیه ۴۵.</ref>. خود [[انبیا]] هم که دائماً در [[ذکر]] و [[یاد خدا]] بودند، یاد [[ولی خدا]] و خوبان درگاه الهی را نیز، [[یاد خدا]] می‌دانستند و همواره بر آن یاد، اصرار می‌کردند. [[خداوند متعال]] هم می‌فرماید: {{متن قرآن|فَاذْكُرُونِي أَذْكُرْكُمْ}}<ref>«پس مرا یاد کنید تا شما را یاد کنم» سوره بقره، آیه ۱۵۲.</ref>. | ||
در روایتی [[شریف]] از [[امیرمؤمنان]] {{ع}} آمده است که: "[[یاد خدا]] نه از [[وظایف]] [[زبان]] است و نه از راه و رسم [[اندیشه]]؛ بلکه نقطه آغاز آن، از مذکور است (یاد شده) و در مرتبه دوم از ذاکر (یاد کننده)"<ref>{{متن حدیث|الذِّكْرُ لَيْسَ مِنْ مَرَاسِمِ اللِّسَانِ وَ لَا مِنْ مَنَاسِمِ الْفِكْرِ وَ لَكِنَّهُ أَوَّلٌ مِنَ الْمَذْكُورِ وَ ثَانٍ مِنَ الذَّاكِرِ}}؛ غرر الحکم، ص۱۸۸.</ref>. | در روایتی [[شریف]] از [[امیرمؤمنان]] {{ع}} آمده است که: "[[یاد خدا]] نه از [[وظایف]] [[زبان]] است و نه از راه و رسم [[اندیشه]]؛ بلکه نقطه آغاز آن، از مذکور است (یاد شده) و در مرتبه دوم از ذاکر (یاد کننده)"<ref>{{متن حدیث|الذِّكْرُ لَيْسَ مِنْ مَرَاسِمِ اللِّسَانِ وَ لَا مِنْ مَنَاسِمِ الْفِكْرِ وَ لَكِنَّهُ أَوَّلٌ مِنَ الْمَذْكُورِ وَ ثَانٍ مِنَ الذَّاكِرِ}}؛ غرر الحکم، ص۱۸۸.</ref>. | ||