پرش به محتوا

شکرگزاری در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

خط ۱۱۰: خط ۱۱۰:


==کمیت شاکران==
==کمیت شاکران==
[[خداوند]] [[انسان]] را به راه [[حق]] [[راهنمایی]] کرده است و [[انسان]] با [[اختیار]] خویش، یا [[شکرگزاری از خدا]] و اعتراف به نعمت‌هایش را برمی‌گزیند یا [[کفران نعمت]] و [[انکار]] [[احسان]] او را: «اِنّا هَدَینـهُ السَّبیلَ اِمّا شاکِرًا و اِمّا کَفورا». (انسان / ۷۶، ۳)<ref>الکافی، ج۱، ص۱۶۳؛ التبیان، ج۱۰، ص۲۰۷؛ المیزان، ج۲۰، ص۱۲۲.</ref> از اسم فاعل بودن «[[شاکر]]» و صیغه [[مبالغه]] بودن «کَفور» برمی‌آید که شمار شاکران اندک و تعداد ناسپاسان بسیار است.<ref>تفسیر قاسمی، ج۹، ص۳۷۴.</ref> به این مطلب در آیاتی تصریح شده است، چنان‌که در آیه‌ای، [[خداوند]] شمار اندکی از [[بندگان]] خود را [[شکور]] خوانده است: «... و قَلیلٌ مِن عِبادیَ الشَّکور». ([[سبأ]] / ۳۴، ۱۳) «شکور» کسی است که پیوسته در حال [[شکرگزاری]] است و این جمله یا در صدد بیان والا بودن [[مقام]] [[اهل]] [[شکر]] است؛ زیرا گروه اندکی به این [[منزلت]] رفیع باریافته‌اند، یا بیانگر تعلیل است؛ یعنی چون انسان‌های شکور بسیار اندک‌اند، بکوشید با شکرگزاری خود شمار آنان را افزایش دهید.<ref>المیزان، ج۱۶، ص۳۶۳.</ref> در [[آیات]] متعددی نیز با صراحت بیان شده که بیشتر [[مردم]] ناسپاس‌اند: «... و لـکِنَّ اَکثَرَ النّاسِ لا یَشکُرون». (بقره / ۲، ۲۴۳؛ [[یونس]] / ۱۰، ۶۰؛ یوسف / ۱۲، ۳۸؛ [[غافر]] / ۴۰، ۶۱ و...) در توضیح [[شاکر]] نبودن بیشتر مردم گفته شده [[کافران]] هرگز شکر نمی‌کنند و [[مؤمنان]] نیز به درجه نهایی شکر نمی‌رسند؛<ref>تفسیر بغوی، ج۱، ص۳۳۰.</ref> همچنین [[نکوهش]] [[اکثریت]] غیر شاکر، به منزله [[ستودن]] گروه اندک [[شکرگزار]] دانسته شده است.<ref>التفسیر الوسیط، زحیلی، ج۲، ص۱۳۴۲ - ۱۳۴۳.</ref> در آیاتی به اسباب [[ناسپاس]] بودن بیشتر [[انسان‌ها]] اشاره شده است:
[[خداوند]] [[انسان]] را به راه [[حق]] [[راهنمایی]] کرده است و [[انسان]] با [[اختیار]] خویش، یا [[شکرگزاری از خدا]] و اعتراف به نعمت‌هایش را برمی‌گزیند یا [[کفران نعمت]] و [[انکار]] [[احسان]] او را: {{متن قرآن|إِنَّا هَدَيْنَاهُ السَّبِيلَ إِمَّا شَاكِرًا وَإِمَّا كَفُورًا}}<ref>«ما به او راه را نشان داده‌ایم خواه سپاسگزار باشد یا ناسپاس» سوره انسان، آیه ۳.</ref>.<ref>الکافی، ج۱، ص۱۶۳؛ التبیان، ج۱۰، ص۲۰۷؛ المیزان، ج۲۰، ص۱۲۲.</ref> از اسم فاعل بودن «[[شاکر]]» و صیغه [[مبالغه]] بودن «کَفور» برمی‌آید که شمار شاکران اندک و تعداد ناسپاسان بسیار است.<ref>تفسیر قاسمی، ج۹، ص۳۷۴.</ref> به این مطلب در آیاتی تصریح شده است، چنان‌که در آیه‌ای، [[خداوند]] شمار اندکی از [[بندگان]] خود را [[شکور]] خوانده است: {{متن قرآن|وَقَلِيلٌ مِنْ عِبَادِيَ الشَّكُورُ}}<ref>«و اندکی از بندگان من سپاسگزارند» سوره سبأ، آیه 13.</ref> «شکور» کسی است که پیوسته در حال [[شکرگزاری]] است و این جمله یا در صدد بیان والا بودن [[مقام]] [[اهل]] [[شکر]] است؛ زیرا گروه اندکی به این [[منزلت]] رفیع باریافته‌اند، یا بیانگر تعلیل است؛ یعنی چون انسان‌های شکور بسیار اندک‌اند، بکوشید با شکرگزاری خود شمار آنان را افزایش دهید.<ref>المیزان، ج۱۶، ص۳۶۳.</ref> در [[آیات]] متعددی نیز با صراحت بیان شده که بیشتر [[مردم]] ناسپاس‌اند: {{متن قرآن|وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَشْكُرُونَ}}<ref>« اما بیشتر مردم سپاس نمی‌گزارند» سوره بقره، آیه ۲۴۳.</ref> در توضیح [[شاکر]] نبودن بیشتر مردم گفته شده [[کافران]] هرگز شکر نمی‌کنند و [[مؤمنان]] نیز به درجه نهایی شکر نمی‌رسند؛<ref>تفسیر بغوی، ج۱، ص۳۳۰.</ref> همچنین [[نکوهش]] [[اکثریت]] غیر شاکر، به منزله [[ستودن]] گروه اندک [[شکرگزار]] دانسته شده است.<ref>التفسیر الوسیط، زحیلی، ج۲، ص۱۳۴۲ - ۱۳۴۳.</ref> در آیاتی به اسباب [[ناسپاس]] بودن بیشتر [[انسان‌ها]] اشاره شده است:


===[[راهزنی]] [[ابلیس]]===
===[[راهزنی]] [[ابلیس]]===
۱۱۵٬۲۱۳

ویرایش